Οι κανόνες λειτουργίας των ωδείων φιλοξενούνται, ακόμα, σε παροχημένα Βασιλικά Διατάγματα: 11.11.1957 (ΦΕΚ 229/Α/57) “Περί κυρώσεως του εσωτερικού κανονισμού του Ωδείου Θεσσαλονίκης” και 16/1966 (ΦΕΚ 7/Α/66) “Περί ιδρύσεως ιδιωτικών μουσικών ιδρυμάτων”. Ο νόμος 229 της 17/19.4.1976 εμπλουτίζει όσα ίσχυαν προηγούμενα, εστιάζοντας σε λεπτομέρειες στα θέματα των εξετάσεις των ωδείων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι πτυχία και διπλώματα επικυρωμένα δεν παίρνει ο μαθητής για όλα τα όργανα. Για τα μη αναγνωρισμένα όργανα (π.χ. μπουζούκι, παραδοσιακά όργανα, ηλεκτρική κιθάρα, αρμόνιο κ.ά.) χορηγούνται απλές βεβαιώσεις σπουδών. Ακόμα και η κιθάρα αναγνωρίστηκε μόλις το 1987.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να χάνονται ταλέντα, βιρτουόζοι μουσικοί να μην μπορούν να εξελίξουν το ακαδημαϊκό τους υπόβαθρο, η χώρα μας να χάνει πόρους εξαιτίας της απουσίας της από το διεθνές μουσικό εκπαιδευτικό περιβάλλον κ.α.
Ειδικές κοινότητες μουσικών όπως η πολυπληθής ψαλτική κοινότητα, που αριθμεί περισσότερα από 10.000 μέλη στην Ελλάδα και χιλιάδες ακόμα, διάσπαρτους σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπου δραστηριοποιείται η Ελληνική Ομογένεια, αδυνατεί να αναπτύξει και να προβάλλει την μακραίωνη μουσική παράδοση που κατέχει (την ψαλτική τέχνη, ευρύτερα γνωστή ως βυζαντινή μουσική).
Μια σειρά από ζητήματα ισονομίας, εργασιακών δικαιωμάτων και διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς προκαλούνται και διογκώνονται εξαιτίας του προβλήματος.
Ψηφίζουμε
εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου