Αγαπημένες μου, μέλη και φίλες του Παραρτήματος Λιβαδειάς της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, σήμερα 8 του Μάρτη, ντύθηκα άνοιξη και ήρθα να σας συναντήσω τη μέρα που γιορτάζουμε…
Όμως αλλιώς είχα φανταστεί αυτή την παρθενική, μετά
από πολύ καιρό συνάντησή μας…
Περπάτησα ξυπόλητη πάνω σε συντρίμμια, παρασύρθηκα σε
δρόμους που δεν είχα ξαναπερπατήσει, ζαλίστηκα από τους ήχους της
σειρήνας, παρακάλεσα τα σύννεφα να κρύψουν τους καπνούς απ’ τις φωτιές, τρόμαξα
από την αγριότητα του πολέμου, έκλαψα για την τραγικότητα της ζωής.
Είδα το φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια
των παιδιών, μπούχτισα από το αίμα που έβαψε με θάνατο την ομορφιά της νιότης.
Δάκρυσα βλέποντας να θριαμβεύει η μισαλλοδοξία, η
κατακτητική μανία, ο άκρατος εθνικισμός, εκεί που η φύση γιόρταζε με την
άνοιξη παρέα…
Είχα άλλα σχέδια για σας αγαπημένες μου απόψε…
Ήθελα να φορέσω στη γυναίκα που γιορτάζει στεφάνι από
λούλουδα «που έχυναν μαζί με την ευωδιά τους, φως σαν μικροί ήλιοι» ν’
αδράξω τις αχτίδες του και να τις κάνω χρυσό κλειδί, που θ’ άνοιγε διάπλατα την
καρδιά μας στην ελπίδα, τον έρωτα,
την αγάπη…
Ήθελα να σας πω, όλα όσα επιτύχαμε, όλα
εκείνα που θα ‘διναν χαρά σε σένα γυναίκα, μάνα, εργαζόμενη, σύζυγο,
σκληρά δοκιμαζόμενη, γυναίκα της προσφυγιάς και της φυγής…
Εσένα «θεία επιλογή» που μπορείς να οδηγήσεις την
ανθρωπότητα στην απόλυτη ευφορία, στη γη της επαγγελίας.
Εσένα που μπορείς να μαγέψεις την ένδεια, τη στέρηση,
την αδικία και να τις μετουσιώσεις χρησιμοποιώντας υλικά, όπως η
ευαισθησία, η αλληλεγγύη,
ο αλτρουισμός, η έγνοια για τον αδύναμο, τον άρρωστο,
τον πένητα…
Κι εδώ συναντιόμαστε εμείς οι γυναίκες της Αντικαρκινικής
με σένα γυναίκα που υποφέρεις, σηκώνεις το Σταυρό του μαρτυρίου σου, εσύ που
γνώρισες
την «ευλογία της έλλειψης, της απώλειας».
Εδώ συναντηθήκαμε, σε πήραμε απ’ το χέρι και
περπατήσαμε μαζί 18 υπέροχα χρόνια, αγέρωχα στο δρόμο της ζωής, «χωρίς να
δίνουμε λόγο στο άφατο, δίνοντας όμως ζωή στο άυλο» κατακτώντας την
αυτογνωσία μέσα από την παιδεία, τη γνώση, να γίνεις δυνατή, αυτόνομη,
ελεύθερη, ευλογημένη αφού «ο Θεός κοσκίνισε τον κόσμο, όλο μέχρι να σε
βρει».
Εμείς οι γυναίκες της Αντικαρκινικής, δεν φοβόμαστε αφού γνωρίζουμε τον εαυτό μας τον προφυλάσσουμε, προλαμβάνουμε κάθε κακό, τον νοιαζόμαστε, τον αγαπούμε!!!
Θέλουμε να κατακτήσουμε την τελειότητα έτσι, όπως μόνο εμείς την έχουμε φανταστεί…
«Σαν όνειρο κι ας σημαίνει αυτό φτερούγα ύπνου από
κερί,
που ήλιο ερωτεύεται και
λιώνει» Κ. Δημουλά
Κορίτσια, χρόνια μας πολλά, δημιουργικά, ανέφελα,
συντροφικά με υγεία στολισμένα!!!
Εγώ όπως πάντα σας αγαπώ και νοιάζομαι για σας!!!
Η Πρόεδρος του Παραρτήματος Λειβαδιάς της Ε.Α.Ε.
ΣΤΕΛΛΑ ΤΑΠΑΝΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου