O σεβασμός στα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι δείκτης ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!

Άρθρο του Ευθυμίου Π. Παπανικολάου

Προσφάτως υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε ένα περιστατικό κατά το οποίο ένα άτομο με ειδικές ανάγκες αναγκάστηκε να ανέβει τις  σκάλες ενός δημόσιου κτηρίου τραβώντας με τα ίδια του τα χέρια  το αναπηρικό αμαξίδιο , διότι δεν υπήρχε η απαραίτητη ράμπα. Την στιγμή εκείνη πάγωσα μη ξέροντας πώς να αντιδράσω και φοβούμενος μήπως  τον προσβάλω με την βοήθειά μου.   Συγκλονισμένος από αυτό το περιστατικό έγραψα αυτό το άρθρο σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης  τόσο  της κοινής γνώμης όσο και της πολιτείας.       Καταρχήν πρέπει να τονίσουμε ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες αποτελούν μια ισότιμη ομάδα της κοινωνίας μας , η οποία πρέπει να τυγχάνει του σεβασμού, της αξιοπρέπειας  και της βοήθειας όλων μας. Οι συνάνθρωποί μας αυτοί μπορεί να υστερούν σε κάποιο τομέα του βίου τους (π.χ στο περπάτημα) πολύ συχνά όμως υπερτερούν και παρουσιάζουν σπουδαίες ικανότητες κάπου αλλού , εξ ου και η αναφορά τους ως άτομα με ειδικές ικανότητες. Είναι συνεπώς χρέος της πολιτείας να  σέβεται τα δικαιώματα αυτών των πολιτών , να τους παρέχει κάθε δυνατή διευκόλυνση και να τους βοηθά ώστε να καλλιεργούν τις ικανότητές τους. Βλέποντας το περιστατικό που συνοπτικά σας διηγήθηκα παραπάνω  ένιωσα όχι τόσο λύπη όσο ΝΤΡΟΠΗ για τον εαυτό μου και την χώρα που ζούμε. Και αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να αισθανθεί ο καθένας από εμάς μπροστά σε κάθε παρόμοια εικόνα. Γιατί πολιτισμός δεν είναι τα πολυτελή αυτοκίνητα και οι βίλες με τις πισίνες , αλλά οι αρχές  εκείνες και τα ιδανικά που μετουσιώνονται σε ανθρωπιά , κοινωνική ευαισθησία , βοήθεια προς τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη! Γιατί αποθεώνοντας το χρήμα και καθιστώντας το πρωταρχικό ,  αν όχι μοναδικό μας στόχο, χάσαμε την ανθρωπιά μας! Και αυτό είναι ευθύνη όλων μας. Δυστυχώς η Ελλάδα του σήμερα , η Ελλάδα της «ενωμένης» Ευρώπης στερείται βασικών αρχών και αξιών ,και με στραμμένο το βλέμμα στο ένδοξο παρελθόν έχει εκπέσει σε πολιτισμικό τροχοπέδη   .            Όσον αφορά τώρα συγκεκριμένα τον δικό μας δήμο ,τον Ορχομενό, παρατηρώ ότι υστερεί σημαντικά  σε ότι αφορά τις διευκολύνσεις που παρέχει στα άτομα με ειδικές ικανότητες , καθώς ελάχιστα είναι τα δημόσια κτήρια που διαθέτουν ειδικές ράμπες ενώ τα πεζοδρόμια δεν διαθέτουν εισόδους για αναπηρικά αμαξίδια. Αυτά είναι λίγα μόνο παραδείγματα της απαράδεκτης αν μητι άλλο κατάστασης που επικρατεί. Θα παρακαλούσα λοιπόν την αρμόδια αρχή του δήμου μας να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου ο  δήμος Ορχομενού «να καταστεί βιώσιμος» από όλους ανεξαρτήτως τους πολίτες και δείχνοντας τον ανάλογο σεβασμό στην αξιοπρέπεια και τις ανάγκες των ατόμων με ειδικές ικανότητες , να αποτελέσει το πρότυπο παραδειγματίζοντας  τους υπόλοιπους  δήμους με αντίστοιχα προβλήματα. Γιατί ο σεβασμός των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι δείκτης πολιτισμού!!