Όταν η Ελλάδα είχε ραντεβού με την ιστορία στα Ίμια ... στο στρατόπεδο της Ρεντίνας η Δ' Μοίρα Καταδρομών εμψυχώνονταν από τον Βοιωτό Διοικητή Αντιστράτηγο ε.α. Αθανάσιου Μπάφα

 

Γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος 

Η νύχτα της 30ης προς την 31η Ιανουαρίου 1996 ήταν μεγάλη.

Η Ελλάδα είχε ραντεβού με την Ιστορία στα Ίμια, αλλά κάποιοι φρόντισαν να το χάσει.  Ίσως εκείνη τη νύχτα η πατρίδα να έχασε και την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει για, τουλάχιστον άλλα 100 χρόνια, το καθεστώς στο Αιγαίο και να "αφοπλίσει" την Τουρκία. Ίσως να φταίει ο άνεμος που πήρε τη σημαία. Ίσως να φταίνε οι...υποσχέσεις και οι προτροπές από "φίλους και συμμάχους". Κάποιοι, όμως, σίγουρα δε φταίνε.

 Οι τρεις νεκροί ήρωες και οι χιλιάδες άλλοι αφανείς ήρωες που περίμεναν με το δάχτυλο στη σκανδάλη και την αυτοθυσία για την πατρίδα χαραγμένη ανεξίτηλα στην ψυχή.  Όπως οι άνδρες της Δ' Μοίρας Καταδρομών. Αυτοί έζησαν εκείνη τη νύχτα τα δραματικά γεγονότα με τον τρόπο που αρμόζει στους καταδρομείς.

Στοιχήθηκαν πίσω απ;o τον ηγέτη τους. Αυτόν που τους εκπαίδευσε, τους οδηγούσε και τους ενέπνευσε. Γι` αυτούς όλους γράφτηκε πριν από τρία χρόνια το κείμενο που ακολουθεί.  

 Στη Ρεντίνα είχε ένα διαολεμένο κρύο εκείνο το σούρουπο της 30ης Ιανουαρίου 1996. Ολόκληρη, σχεδόν, η δύναμη της Δ' Μοίρας Καταδρομέων ήταν επί ποδός πολέμου, κυριολεκτικά. Το σήμα από το ΓΕΣ ήταν σαφέστατο: Σε πλήρη ετοιμότητα μάχης. Με αξιοθαύμαστη ταχύτητα – αποτέλεσμα της σωστής εκπαίδευσης- η μονάδα ήταν έτοιμη προς αναχώρηση, σε ελάχιστο χρόνο. Προορισμός: Ίμια.

Οι άνδρες ήταν έτοιμοι. Σωστά και σκληρά εκπαιδευμένοι. Ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Γνώριζαν την αποστολή τους. Η αναμονή, ως την τελική διαταγή «φεύγουμε», πάντοτε δίνει χώρο σε διάφορες σκέψεις. Αποσυντονίζει, αποπροσανατολίζει. Πολύ περισσότερο, όταν «πας στον πόλεμο». Είναι το κρίσιμο χρονικό σημείο, που μπορεί να «ρίξει» το ηθικό ενός άνδρα, μιας ομάδας. Αυτό είδε στα μάτια των ανδρών του ο διοικητής. Τους μάζεψε κοντά του και τους είπε με απλά λόγια τι τους περίμενε: «Λοιπόν μάγκες πάμε να πολεμήσουμε. Ήρθε η ώρα. Αυτή είναι η πιο μεγάλη ώρα στη ζωή των ανδρών , που μάχονται για την ελευθερία, για την πίστη, για τα αγαπημένα πρόσωπα. Για την πατρίδα.

Πολλοί από μας δεν θα γυρίσουμε. Θα γίνουμε χρυσά γράμματα σε λευκό μάρμαρο. Κάποιοι άλλοι θα γυρίσουμε τραυματισμένοι.

Όλοι , όμως, πρέπει να γυρίσουμε νικητές. Γι αυτό πάμε να τα δώσουμε όλα, για τα ιδανικά μας και τις αξίες μας. Πάμε να τους πετάξουμε στη θάλασσα.» Τα τελευταία λόγια του διοικητή του στρατοπέδου της Ρεντίνας Αθανάσιου Μπάφα δεν ακούστηκαν. Τα είχαν καλύψει οι φωνές, οι ιαχές των καταδρομέων. Έβλεπαν στο πρόσωπο του διοικητή, τον στρατηλάτη, τον πατέρα, το φίλο, τον άνθρωπο που εμπιστευόταν τυφλά τη ζωή τους. Μαζί του ήταν έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά.

Η επιχείρηση «ηθικόν ακμαιότατον» είχε πετύχει. Τα θυμήθηκα όλα αυτά, μέρες που είναι, καθώς διάβαζα τις αναρτήσεις εκείνων των παιδιών, ύστερα από 25 χρόνια, στον «τοίχο» του στρατηγού εν αποστρατεία , σήμερα, τότε διοικητή τους. 

Ομολογώ ότι δάκρυσα, καθώς διαπίστωσα, ότι ο σεβασμός, η αναγνώριση, το δέσιμο με τον διοικητή, παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. «Μεγαλώνω τα παιδιά μου και προσπαθώ να τα γαλουχήσω  με τις ιδέες και τα ιδανικά που μας ενέπνευσες κ. διοικητά» γράφει ένας – 45άρης πλέον- πρώην καταδρομέας.

«Ακόμη και τώρα, μαζί σου πάω παντού» γράφει ένας άλλος, από περιοχή της Μακεδονίας. Δάκρυσα, γιατί έτσι πρέπει να νοιώθουν οι στρατιώτες για τους διοικητές. Δάκρυσα, γιατί έτσι πρέπει να είναι οι ηγέτες.  Να εμπνέουν. 

Ο Θανάσης Μπάφας, που τρία χρόνια μετά τα Ίμια αποστρατεύτηκε άδοξα από τον Παραγιουδάκη, ήταν ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός, που συμμετείχε στην« καταιγίδα της ερήμου» το 1991, στο Ιράκ . 

Ήταν ο Έλληνας αξιωματικός που υποδέχθηκε τον τότε πρωθυπουργό Κων. Μητσοτάκη, στο Πάλε της Βοσνίας, όπου συναντήθηκε με τον Ράντοβαν Κάρατζιτς και τον αρχηγό του στρατού των Σέρβων της Βοσνίας Ράτκο Μπάντιτς, σε μια προσπάθεια τερματισμού του πολέμου. Διετέλεσε καθηγητής στη σχολή του ΝΑΤΟ, στη Γερμανία και ήταν εκπαιδευτής σε πολλά στρατιωτικά σχολεία.

Φίλε Θανάση, η μεγαλύτερη δικαίωση είναι η αγάπη και η αφοσίωση των ανθρώπων που σε γνώρισαν. Που σου εμπιστεύθηκαν τη ζωή τους και είναι έτοιμοι να το ξανακάνουν. «Μαζί σου κ. διοικητά» σ` ευχαριστώ που με τιμάς με τη φιλία σου.