Οι νέοι και το ευρώ

Του Θωμά Κιούση *

Ένα μεγάλο ποσοστό στα επίπεδα του 40%, των νέων σε ηλικία ψηφοφόρων του Σύριζα προτιμά όπως προκύπτει από πρόσφατες έρευνες, την επιστροφή στη δραχμή. Σημαντικά ποσοστά υπάρχουν και σε άλλους χώρους. Η ανεργία, η απόγνωση και η απαισιοδοξία για το δικό τους μέλλον, οδηγεί πολλούς νέους στην άρνηση της «ορθολογικής» σκέψης για παραμονή στο ευρώ, ρίχνοντας την ευθύνη για τα δεινά, πέραν των άλλων, στην Ευρώπη και το κοινό νόμισμα.
Ακόμα και η θεωρητική «δικαίωση» των προηγούμενων στη διακυβέρνηση της χώρας μετά το τρίτο μνημόνιο, δεν τους λέει πολλά πράγματα. Πολύ απλά γιατί δεν τους εμπιστεύονται. Θεωρούν και δικαίως ότι δε λειτούργησαν για τα δικά τους συμφέροντα.
Προτίμησαν να συνεχίσουν να συντηρούν το υπερτροφικό δημόσιο, την κομματική πελατεία, το συνδικαλιστικό κατεστημένο, τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, τις συντεχνίες. Χωρίς να τολμήσουν να κάνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν διέξοδο στη χώρα ανοίγοντας νέες προοπτικές με εστίαση στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την ισχυροποίηση της Ελληνικής θέσης στο διεθνές περιβάλλον. Με την αξιοποίηση παράλληλα, του πλούσιου έμψυχου δυναμικού, τους νέους ανθρώπους, μέσα από διαδικασίες αξιολόγησης. 
Ακόμα και η χρηματοδότηση ήταν σε πολλές περιπτώσεις επιλεκτική και κατευθυνόμενη. Όπως και η συμμετοχή σε αναπτυξιακά προγράμματα η οποία μετατράπηκε σε απίστευτο γραφειοκρατικό Γολγοθά, ενώ στη διαδικασία επιλογής και ένταξης των ενδιαφερομένων, δεν έλειπαν και τα φαινόμενα διαφθοράς.
Όλη αυτή η απέχθεια μετατράπηκε στο παράδοξο να φαντάζει για πολλούς πιο ελκυστική η εισβολή στην Τράπεζα Ελλάδος για παράδειγμα, από μια δημιουργική προσπάθεια να ξαναχτιστεί το μέλλον και η προοπτική του τόπου.
Κύριοι του πολιτικού συστήματος, η νεολαία δεν σας εμπιστεύεται, αν και μέσα σε αυτούς για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Απέδειξαν ότι κοίταγαν την πάρτη τους και όχι τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων. Ειδικά από τα χρόνια της κρίσης μέχρι και σήμερα φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Παρέμειναν εγκλωβισμένοι στις παλιές συνταγές, χωρίς να τολμήσουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις που περίπου εφαρμόζουν όλες οι ανεπτυγμένες χώρες. Και επειδή δεν τόλμησαν, επέλεξαν τον εύκολο δρόμο των φόρων με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.
Αντί να παραδεχτούν τα λάθη και την ανεπάρκειά τους αναζητούν δικαιολογίες, επιλέγουν την ένταση, την ασυνεννοησία και τις αερολογίες, ανακαλύπτουν ως συνήθως συνωμοσίες και επιρρίπτουν τις ευθύνες πάντα σε κάποιους άλλους. Στο ίδιο έργο θεατές. Μόνον που αυτήν τη φορά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Προσωπικά αρνούμαι να αποδεχθώ ότι οι νέοι δεν έχουν μέλλον στη χώρα. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ένα νέο αφήγημα. Και η ελπίδα πρέπει να ξανάρθει. 
Να εστιάσουμε μεταξύ άλλων στις μεταρρυθμίσεις, τη διαφάνεια, την παιδεία. Μόνη ελπίδα είναι η ανάπτυξη, η εστίαση στην υγιή επιχειρηματικότητα, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, όχι βέβαια με νέους διορισμούς. Η χώρα δεν μπορεί να ζήσει απομονωμένη. Οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας οφείλουν να αντιδράσουν και να πάρουν την ευθύνη στα χέρια τους.

*Ο Θωμάς Κιούσης είναι Οικονομολόγος και Αυτοδιοικητικός.