Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Του Αρχιμ. Αλεξίου Σαμαρτζή

Οι άνθρωποι της εποχής μας διατυπώνουν πολλές θεωρίες για τον χρόνο και την χρήση του. Από την αρχαιότητα υπάρχουν πολλές διατυπώσεις περί του χρόνου. Γνωστή σε όλους είναι η θεωρία του Αριστοτέλη ότι ο χρόνος είναι αριθμός κινήσεων. Κατά την πατερική διδασκαλία, ο χρόνος είναι δημιούργημα του Θεού, αφού ο Θεός είναι ο αίτιος του χρόνου. Έτσι, ο χρόνος μαζί με τον χώρο είναι η ευλογία του Θεού, μέσα στον οποίο μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει την κατά Χάρη θέωσή του, που συνιστά και χαρακτηρίζει την αιωνιότητα. Γιατί η αιωνιότητα δεν είναι η π

έραν του χρόνου ζωή, αλλά η βίωση της ζωής του Θεού μέσα στον χρόνο.

            Βρισκόμαστε και πάλι σε ένα συμβατικό όριο του χρόνου, ανάμεσα σε δύο ενιαυτούς. Και η συμβατική γλώσσα της καθημερινής μας συνεννόησης, η γλώσσα της κοινής λογικής ή των κοινών επιθυμιών μας, είναι εντελώς ανίσχυρη να δώσει στο χρόνο τη διάσταση της ελπίδας.

            Γιορτάζουμε οι άνθρωποι τον ερχομό του νέου χρόνου. Χαμογελούμε, γιατί ελπίζουμε σε ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ότι αυτό που μας πόνεσε στον χρόνο που φεύγει δεν θα έρθει πάλι. Ότι με έναν μαγικό τρόπο θα αφυπνιστούμε. Ο χρόνος μαζί του θα φέρει την αλλαγή.

            Όμως μας διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό, ίσως το σπουδαιότερο. Άν η ελπίδα είναι κατάσταση ή πρόσωπο. Είμαστε εν κόσμω εκκοσμικευμένοι. Ο χρόνος μετριέται ηλικιακά. Μετριέται με τις εμπειρίες. Με την δίψα της ευτυχίας, που είναι διαφορετική για τον καθένα. Να έχουμε επιτυχίες σε διάφορους τομείς, να αποκτήσουμε περισσότερα χρήματα και υλικά αγαθά. Είναι στη φύση μας το ανικανοποίητο, το αίσθημα ότι μπορούμε καλύτερα. Και η αλλαγή του χρόνου μας δίνει την ελπίδα ότι όσα σκεφτόμαστε μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.

            Δεν είναι κακό να ελπίζουμε. Αξίζει όμως να καταλάβουμε ότι η ελπίδα δεν είναι μόνο κατάσταση ή στόχος. Είναι πρωτίστως καρπός του Αγίου Πνεύματος, που πηγάζει μέσα από την σχέση με τον Χριστό και την ζωή της Εκκλησίας. Είναι η εναπόθεση των σκέψεων και των ονείρων μας στην πρόνοια του Θεού. Ο αγώνας και παράλληλα η ήρεμη πεποίθηση ότι τα υπόλοιπα εξαρτώνται απο το θέλημα του Θεού. Η άρση της απογοήτευσης που συνοδεύει την απαίτηση για επιτυχία. Και η θέαση του χρόνου όχι στην προοπτική του τι πετύχαμε ή τι θα πετύχουμε αλλά στην ωριμότητα που δίνει η αγάπη και η κοινωνία με τον Χριστό, η εργασία πάνω στα τάλαντά μας, η εύρεση νοήματος ζωής, η παρουσία των προσώπων των άλλων. Ο χρόνος μας δίνεται για να χτίσουμε εντός μας αλήθεια και να συναντηθούμε με τους συνανθρώπους μας, στην οικογένεια, στην εργασία, στην κοινωνία, στην ζωή. Ο χρόνος είναι η πραγμάτωση της ελπίδας ότι ο Χριστός είναι μαζί μας, ότι, άν επιλέξουμε τον δικό Του δρόμο, ακόμη και οι δυσκολίες θα φέρουν γνήσια χαρά.

            Ένα ωραίο τραγούδι λέει <<δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος>> (Παντελής Θαλασσινός). Ο άνθρωπος δεν μεγαλώνει μόνο ηλικιακά. Καλείται να μεγαλώσει στην επίγνωση του ποιός είναι και ποιός είναι ο στόχος της ζωής του. Και μπορεί ο χρόνος να μην λυπάται κανέναν, όμως όταν υπάρχει η ελπίδα που συνδέεται με την πίστη τότε καμιά ζωή δεν είναι μικρή. Διότι παλεύουμε να την γεμίσουμε με αγάπη, ώστε να αξίζει κάθε στιγμή της. Αυτός είναι ένας δρόμος τον οποίο οι μεγαλύτεροι μπορούμε να τον βρούμε και να τον μοιραστούμε με τα παιδιά μας! Γιατί γνωρίζοντας σε Ποιόν να ελπίζουμε, ο χρόνος έχει νόημα και για εμάς και για τους συνανθρώπους μας.

            Η νέα χρονιά ας είναι για όλους μας μια ακόμη πρόκληση και ευκαιρία να δώσουμε τον δικό μας ευγενή αγώνα σε όλους τους τομείς της ζωής μας, ο οποίος θα μας καταξιώσει και θα μας αναδείξει εν τέλει θεοειδείς προσωπικότητες.

            Καλή και ευλογημένη Χρονιά!!!