Ιστορική και πολιτική προσέγγιση του λεγόμενου Μακεδονικού Ζητήματος

Ίων Δραγούμης :«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, 

η Μακεδονία θα μας σώσει! Θα μας σώσει από την μετριότητα 

και την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό ύπνο, θα μας ελευθερώσει. 

Αν τρέξουμε και σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε!»

Του Αρχιμ. Αλέξιου Σαμαρτζή*

            Η Ελληνικότητα της Μακεδονίας χάνεται στα βάθη των αιώνων και είναι αυταπόδεικτη και αδιαμφισβήτητη!

            Το όνομα της Μακεδονίας προέρχεται από την ελληνική μυθολογία που πέρασε στην κυρίως αρχαία ιστορία και που πρώτος την κατέγραψε ο Ηρόδοτος(Ε 17). Εκτός από τον Ηρόδοτο έχουμε μαρτυρίες για την ελληνικότητα της Μακεδονίας από τον Αρριανό, τον Στράβωνα, τον Ισοκράτη, τον Πολύβιο, τον Πλούταρχο, τον Παυσανία, τον Διόδωρο, τον ρήτορα Αισχύνη, τον ποιητή Αισχύλο.

            Βλέπουμε επίσης την χρήση του όρου Μακεδονία στην Αγία Γραφή, όπως στο Βιβλίο της Γενέσεως. Αναφέρεται ότι η Μακεδονία λέγεται Χεττειείμ στα εβραϊκά και οι Μακεδόνες είναι Έλληνες (Α´Μακ. 1, 1-2). Οι πρώτες αναφορές για το όνομα Μακεδονία γίνονται στην Παλαιά Διαθήκη με το όραμα του προφήτη Δανιήλ, όπου προφητεύει διακόσια χρόνια πριν γεννηθεί ο Μέγας Αλέξανδρος τις νίκες κατά των Μήδων και των Περσών, με την παραβολική παράσταση της νίκης του τράγου κατά του κριού (Δαν. 8, 20-22). Στο βιβλίο Α´ Μακκαβαίων αποδεικνύονται από ιστορική άποψη τα ονόματα Αλέξανδρος, Φίλιππος, Μακεδόνες, Αντίοχος και Έλληνες (Α´ Μακ. 1, 1.3.7.10). Παρατηρούμε ότι στα βιβλία των Μακκαβαίων κατεξοχήν χρησιμοποιείται η φράση: «από βασιλείας Ελλήνων», ακριβώς γιατί ο Μ. Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του, που κυριάρχησαν στην περιοχή για διακόσια πενήντα χρόνια (312-65 π.Χ.), ήταν Έλληνες. Η Παλαιά Διαθήκη γενικότερα δεν διαφοροποιεί τους Μακεδόνες από τους Έλληνες, γιατί και οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες.

            Αναφορά στις λέξεις Μακεδονία και Μακεδόνες γίνεται και στην Καινή Διαθήκη (κυρίως από τον Απόστολο των Εθνών Παύλο), όπου αποδεικνύεται με ξεκάθαρο τρόπο η ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Το «Μακεδονικό ζήτημα», όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται στη διεθνή πολιτική το εδαφικό πρόβλημα της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας, δεν είναι ένα θέμα που προέκυψε στις μέρες μας. Οι ρίζες του είναι πολύ παλιές αλλά, ουσιαστικά μπορεί να πει κανείς, πως ξεκινάει το 1870 με την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας, μιάς οργάνωσης με καθαρά πνευματική διοίκηση, η οποία με την έκδοση του φιρμανιού της στις 10 Μαρτίου του ιδίου έτους, τυπικά επισημοποίησε και διαμόρφωσε το Μακεδονικό ζήτημα σαν ένα θέμα διεθνούς ενδιαφέροντος.

            Το 1873 ιδρύεται η Βουλγαρική Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, γνωστή ως Κομιτάτο το οποίο, το 1887 χρηματοδοτήθηκε για τους σκοπούς του από τον κρατικό προϋπολογισμό της Σερβίας. Σκοπός της Οργάνωσης αυτής ήταν η δημιουργία μιάς αυτόνομης και αδιαίρετης Μακεδονίας.

            Η όλη κίνηση σχετικά με το Μακεδονικό ζήτημα κορυφώνεται το καλοκαίρι του 1903, όπου ανήμερα της γιορτής του Προφήτη Ηλία πραγματοποιήθηκε η εξέγερση, γνωστή με την ονομασία «Ίλιντεν». Η εξέγερση αυτή είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών ελληνικών κοινοτήτων στην ευρύτερη περιοχή, ενώ παράλληλα παρουσίασε έντονο τον κίνδυνο να χαθεί η Ελληνική Μακεδονία. Όλα αυτά οδήγησαν τον ελληνισμό σε μια γενική κινητοποίηση. Έτσι το 1904 άρχισε ο Μακεδονικός αγώνας, αφού πριν (1/07/1878) είχε υπογραφεί η Συνθήκη του Βερολίνου(Διονύσης Κονταρίνης, Αντίβαρο, Ιανουάριος 2007).

            Ο Μακεδονικός αγώνας που διήρκεσε τέσσερα χρόνια κατάφερε να επιτύχει ένα μεγάλο πλήγμα στην επέκταση του βουλγαρικού προσηλυτισμού των κατοίκων της περιοχής. Ακολουθούν οι δύο Βαλκανικοί Πόλεμοι με τα γνωστά αποτελέσματα και το πρωτόκολλο του Βουκουρεστίου (1913), σύμφωνα με το οποίο παραχωρείται στην Ελλάδα το 51% των εδαφών της Μακεδονίας ενώ η Σερβία παίρνει το 39% και η Βουλγαρία το 10%, και το οποίο πρωτόκολλο δεσμεύει τις τρείς χώρες από μελλοντικές διεκδικήσεις.

            Έως τον Β´ Παγκόσμιο πόλεμο ουδέποτε έγινε μνεία «μακεδονικής» εθνότητας στον χώρο των Βαλκανίων. Αυτό συνέβη πρώτη φορά σε επίσημο επίπεδο μόλις το 1944 με την ίδρυση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας μέσα στα όρια της Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας. Εμπνευστής αυτής της «Μακεδονίας» και κατ´ επέκταση του Μακεδονικού ζητήματος δεύτερης γενιάς ήταν ο Τίτο. Ο Τίτο εκμεταλλεύομενος τη σύγχυση που επικρατούσε σχετικά με το Μακεδονικό ζήτημα το επανέφερε με εθνολογική μορφή θέτοντας παράλληλα τις βάσεις οικοδόμησης μιας νέας εθνότητας, της ανύπαρκτης έως τότε «μακεδονικής» εθνότητας (Κων/νος Οικονομίδης).

            Μετά τον θάνατο του Τίτο στο προσκήνιο θα φανεί ο Γκλιγκόρωφ ο οποίος στην ουσία θα κηρύξει τον αγώνα του αλυτρωτισμού. Τότε αρχίζουν να αφυπνίζονται οι Έλληνες μέσω των κυβερνώντων με πρώτο τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Κων/νο Καραμανλή (1955), ο οποίος θα δεί το θέμα από τις σωστές του διαστάσεις. Οι κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν, τόσο από τον Καραμανλή, όσο και από τον Γεώργιο Παπανδρέου και τους άλλους, θα προσπαθήσουν να θέσουν σε κάποια τροχιά λογικής και κάτω από τους διεθνείς νόμους και κανόνες, το θέμα του ονόματος του νέου αυτού κρατιδίου. Όμως θα βρεθούν μπροστά στο πείσμα των Σκοπιανών, που δεν θα είναι πλέον άγνωστο από πού και από ποιόν στηρίζονται σε όλες τους τις κινήσεις.

            Επί Χούντας ο Παπαδόπουλος και οι συν αυτώ θα αγνοήσουν το Μακεδονικό ζήτημα, αφήνοντας στους Σκοπιανούς ελεύθερο το έδαφος για τα δικά τους σχέδια.

            Το 1991 το κράτος των Σκοπίων ανακηρύσσει την ανεξαρτησία του και ζητά την αναγνώρισή του. Θα το αναγνωρίσει πρώτη η Βουλγαρία (1992) και θα ακολουθήσουν η Τουρκία, η Κροατία, η Σλοβενία, η Λιθουανία και οι ΗΠΑ επί Μπούς (2004).

            Το 1991 αποφασίζεται από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα βιαστικά η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Παράλληλα με τις διαθέσεις αλυτρωτισμού από τον Γκλιγκόρωφ, το 1992 το Συμβούλιο αρχηγών κομμάτων, επί προεδρίας του Κων/νου Καραμανλή, αποφασίζει πολύ σωστά να μην δεχτεί η  Ελλάδα ονομασία του νέου κρατιδίου που να περιέχει τη λέξη Μακεδονία και τα παράγωγά της. Δύο μήνες αργότερα, στη Λισσαβόνα το Συμβούλιο Κορυφής της τότε ΕΟΚ προτείνει όνομα δίχως τον όρο Μακεδονία.

            Ένα χρόνο μετά ο Κων/νος Μητσοτάκης θα υπογράψει τα Μέσα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης του Σάϋρους Βανς όπου στο πρώτο τους άρθρο αναφέρουν :«Η Δημοκρατία της Ελλάδος θα αναγνωρίσει επισήμως την Δημοκρατία της Nova Makedonija…» και προχωράει στην υποβολή πρότασης για αναγνώριση του κρατιδίου με μία σύνθετη ονομασία, κάτι που θα το πληρώσει με την πτώση της κυβέρνησής του.

            Θα ακολουθήσει η υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η οποία, και πάλι από λάθος της Ελλάδας, θα δώσει το δικαίωμα στα Σκόπια να χρησιμοποιούν την ονομασία Δημοκρατία της Μακεδονίας και να αρχίσει η αναγνώρισή τους από διάφορες χώρες.

            Είναι γνωστός, μέσω των γεγονότων και αδιάσειστων εγγράφων, ο ρόλος των ΗΠΑ στο θέμα των Σκοπίων. Εν τω μεταξύ στην ηγεσία των Σκοπίων ανεβαίνουν οι κατασκευασμένοι στις ΗΠΑ ηγέτες Τσερβενκόφσκι, Κερίμ, Ντιμιτρόφ, Γκρουέφσκι και υπόλοιποι, οι οποίοι προβάλλουν τον αλυτρωτισμό και την επιμονή τους στο όνομα. Σύμμαχός τους, εκτός των ΗΠΑ, ήταν και τα τραγικά λάθη της Ελλάδας.

            Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στις κυβερνήσεις της Ελλάδας το Σκοπιανό παραμένει σε δεύτερη προτεραιότητα, αφού διέκοψαν τις διαπραγματεύσεις στα πλαίσια της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Φτάσαμε, λοιπόν, σήμερα να θεωρούμε μία σύνθετη ονομασία με το όνομα Μακεδονία, σαν μία λύση νίκης.

            Η σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, προφανώς πιεζόμενη απο τους γνωστούς παγκόσμιους κύκλους που θέλουν το <<καλό μας>>, και εμφορούμενη απο αντιπατριωτισμό και εθνομηδενιστικά σύνδρομα, προχώρησε στην επαίσχυντη και εγκληματική για την Πατρίδα μας  συμφωνία των Πρεσπών.

            Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί!!! Όλοι οι κυβερνήσαντες και κυβερνώντες που φέρουν ακέραια την ευθύνη για να φθάσουμε σήμερα στην προτεινόμενη λύση.

            Πόσο επίκαιρος παραμένει ο λόγος του μεγάλου Ίωνος Δραγούμη!  Έλεγε, λοιπόν, ο Ίων Δραγούμης :«Τι χρησιμεύει ένα κράτος ελληνικό, που αντί άλλης εξωτερικής πολιτικής, διορίζει προξένους σε ανατολή και πρέσβεις στη δύση, με την μονάκριβη ευχή και οδηγία: Προσέξτε, μην γεννάτε ζητήματα!» Μήπως μας θυμίζει κάτι;

            Σε ένα άλλο σημείο, ο Δραγούμης, στηλιτεύει την πολιτική του ενδοτισμού και της υποτέλειας :«Η Ευρώπη μας κολακεύει με πιστοποιητικά καλής διαγωγής και εμείς κολακευόμαστε και καθόμαστε φρόνιμα». Το σύνδρομο της εξωτερικής μας πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών.

            Ο Δραγούμης, αναφερόμενος στην θυσία του Παύλου Μελά, καταθέτει τις αντιδράσεις της εποχής, που ήταν τριών κατηγοριών : Η πρώτη κατηγορία ανθρώπων είπαν «τι βλάκας  να πάει να σκοτωθεί;», η δεύτερη κατηγορία ήταν αυτοί που είπαν «κρίμα στο παλικάρι, πήγε άδικα!» και η τρίτη κατηγορία ήταν αυτοί που έκλαψαν με ένα «εύγε στο παληκάρι». Αυτοί που νιώθουν το χρέος, οι πραγματικοί Έλληνες, που μπαίνουν στη φωτιά! Για τις δύο πρώτες κατηγορίες, τους αδιάφορους και βολεμένους και μέτριους, ο Ίων Δραγούμης είναι σαφής και καταγγελτικός. Απευθύνεται στις εκλεκτές μειοψηφίες, που είναι καταδικασμένες να γράφουν την Ιστορία. Ανελέητα διαχρονικός ο Ίων σαν όλα τα ινδάλματα των Ελλήνων πατριωτών, που είναι λαμπρά και όχι λαμπερά! Που είναι διαχρονικά και όχι με ημερομηνία λήξης!

            Στου Δραγούμη τα ηρωϊκά και άφθαρτα πορτρέτα δεν θα είχαν θέση όσοι παζαρεύουν ονόματα και τίτλους χιλιετιών! (Σταύρος Καρκαλέτσης).

Έλεγε ο Ίων Δραγούμης :«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει! Θα μας σώσει από την μετριότητα και την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε και σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε!». Αναρωτιέμαι με ποιόν πολιτικό των τελευταίων δεκαετιών μπορεί να συγκριθεί το ανάστημά του; Τι σχέση μπορεί να έχει ο Δραγούμης με όλους αυτούς που προσπαθούν με κάθε μέσο να αποδομήσουν και να παραχαράξουν την ιστορία, αλλά και τους θεσμούς στην σύγχρονη Ελλάδα; Η εθνομηδενιστική αντίληψη δεν συμβαίνει μόνο στην αλλαγή θεώρησης της ιστορίας, αλλά και στην τεχνική αλλαγή της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων. Αυτή η εγχώρια εθνομηδενιστική νομενκλατούρα, ευθύνεται, για την βαθύτατη πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική παρακμή που βιώνει ο λαός και η χώρα, από την μεταπολίτευση μέχρι των ημερών μας ( Νίκος Παπαγεωργίου).

            Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι η αδιαφορία αρχόντων και αρχομένων για την Πατρίδα και το Έθνος. Έτσι φτάσαμε στην σημερινή συμφωνία που δίνει το δικαίωμα στους γείτονές μας να αναγνωρίζονται ως εθνότητα, με όνομα, γλώσσα και εθνικότητα.

            Ο μεγάλος Καζαντζάκης έλεγε:«Αν δεν αγαπάς την πατρίδα σου προκειμένου να αγαπήσεις τάχα την Ανθρωπότητα, θα διαπιστώσεις ότι έχεις γίνει ανίκανος να αγαπήσεις οτιδήποτε». Ευχόμαστε,έστω και τώρα, οι ιθύνοντες να αναλογιστούν τις τεράστιες ευθύνες που έχουν απέναντι στην Πατρίδα μας, την ιστορία μας, και την ύπαρξή  μας και να ανακαλέσουν την καταστροφική  συμφωνία των Πρεσπών, την οποία και θα  κουβαλούν ως ρετσινιά, γράφοντας ιστορία με μαύρες σελίδες. Η Εκκλησία, μαζί με τον λαό έχουν εκφραστεί πολλές φορές για το συγκεκριμένο θέμα. Είναι τα ισχυρά όπλα που δεν πρέπει η Κυβέρνηση να αγνοήσει, αλλά αντίθετα να τα αξιοποιήσει κατά το δοκούν. Γένοιτο !!!

* Ο Αρχιμ. Αλέξιος Σαμαρτζής είναι εφημέριος 

του Προσκυνήματος του Αγίου Ρηγίνου Λιβαδειάς