Στην Παναγιοφρούρητη γη του Ορχομενού αναπαύεται για πάντα ο π. Χαράλαμπος Χατζηχαραλάμπους - Μ` ένα παρατεταμένο χειροκρότημα η τοπική κοινωνία απέδωσε τιμές στον αλησμόνητο εφημέριο της Παναγία η Σκριπού

Με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και τον κόσμο να φωνάζει «ΑΞΙΟΣ», η τοπική κοινωνία - τηρώντας αυστηρά τα μέτρα κατά της πανδημίας - αποχαιρέτισε σήμερα, ως μια άλλη Μεγάλη Παρασκευή, όπως του άρμοζε, τον επί 40 κοντά έτη εφημέριο της Παναγία η Σκριπού στον Ορχομενό και Δντη του 2ου Γυμνασίου Ορχομενού π. Χαράλαμπο Χατζηχαραλάμπους.

 

Από νωρίς το πρωί, πιστοί από την ευρύτερη περιοχή, προσέρχονταν για να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του, ενώ τελούνταν Θεία Λειτουργία.

 

Με δάκρυα στα μάτια, ο κόσμος περνούσε σιωπηλός από το χαμογελαστό πορτραίτο του, έτσι όπως άλλωστε ήταν σε όλο το βίο: ανθρώπινος, άμεσος, προσιτός, γενναιόδωρος, απλόχερος, άδολος, ευγενής, δοτικός απέναντι σε όλους όσους ακουμπούσαν πάνω του.

 

Στο προαύλιο, σειρά τα στεφάνια που στάλθηκαν στη μνήμη του από τα μέλη της οικογένειά τους αλλά και πολλά δημόσια πρόσωπα, όπως του Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας κ. Φάνη Σπανού, του Δημάρχου Αθηναίων κ. Κώστα Μπακογιάννη, της Αντιπεριφερειάρχη Π.Ε. Βοιωτίας κας Φανή Παπαθωμά, της Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου κ.α. αλλά και πολλών συλλογικών οργάνων και Ν.Π.Δ.Δ. από τον Ορχομενό και την Βοιωτία.

 

Στην εξόδιο Ακολουθία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κκ. Γεώργιου, συμμετείχαν ακόμη ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ροβών κκ. Θεόφιλος, Αρχιμανδρίτες και ιερείς της Ι.Μ. Θηβών και Λεβαδείας και το πνευματικό του τέκνο, ο Αρχιδιάκος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδας, π. Ιωάννης Μπούτσης. Επικήδειους  εκφωνήθηκαν, εκ μέρους της Ιεράς Μητροπόλεως, από τον Αρχιμανδρίτη π. Αλέξιο Σαμαρτζή, εφημέριου του Ιερού Προσκυνήματος του Αγίου Ρηγίνου Λιβαδειάς, τη Δήμαρχο Ορχομενού κα Βούλα Καράλη εκ μέρους του ΔΣ. Ακόμη, ο γιός του εκλιπόντα κ. Ανδρέας Χατζηχαραλάμπους και η αδελφή του Ελένη Χατζηχαρίτου Λεωνίδου, εκ μέρους της οικογένειας. Τα λόγια καρδιάς που ακούστηκαν για τον αλησμόνητο π. Χαράλαμπο, ολοκλήρωσε ο Σεβασμιώτατος ποιμενάρχης μας, φέρνωντάς μας στη μνήμη όλο το βίο, τα έργα και τις ημέρες που μας άφησε παρατακαταθήκη ο χαρισματικός ιερέας μας, εκπαιδευτικός και πνευματικός μας.

 Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά, με αποστάσεις, στον προαύλιο χώρο, προκειμένου να του πει το τελευταίο αντίο, με τους απολύτως απαραίτητους να τον συνοδεύουν έως το σημείο της ταφής του,  όπισθεν του Ιερού της Παναγίας η Σκριπού, όπου θα αναπαύεται για πάντα, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία.

ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΣ… ακούγονταν από το πλήθος, την ώρα που το «Χριστός Ανέστη» ψελνόταν για πολλοστή φορά, πριν η γη του ιστορικού Ορχομενού, που ύμνησε όσο κανείς μας, τον υποδεχθεί για πάντα στα σπλάχνα της.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ - ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ 

 

ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ, ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΣ!

 

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΟΡΧΟΜΕΝΙΟΥΣ

ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ,

Ο ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΟΣ  ΙΕΡΕΑΣ ΜΑΣ, Ο ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ,

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ, Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

 

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΣΕΒΑΣΤΕ π. ΧΑΡΑΛΑΜΠΕ

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ  π. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ- ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΚΡΙΠΟΥΣ ΟΡΧΟΜΕΝΟΥ (07-05-2021)

 

Ἀρχιμ. Ἀλεξίου Σαμαρτζῆ

(Ἐφημερίου Ἱεροῦ Προσκυνηματικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Ρηγίνου Λεβαδείας)

 

«Ἀνέστη Χριστός, καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος»

 

Σεβασμιώτατε,

Σεβαστοί πατέρες,

Ἐντιμότατοι ἄρχοντες,

Πενθηφόρε λαέ τοῦ Κυρίου,

  

Καθώς, ʺθανάτου ἑορτάζομεν  νέκρωσιν, ᾃδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχῆς· καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιονʺ[1], ὅλοι ἐμεῖς, τά φωτόμορφα τέκνα τῆς ἀσπίλου καί ἀμώμου Νύμφης Του Ἐκκλησίας, προσερχόμαστε ʺλαμπαδηφόροι τῷ προϊόντι Χριστῷ ἐκ τοῦ μνήματος ὡς νυμφίῳʺ[2] καί προπέμπουμε στήν αἰωνιότητα τό σκῆνος τοῦ σεβαστοῦ καί ἀγαπητοῦ σε ὅλους μας ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Χαραλάμπους ἱερέως.

Ἡ Τοπική Ἐκκλησία κατώδυνος, ἀλλά μέ τήν βεβαιότητα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, προπέμπει σήμερα κατά τήν θεομητορική ἑορτή τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, τό φθαρτό σαρκίο τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ὁ ὁποῖος τήν ὑπηρέτησε κατά τό θέλημα τοῦ Θείου Της Δομήτορα, γιά 40 ἔτη, μέ πολλή ἀγάπη, ἀφοσίωση καί αὐταπάρνηση.

Ὁ μεταστάς π. Χαράλαμπος ἐγεννήθη στήν Κυρήνεια τῆς μαρτυρικῆς Μεγαλονήσου τό ἔτος 1956 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Μετά τά ἐγκύκλια γράμματα  ἐσπούδασε στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Κατά τήν περίοδο τῶν σπουδῶν του ἐγνώρισε τήν ἐπίσης Κυπρία κ. Μαρία Συμεοῦ, μετά τῆς ὁποίας ἔκαναν μία ὑπέροχη χριστιανική πολύτεκνη οἰκογένεια.

Διορίστηκε ὡς θεολόγος καθηγητής μέσης ἐκπαιδεύσεως στό χωριό Ἅγιος Γεώργιος Βοιωτίας καί ἀμέσως συνδέθηκε πνευματικά μέ τόν τότε Μητροπολίτη Θηβῶν καί Λεβαδείας (νῦν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος) κ.κ. Ἱερώνυμο, ὁ ὁποῖος καί τόν χειροτόνησε Διάκονο στίς 14 Φεβρουαρίου  1982. Ἡ εἰς Πρεσβύτερον Χειροτονία του ἔγινε στίς 25 Ἰουλίου τοῦ ἰδίου ἔτους, στό ἱερό θυσιαστήριο αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο τόν ἀποχαιρετοῦμε σήμερα. Καθοριστικό ρόλο στήν πολυετῆ διαδρομή του ἔπαιξαν καί δύο σημαντικοί ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Ναυπάκτου κυρός Νικόδημος καί ὁ νῦν Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Γεώργιος.

Κατά τήν  πολυετῆ διακονία του στά ὦτα τῆς ψυχῆς του ἀντηχοῦσαν πάντα οἱ λέξεις τοῦ Κυρίου: «ἐγώ εἰμί ὁ ποιμήν ὁ καλός, ὁ ποιμήν  ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων». Ὁ π. Χαράλαμπος ὄντως εἶχε συναίσθηση τῆς ἀποστολῆς του καί ἀναλώθηκε νυχθημερόν, ἐκτός ἀπό τά λειτουργικά του καθήκοντα,   στήν διακονία τῆς ἀγάπης γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως, χωρίς διακρίσεις. Κατέστη ἕνας ἄξιος ἐργάτης τοῦ ἀμπελῶνος του Κυρίου μας, τόν ὁποῖον καί διηκόνησε μέ ζῆλο μέχρι καί τήν τελευτή του.  Ὑπῆρξε ἀκέραιος χαρακτήρας καί μέ ἱερατικό ἦθος ἀπαράμιλλο, διακονώντας θεοφιλῶς καί θεαρέστως, μέ βαθύτατη πίστη, μέ τελεία ἀφοσίωση καί μέ ὑψηλό αἴσθημα εὐθύνης. Ὑπῆρξε ἀκούραστος λειτουργός, φιλακόλουθος καί φίλος τῶν Ἁγίων καί ἰδιαιτέρως τῆς Παναγίας, τήν ὁποία ὑπερευλαβεῖτο. Πάντα ἦταν ἕνας σεμνός καί ταπεινός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, πού διακρινόταν γιά τήν ἁπλότητα, τήν ἐργατικότητα καί τήν ἀγάπη του πρός τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ὁ λόγος του ἦταν «πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἡρτυμένος» (Κολ. 4,6), μεστός, συμβουλευτικός, εἰλικρινής, ἀσυμβίβαστος καί φιλαλήθης. Ἦταν ὑπόδειγμα ὑπομονῆς, ἰσχυρῆς θελήσεως, ἐγκρατείας, ἀνεξικακίας, ἀρχοντιᾶς καί ἀξιοπρεπείας. Γιά 40 χρόνια προσέφερε τίς ὑπηρεσίες του στό ποίμνιο, πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός στήν πόλη τοῦ Ὀρχομενοῦ, χωρίς νά λιποτακτήσει οὔτε στιγμή ἀπό τά βαριά καθήκοντα τῆς Ἱερωσύνης. Κύρια ἐφόδια τῆς Ἱερατικῆς του διακονίας δέν ἦταν τόσο ἡ μόρφωση καί τά πτυχία, ὅσο ἡ συνεχής διάθεσή του γιά προσφορά, ἡ ἰώβειος ὑπομονή καί ἡ πλούσια καρδιά του. Μιά καρδιά γεμάτη μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού «τά ἀσθενῆ θεραπεύει καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ». Μια καρδιά γεμάτη ἀπό ἱερό ζῆλο, νεανική ἰκμάδα καί ἀγωνιστικό φρόνημα ἀπό τήν πρώτη μέρα ἕως καί τό τελευταῖο ἔτος τῆς διακονίας του, ἔχοντας πιστό καί διαρκῆ συμπαραστάτη του τήν καλή του Πρεσβυτέρα Μαρία.

Παράλληλα, ὑπηρέτησε ὅλα αὐτά τά ἔτη ὡς ἐκπαιδευτικός, μέ εὐσυνειδησία καί στοργική ἀγάπη γιά τούς μαθητές καί συναδέλφους ἐκπαιδευτικούς.

Μέσα στην εὐφρόσυνο χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, μέ ἀφορμή τό ἀναπάντεχο καί θλιβερό γεγονός τῆς κοιμήσεως τοῦ ἀδελφοῦ μας Χαραλάμπους ἱερέως, ὁ ἱερός ἄμβων θά ἤθελε νά ὑπενθυμίσει στήν ἀγάπη σας τήν σύνδεση τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητος.

Τή χαρά τῆς γεννήσεως, τήν ἀκολουθεῖ γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως ἡ ἁλυσίδα τῶν δοκιμασιῶν καί τήν ὁλοκληρώνει ἡ σφραγίδα τοῦ θανάτου. Τοῦ θανάτου πού ἔχει ὄψη τραγική, χρώματα μελανά, σκέψη καί παρουσία φοβερή.

Ὅλα αὐτά δημιουργοῦν βαθύ φυσικό πόνο στήν ψυχή. Καί αὐτό εἶναι καθολικό γεγονός· τό ζοῦμε ὅλοι· δέν ἔχει ἐξαιρέσεις.

Παρά ταῦτα, ἡ Ἐκκλησία μᾶς δίνει καί μία ἄλλη διάσταση τοῦ θανάτου. Μᾶς μιλάει γιά μακαριότητα, γιά ἀνάπαυση, γιά βασιλεία Θεοῦ, γιά κατάσταση «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος». Μιλάει γιά ζωή καί ἀνάσταση πού κρύβονται πίσω ἀπό τή θλίψη, τό ἀδιέξοδο, τήν τραγικότητα τοῦ θανάτου, τόν ὁποῖο μάλιστα ὀνομάζει κοίμηση. Καί ὅλα αὐτά δέν προσφέρονται ὡς παρηγορητική διδασκαλία, ὡς ἀνακουφιστική ψευδαίσθηση, ὡς ἀναγκαία τεχνητή ἀπομάκρυνση ἀπό τήν πραγματικότητα, ὡς ἐνδεχόμενο, ἀλλά ὡς ἡ μόνη, μεγάλη καί κεντρική ἀλήθεια, ὡς ἡ διαχρονική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς ἡ βιωματική ἀπόδειξη τῆς χάριτος τῶν Ἁγίων.

Ὅλη αὐτή ἡ πίστη στηρίζεται στό μεγάλο γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τό Πάσχα εἶναι ἀναντίρρητα ἡ μεγαλύτερη γιορτή στήν Ὀρθόδοξη παράδοση. Εἶναι ἡ συμπύκνωση ὅλης τῆς θεολογίας. Ἡ ψηλάφηση τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου καί τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Μιά γιορτή πού συγκερνᾶ τόν τάφο τοῦ Κυρίου μέ τό κενό μνῆμα τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἡ λέξη Ἀνάσταση – τόσο προσφιλής στήν Ὀρθόδοξη ζωή καί θεολογία – ἀπό μόνη της μιλάει μέ ἕναν μοναδικό τρόπο καί γιά τή ζωή καί γιά τό θάνατο, ταυτόχρονα. Προβάλλει τή ζωή πάνω στόν θάνατο καί διακρίνει τήν ἀλήθεια τοῦ θανάτου μέσα ἀπό τό φῶς τῆς μή διακοπτόμενης αἰώνιας ζωῆς.

Στό θριαμβευτικό ἐφύμνιο τῆς Ἀναστάσεως, τό «Χριστός Ἀνέστη», τόν κατ’ ἐξοχήν παιάνα τῆς ζωῆς , ἀπό τίς δεκατέσσερις λέξεις του, οἱ τέσσερις ἔχουν νά κάνουν μέ τό θάνατο: «νεκρῶν», «θανάτῳ», «θάνατον» καί «μνήμασι».

«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…» ψάλλουμε στόν Κανόνα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ Ἀνάσταση μεταμόρφωσε τόν σταυρό καί τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ σέ σύμβολο νίκης καί ζωῆς. Ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε γιά νά μᾶς ἀναγκάσει νά πιστέψουμε στή θεότητά Του, ἀλλά γιά νά μᾶς χαρίσει τήν αἰώνια ζωή καί αἰώνια τή ζωή Του. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἡ πίστη στή θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί τήν Ἀνάστασή Του ἀποτελεῖ τό καλύτερο μέσο ἑρμηνείας τοῦ πόνου, τό καλύτερο ἐργαλεῖο ἀντιμετωπίσεως τοῦ θανάτου, τό καλύτερο ὄργανο παρηγορίας καί στηριγμοῦ. Τελικά, ἡ ἀνατροπή καί ἐπανάσταση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀσφαλῶς καί στή ζωή πού προτείνει· εἶναι οἱ μακαρισμοί, ἡ ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία, ἡ διδασκαλία τῆς ἀγάπης, κυρίως ὅμως εἶναι ἡ λογική της, ἡ λογική τοῦ σταυροῦ.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, γιατί ξέρει νά προτρέπει τούς πιστούς νά εἰσέρχονται διά τῆς στενῆς πύλης, νά βαδίζουν τήν τεθλιμμένη ὁδό (Ματθ. ζ’ 14), νά ἀκολουθοῦν τόν Κύριο αἴροντες τόν σταυρό τους (Ματθ. ιστ´ 24), νά ζοῦν συσταυρωμένοι μέ τόν Χριστό (Γαλ. Β’ 20), νά βλέπουν τή ζωή μέσα ἀπό τόν θάνατο καί νά διακρίνουν τή σωτηρία μέσα ἀπό τόν πόνο.

Προβάλλοντας τά παθήματά μας πάνω στόν σταυρό τοῦ Κυρίου «ἐν ὧ παθών ἔκτεινε τά πάθη», καί τόν θάνατο πάνω στόν τάφο Του, τόν ὁποῖο μετέβαλε σέ θρόνο Του, μποροῦμε νά ζοῦμε τά μεγάλα ἀποτελέσματα τῆς πίστεως στόν Νικητή τοῦ θανάτου.Ἡ πίστη, ἡ αὐθεντική, ἀθώα, παιδική πίστη στή θεότητα τοῦ Χριστοῦ, δείχνει τόν Θεό… ἐκεῖ πού Αὐτός δέν φαίνεται.

Σεβασμιώτατε,

Ἡ πόλη τῶν Ὀρχομενίων χάνει ἕναν ἀναντικατάστατο ποιμένα καί πατέρα καί ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία ἕναν λαμπρό καί ἄξιο ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μακαριστός ἀδελφός Χαράλαμπος μετετέθη στά οὐράνια, ὅπου οὐκ ἔστι λύπη, πόνος, στεναγμός, στενοχωρία, ἀλλά ἡ ἀτελεύτητος ζωή, το φῶς, ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου.

Σεβαστέ και ἀγαπητέ μας ἀδελφέ και συλλειτουργέ π. Χαράλαμπες ἔχουμε τήν βεβαιότητα  ὅτι δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις. Προσεύχου ὑπέρ πάντων ἡμῶν εἰς τήν ἄνω πόλιν, τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία «οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδέ τῆς σελήνης ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ· ἡ γάρ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καί ὁ λύχνος αὐτῆς τό Ἀρνίον»(Ἀποκ. 21,23). Ἀναμένουμε τήν συνάντηση μαζί σου στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο, ὅπου ἀκαταπαύστως θά τελοῦμε τήν ἀναίμακτη μυσταγωγία, ὄχι σέ χειροποίητο ἀλλά σέ ἀχειροποίητο ναό.

Ὁ τελευταῖος λόγος προέρχεται ἀπό τόν κατηχητικό λόγο τοῦ μεγάλου Πατρός καί Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, τόν ὁποῖον χαιρόσουν νά διαβάζεις στεντορείᾳ τῇ φωνῇ τήν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως: «Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται. Ἀνέστη Χριστός, καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος. Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν»!

---

[1]  Τροπάριο Ζ΄ Ὠδῆς Κανόνος τοῦ Πάσχα

[2]  Τροπάριο Ε΄ Ὠδῆς Κανόνος τοῦ Πάσχα

   ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ εκ μέρους της οικογένειας από τον κ. Ανδρέα Χατζηχαραλάμπους 

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ

Λατρεμένε μας Πατέρα,
Στεκόμαστε μπροστά σου και εσύ δεν μας γνέφεις.
Άπνους, γαλήνιος, ειρηνικός, κοιμάσαι στο σπίτι της Παναγίας μας.
Γλυκέ μας Πατέρα, πρωτότοκος από τα συνολικά πέντε παιδιά του Στολή και της Μαρίνας,
είδες το πρώτο φως της ζωής σου το 1955 στην πανέμορφη Λάπηθο, στην κατεχόμενη Κυρήνεια.
Οι γονείς σου με τα στιβαρά τους χέρια δούλεψαν σκληρά τη μαρτυρική γη της Κύπρου
για να σας αναθρέψουν τίμια.
Έλαβες απ’ αυτούς Αρχές και Αξίες, που διαφύλαξες ως κόρη οφθαλμού σε όλη σου τη ζωή.
Δεν συμβιβάστηκες ποτέ σου.
Η εισβολή του 1974 σε βρήκε να υπηρετείς την πατρίδα και έζησες όλες τις τραγικές στιγμές
του άδικου ξεριζωμού.
Το 1975 ήλθες στην Ελλάδα, όπου με τη μάνα μας σπουδάσατε μαζί στη θεολογική Σχολή Αθηνών.
Παντρευτήκατε στις 20 Αυγούστου 1978.
Το Φεβρουάριο του 1982 χειροτονήθηκες διάκονος στον Αγ. Γεώργιο Βοιωτίας,
ενώ τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου χειροτονήθηκες πρεσβύτερος, από τα χέρια του τότε Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας και νυν Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου,
σ’ αυτόν τον Ναό, από τον οποίο σήμερα σε προπέμπουμε στην Αιωνιότητα.
Στην Παναγία τη Σκριπού υπηρέτησες ως εφημέριος για 39 ολόκληρα χρόνια.
Έγινες ένα μαζί της, ταυτίστηκες μ’ αυτήν.
Μια ζωή αγώνες,μια ζωή προσπάθειες για να αναδειχθεί ο Αρχαιολογικός χώρος
αλλά  το σημαντικότερο για να παραμείνει χώρος  λατρείας  σε πλήρη και καθημερινή λειτουργία.
Μας δίδαξες σε μας τα φυσικά σου παιδιά, τους πέντε γιούς σου,
αλλά και στα πολλά πνευματικά σου παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα και την Κύπρο
Να μην ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους,να μην τους διαχωρίζουμε,
να μην τους προσβάλουμε , να μην τους παρεξηγούμε  και να μην τους αδικούμε !!!
Όλοι μας έλεγες είμαστε παιδιά του ΘΕΟΥ.
Πόσους και πόσους συνανθρώπους μας βοήθησες να βρουν το δρόμο τους.
Πατέρα μας.
Ήρθαν όλοι εδώ σήμερα για να σε αποχαιρετήσουν.
Οι μαθητές και καθηγητές του Β΄ Γυμνασίου Ορχομενού, που έως χθες υπηρέτησες με τόση ευθύνη, με τόση ευαισθησία και αίσθημα καθήκοντος.
Ήρθε εδώ σύσσωμος ο Ορχομενός, η δεύτερη Πατρίδα σου, που τόσο λάτρεψες και τίμησες.
Πατέρα μας είμαστε σίγουροι πως η αγνή και καθαρή ψυχή σου πετά εκεί ψηλά στα ουράνια δωμάτια.
Εκεί όπου σύμφωνα με την ακολουθία της εκκλησίας μας οι  δίκαιοι αναπαύονται.

Πατέρα μας.
Κάποιοι προσπάθησαν να μας  πείσουν  πως έφυγες από covid.
χθες η σκευωρία  και το ανίερων ψεύδος κατέρρευσαν.
Επέζησες του πρώτου κατατρεγμού.
Κάποιοι δεν άφησαν να συμβεί  το ίδιο και
τώρα η έτσι τουλάχιστον νόμισαν.
Η αλήθεια είναι πως και αυτή τη φορά τους νίκησες.
Καλό ταξίδι Πατέρα .Καλό Παράδεισο .Θα ζεις Αιώνια στις καρδιές όλων μας.

Μετά το τέλος της εξοδίου Ακολουθίας, ο Σεβασμιώτος Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κκ. Γεώργιος δήλωσε για την εκδημία του προσφιλούς μας π. Χαραλάμπους Χατζηχαραλάμπους...