Λίγες εβδομάδες απομένουν για την εκλογή του επόμενου αρχηγού του Κινήματος Αλλαγής και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το ενδιαφέρον έχει αναζωπυρωθεί. Ζητούμενο παραμένει ωστόσο η «κινητοποίηση» αυτή να επιβεβαιωθεί και την 5η Δεκεμβρίου.
Με λίγα λόγια, το μεγάλο στοίχημα για το ΚΙΝΑΛ είναι η προσέλευση του κόσμου. Αν θα ξεπεραστεί και σε ποιο βαθμό ο αριθμός των 210.000 που προσήλθαν στις κάλπες στον α γύρο των εσωκομματικών εκλογών το 2017. Ο αριθμός των ψηφοφόρων θα αποτελέσει και ένα πρώτο δείγμα για το αν το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ έχει προοπτικές να ανακάμψει δυναμικά και να γίνει πάλι πρωταγωνιστής της κεντροαριστεράς. Σίγουρα όμως, δε φτάνει μόνο αυτό. Διότι ο ενθουσιασμός μπορεί να ξεφουσκώσει και μάλιστα πολύ γρήγορα, αν δεν έχουμε προβλέψει την επόμενη ημέρα.
Όσοι πιστεύουμε ότι το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ μπορεί και πρέπει να γίνει ξανά κόμμα εξουσίας, πρέπει, προτού ρίξουμε το ψηφοδέλτιο στην κάλπη, να δώσουμε απαντήσεις σε δυο βασικά ερωτήματα, καθώς και να σκεφθούμε ποιος από τους έξι υποψήφιους μπορεί να συμβάλει προς την κατεύθυνση αυτή.
Πρώτο ερώτημα: Τι κόμμα θέλουμε; Όσοι ανήκουμε στη νέα γενιά. Όσοι πορευόμαστε με πίστη σε αξίες και ιδανικά, με ξεκάθαρες ιδεολογικές θέσεις και όνειρα, παρά την απογοήτευση που έχουμε εισπράξει από το πολιτικό σύστημα, σίγουρα θέλουμε ένα κόμμα συμμετοχικό και ανοιχτό στην κοινωνία. Ένα κόμμα που θα αποφασίζει κατόπιν διαβούλευσης για όλα τα θέματα που απασχολούν τη δική μας, τη γενιά των γονιών και των παιδιών μας. Θέλουμε ένα κόμμα κοντά και για τον πολίτη. Και αυτό, θα το επιτύχουμε αν αφήσουμε πίσω μας λογικές κομματικών μηχανισμών και κομματικού «στρατού» που παραπέμπουν σε πρακτικές παρελθόντος και στη λογική της αγέλης. Οι νεότερες γενιές για να εμπιστευθούμε τα κόμματα, χρειαζόμαστε αποδείξεις. Ότι κάτι αλλάζει. Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν μας αφήσουν να έχουμε φωνή. Γιατί και άποψη έχουμε και διάθεση για προσφορά. Αυτό που μας λείπει είναι ο χώρος να τα εκφράσουμε.
Δεύτερο ερώτημα: Γιατί η κοινωνία χρειάζεται ένα ισχυρό Κίνημα Αλλαγής;
Η κοινωνία έχει κουραστεί από την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να διασφαλίσει ένα ευρύ πεδίο συναίνεσης σε καίρια ζητήματα. Τρανό παράδειγμα η οικονομική κρίση του 2010, όπου το κομματικό συμφέρον και οι προσωπικές επιδιώξεις μέτρησαν περισσότερο από το καλό της χώρας. Τα αποτελέσματα γνωστά για όσους γνωρίζουν καλά την ιστορία από το 2009 και έπειτα. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η υγειονομική κρίση. Ο συγκεντρωτικός τρόπος διαχείρισης της πανδημίας από την κυβέρνηση και της ΝΔ και η λήψη ημίμετρων στο βωμό του πολιτικού κόστους από τη μία και από την άλλη η όχι και τόσο ξεκάθαρη στάση του ΣΥΡΙΖΑ (ναι μεν εμβολιαστείτε, αλλά…) και η στείρα αντιπολίτευση, έχουν δημιουργήσει σύγχυση σε μια κοινωνία διχασμένη. Από την πρώτη στιγμή της πανδημίας, το Κίνημα Αλλαγής είναι το μοναδικό κόμμα που κράτησε μια καθαρή και με συγκεκριμένες προτάσεις στάση. Γεγονός που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και προσωπικά στη Φώφη Γεννηματά.
Δεδομένων και των νέων προκλήσεων που έχουμε μπροστά μας (κλιματική κρίση, ψηφιακή δημοκρατία, εργασιακές σχέσεις, εξωτερική πολιτική κτλ), το ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ιστορικά ότι είναι ο φορέας των μεγάλων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων προς όφελος της ίδιας της κοινωνίας. Είναι φανερό λοιπόν ότι η ιστορία πρέπει να επαναληφθεί. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα δυνατό Κίνημα Αλλαγής εντός Βουλής που θα λειτουργεί ως ανάχωμα απέναντι στο συγκεντρωτισμό της ΝΔ και τα ψευτοδιλήμματα και το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Αφού δώσουμε απαντήσεις στα παραπάνω, πρέπει να αποφασίσουμε ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ; Όχι στη θεωρία. Αλλά στην πράξη. Ποιος μπορεί να μας εμπνεύσει και ποιος μπορεί να οδηγήσει την παράταξη μπροστά;
Για μένα η απάντηση είναι μία. Ο Γιώργος Παπανδρέου.
Και παραθέτω τους λόγους.
Πρώτον, την κρίσιμη διετία 2009-2011 ο πρώην Πρωθυπουργός έδωσε μια μάχη μόνος. Εντός και εκτός Ελλάδας. Δυστυχώς, δέκα χρόνια μετά πολλοί πορεύονται, με τα «λεφτά υπάρχουν», με την αντίληψη ότι ο Παπανδρέου μας έφερε το Δ.Ν.Τ και το μνημόνιο ενώ είχε εναλλακτικές; Καλώς η κακώς, ο πρώην Πρωθυπουρός έχει ριζωθεί στο μυαλό πολλών ως ο «κακός» πολιτικός που φταίει για τη κρίση του 2009 και τα επακόλουθα αυτής στην τσέπη του Έλληνα πολίτη. Γιατί όμως δεν έχει αποτυπωθεί στη μνήμη των πολιτών ως ο πολιτικός που διαχειρίστηκε την κρίση; Γιατί χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια για να γκρεμιστεί ο λαϊκισμός όσων έχτισαν πολιτικές καριέρες στην πλάτη του ελληνικού λαού με το δήθεν αντιμνημονιακό προφίλ; Μην ξεχνάμε ότι η Νέα Δημοκρατία αρχικά και έπειτα ο Σύριζα μαζί με τους ΑΝΕΛ, εκλέχτηκαν υποσχόμενοι έναν άλλο δρόμο, που φυσικά εγκατέλειψαν από την πρώτη μέρα μετά την εκλογή τους. Η συζήτηση που δεν έγινε, είχε ως συνέπεια δέκα χαμένα χρόνια για την πατρίδα μας.
Δεύτερον, σε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου που όλοι μας οραματιζόμαστε, φαντάζομαι ότι η αντιμετώπιση της διαπλοκής, η διαφάνεια είναι στην κορυφή των προτεραιοτήτων μας. Αλήθεια όμως, πόσοι γνωρίζουν ότι σήμερα απολαμβάνουμε δημόσιες ηλεκτρονικές υπηρεσίες γιατί έθεσε τις βάσεις πριν δέκα χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου; Πόσοι γνωρίζουν ότι το πρόγραμμα Διαύγεια ή η ηλεκτρονική συνταγογράφηση που συμβάλουν στον περιορισμό της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος φέρουν συγκεκριμένη υπογραφή; Πόσοι γνωρίζουν ότι πολύ πριν γίνει Πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου μιλούσε για την πράσινη ανάπτυξη και σήμερα αναδεικνύει βασικές πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσουμε γύρω από την παιδεία, τον αγροτικό τομέα, την απασχόληση; Όλα αυτά άμεσα συνδεδεμένα με την κλιματική κρίση;
Ποιος έχει τη γνώση, την εμπειρία, την ωριμότητα, την πυγμή, την αναγνωρισιμότητα, ώστε να διαπραγματευτεί κρίσιμα ζητήματα που έχουμε μπροστά μας και να μας εκπροσωπήσει επάξια εντός και εκτός Βουλής; Εντός και εκτός Ελλάδας;
Και ένα τελευταίο. Ο Γιώργος Παπανδρέου δε δοκιμάστηκε, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Έχει ακόμη να προσφέρει πολλά στην παράταξη και τη χώρα. Το ρίσκο που παίρνει με την υποψηφιότητά του είναι ένα ρίσκο που θα μπορούσε να αποφύγει με αντάλλαγμα μια καρέκλα. Όχι μόνο τώρα. Αλλά και πριν.
Στις 5 Δεκεμβρίου μας δίνεται μια μοναδική ευκαιρία. Ας μη τη χάσουμε. Γιατί και όραμα και “σχέδια υπάρχουν”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου