by
Δύσκολο και βαρύ το φετινό Πάσχα, το δεύτερο της πανδημίας. Χτες το μεσημέρι ένας καλός φίλος από την Αλίαρτο με πληροφόρησε για τον θάνατο του συγχωριανού μου, ιερέα Χαράλαμπου Χατζηχαραλάμπους, στο Νοσοκομείο της Λειβαδιάς. Ακολούθησε, το απόγευμα, το επιβεβαιωτικό τηλεφώνημα από έναν συγχωριανό από το Λονδίνο και σήμερα, πριν από λίγο, ήρθε και η στερεότυπη πένθιμη ενημέρωση από τον Δήμο Λαπήθου, που μας πληροφορεί με τηλεφωνικό μήνυμα για τους θανάτους Λαπηθιωτών στην προσφυγιά.
Ο παπα Χαράλαμπος, ο «Πάμπος του Στολή» των παιδικών μας χρόνων, γεννήθηκε στην ενορία του Αγίου Θεόδωρου Λαπήθου το 1955. Ήταν ο πρωτότοκος του Στολή και της Μαρίνας Χατζηχαρίτου και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, τρεις αδελφούς και μιαν αδελφή. Το σπίτι τους, από τα μεγαλύτερα και πιο ιστορικά της Λαπήθου, ήταν το τελευταίο σπίτι της οικογένειας Χριστοφή Τσαγγαρίδη, της οικογένειας του στρατηγού και των ευεργετών της κυπριακής εκπαίδευσης. Τον πρόλαβα για μια τάξη στο Γυμνάσιο Λαπήθου από όπου αποφοίτησε το 1973, όταν εγώ τελείωσα την Πρώτη. Χαμογελαστός, καλοσυνάτος, φωνακλάς και εξωστρεφής, όπως οι γονείς του, ήταν η ψυχή κάθε κύκλου που συναναστρεφόταν. Είχε από μικρός κλίση και αγάπη στην Εκκλησία και παρότι ζούσε σε άλλη ενορία ερχόταν τακτικά στον ναό του Αγίου Λουκά, ειδικά όταν ήταν μαθητής στις μεγάλες τάξεις του Γυμνασίου. Μοίραζε την απόσταση από το σπίτι του στο σχολείο, βοηθούσε τον ιερέα του Άη Λουκά στη λειτουργία και έτρεχε να προλάβει με το ποδήλατό του τα μαθήματα των πρώτων ωρών…
Η τουρκική εισβολή τον βρήκε λοχία στο Πυροβολικό, στη Μοίρα στην Αχειροποίητο, μαζί με πολλούς φίλους και συγχωριανούς. Ξαναβρεθήκαμε ένα χρόνο αργότερα στην Ελλάδα, αυτός φοιτητής στη Θεολογική της Αθήνας και εμείς πρόσφυγες στη Μακεδονία. Το καλοκαίρι του 1976 ανέβηκε κοντά μας και δουλέψαμε δυο μήνες μαζί στα ροδάκινα, σε ένα εργοστάσιο παρά τον Αξιό, όπου κερδίσαμε ενδόξως, παλεύοντας με τα κουνούπια, και τα πρώτα μας ένσημα από το ελληνικό κράτος. Ο «Πάμπος» είχε γίνει «Λάμπρος» στο εργοστάσιο, και παρέμενε πάντα φωνακλάς και δημοφιλής.
Το φοιτητικό του σπίτι στην Αθήνα, στην Πλατεία Μαβίλη, μετατράπηκε σε ξενώνα φιλοξενίας και κέντρο διερχομένων. Φιλοξένησε, μαζί με τους συγκάτοικούς του, και στα επόμενα χρόνια με τα αδέλφια του, εκατοντάδες Κυπρίων φοιτητών. Κατά το πρότυπο του πατρικού του στη Λάπηθο. Σε αυτόν έμενα και εγώ, πάντα, όταν κατέβαινα από τη Θεσσαλονίκη το 1975-1977. Σε μια εποχή που τα ταξίδια ήταν εύκολα και απλά, ακόμη και για τα παιδιά, και δη τα Κυπριόπουλα, λόγω του «ελευθέρας» στις συγκοινωνίες που μας παραχώρησε η Ελλάδα. Κατόπιν πήραμε τους δρόμους μας, και κάπου χαθήκαμε. Συναντιόμασταν σε «λίαν εξαιρετικές περιπτώσεις». Γάμους και κηδείες…
Ο Πάμπος μαζί με τη Μαρία, τη γυναίκα της ζωής του, συμφοιτήτρια και συμπατριώτισσά του, επίσης πρόσφυγα, διάλεξε να γίνει κληρικός και έμεινε στην Ελλάδα. Χειροτονήθηκε τον Ιούλιο του 1982 από τον τότε Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμο, τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο, σε ιερέα. Υπηρέτησε μέχρι τον πρόωρο και αδόκητο θάνατό του στον ναό της Παναγίας Σκριπούς, στον Ορχομενό. Εργάστηκε και στην εκπαίδευση, ως θεολόγος και ήταν για πολλά χρόνια, μέχρι σήμερα, γυμνασιάρχης του 2ου Γυμνασίου Ορχομενού.Αεικίνητος, ακούραστος και εργατικότατος, πρόσφερε τεράστιο έργο τόσο στην ενορία του όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνουν οι αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας για την απώλειά του, στο https://orchomenos-press.blogspot.com/
Συναντηθήκαμε για τελευταία φορά, πολλοί συγχωριανοί, σε έναν γάμο στο Στόμιο της Λάρισας, τον Αύγουστο του 2019. Η νύμφη ήταν κόρη Λαπηθιωτών που ζουν στο Λονδίνο, επίσης του κύκλου των παιδικών μας χρόνων πριν από την προσφυγιά, και ο γαμπρός ενορίτης του παπαΧαράλαμπου στη Βοιωτία. Ανέβηκε για λίγες ώρες από τον Ορχομενό και τέλεσαν το μυστήριο μαζί με τον παπά Πολύβιο, τον πρώτο του πνευματικό στη Λάπηθο, σε μια ιδιαίτερη τελετή, γεμάτη συγκίνηση.
Λίγους μήνες προηγουμένως, τον Φεβρουάριο του 2019 είχε βρει τη δύναμη να λειτουργήσει για πρώτη φορά στον ναό της ενορίας του, στον ρημαγμένο Άγιο Θεόδωρο Λαπήθου, στον πρώτο, συγκλονιστικό, εκκλησιασμό μετά την τουρκική εισβολή, που οργάνωσε ο Δήμος Λαπήθου.
Ο π. Χαράλαμπος Χατζηχαραλάμπους αφήνει πίσω του, στον Ορχομενό, ένα σπουδαίο, αξιοζήλευτο και σημαντικό έργο και πολλούς φίλους της Κύπρου και της Λαπήθου στη Βοιωτία. Αγάπησε τον ναό του, την Παναγία της Σκριπούς, το ποίμνιό του και τον τόπο όπου εγκαταστάθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ευτύχησε να αγαπηθεί από τον κόσμο, που ξέρει να ξεχωρίζει τους καλούς ιερείς και να ανταποδίδει την αγάπη που παίρνει. Ας είναι αυτό, μια ελάχιστη παρηγοριά στο βαρύ τους πένθος, στη σύζυγό του Μαρία, στα πέντε τους παιδιά, στη Μαρίνα, τη μητέρα του, την αδελφή του Ελένη, και τα αδέλφια του, τον Κωστή και τον Χαρίτο που ζουν στην Αμερική, και τον Κόκο, που ρίζωσε στην Κρήτη.
Καλό παράδεισο, παπαΧαράλαμπε! Και καλή αντάμωση στους δρόμους της Λαπήθου. Εκεί όπου η φωνή, το γέλιο και οι ψαλμωδίες σου δεν έπαψαν ποτέ να αντηχούν…
Η φωτογραφία, από τις ελάχιστες που σώθηκαν μετά την εισβολή, είναι από τη συλλογή φωτογραφιών του Δημήτρη Μηνά, σήμερα προέδρου του προσφυγικού σωματείου «Η Λάπηθος», συμμαθητή και παιδικού φίλου του παπαΧαράλαμπου. Είναι από μια ιδιωτική εκδρομή την Άνοιξη του 1973 των μαθητών της «Σχολής Βυζαντινής Μουσικής» του ναού Αγίου Λουκά Λαπήθου, στη Χρυσοσπηλιώτισσα. Στην πάνω σειρά, από αριστερά ο Ανδρέας Ορφανίδης, κατόπιν αρχαιολόγος και πανεπιστημιακός, ο Μιχαλάκης Ευσταθίου, τότε κάτοικος Καραβά, νεωκόρος για δεκαετίες στον Απόστολο Ανδρέα στο Πλατύ, που έφυγε από τη ζωή πριν μερικά χρόνια, ο Πάμπος και ο Μιχάλης Πηγασίου, σήμερα ιερέας στον Άγιο Νικόλαο Έγκωμης. Στη δεύτερη σειρά ο Ανδρέας Αγαπίου, σήμερα ιερέας στη Χρυσελεούσα Στροβόλου και ο γράφων. Και μπροστά, ο Κυριάκος Παπαϊωάννου, από τον Καραβά, αδελφός του πρώην δημάρχου Καραβά, Γιάννη Παπαϊωάννου, και ο Δημήτρης Μηνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου