Χωρίς «μανούλα» από σήμερα η Βοιωτία – Το τελευταίο αντίο στην αείμνηστη μοναχή Άννα (κατά κόσμον Άννα Τσεκούρα)

Όπως αθόρυβα έζησε, έτσι αθόρυβα «έφυγε» για τον κόσμο του ουρανού μια γυναίκα που περπάτησε ανάμεσά μας για περίπου εννέα δεκαετίες και με τον βίο της μας δίδαξε πως ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ γεννήθηκε για να δίνει αγάπη και στοργή στον ΣΥΝΑΘΡΩΠΟ του.

 Ο λόγος για την αείμνηστη μοναχή Άννα (κατά κόσμον Άννα Τσεκούρα), τον άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή της στην ανατροφή ορφανών κοριτσιών ή με μεγάλες οικογενειακές δυσκολίες στην πόλη της Λιβαδειάς, δημιουργός, τροφός και «μανούλα» της Οικογένειας «Αγίας Ταβιθάς».

Ποιος από εμάς δεν έχει περάσει το κατώφλι της με οποιαδήποτε αφορμή, ποιος δεν τους έκανε την επίσκεψή του αλλά πολύ περισσότερο ποιος δεν ένοιωσε αυτή τη «θάλασσα της αγάπης» που ξεχειλίζει σ` αυτό το χώρο, αφού μόνο «ορφανοτροφείο» δεν ήταν, ούτε είναι!

Η Άννα Τσεκούρα με τη… βελόνα της στην κυριολεξία,  έστησε μια εστία για πάρα πολλά κορίτσια που η ζωή δεν στάθηκε και τόσο γενναιόδωρη μαζί τους φαινομενικά.

Κάτω όμως από τα «δικά της φτερά», εκείνη βρήκε τα «παιδιά» που δεν απέκτησε ως φυσική μητέρα και εκείνα βρήκαν διαχρονικά την πραγματική μητρότητα μέσα στην απέραντη αγκαλιά της.

Φωτογραφία Αρχείου ORCHOMENOS PRESS - 18 Δεκέμβρη 2013 

Μόνο την δημοσιότητα δεν αγαπούσε αυτός ο μοναδικός άνθρωπος, αφού όλα όσα έκανε, τα έκανε χωρίς να επιζητά τον δημόσιο έπαινο, παρά μόνο την αλληλοϋποστήριξη των συνανθρώπων της, των συμπολιτών της, της Εκκλησίας.

Δεκάδες οι ανώνυμοι βοηθοί της «Αγίας Ταβιθάς», πολλές οι προσφορές κι` όλες μαζί πάντα για τον ίδιο σκοπό: Να μεγαλώσουν τα κορίτσια σαν να ζουν σε μια κανονική οικογένεια. Κι` αυτό, επίσης, έπρεπε κανείς να το δει από κοντά για να το κατανοήσει, να περάσει μερικές ώρες μαζί τους για να νοιώσει πως η «Αγία Ταβιθά» δεν ήταν Ίδρυμα. Ήταν και παραμένει ένα φιλόξενο μεγάλο σπίτι, ένα σπίτι της αγάπης, με «μαμάδες» και «αδέλφια», με διαμερίσματα που στο καθένα ζει μια «οικογένεια».

Αυτό όλο που «έστησε» δηλαδή με τον δικό της μοναδικό τρόπο η αείμνηστη γερόντισσα, κι αυτό  είναι που αφήνει κληρονομιά, για πάντα χαραγμένη, στην δική μας κοινωνία, η οποία σήμερα της ευχήθηκε «καλό παράδεισο» τόσο στο παρεκκλήσι της Αγίας Ταβιθάς – όπου την συνόδευσαν οι κατά σάρκα συγγενείς της, τα πνευματικά της παιδιά, δημόσια πρόσωπα και όλη αυτή η μεγάλη οικογένεια που άφησε πίσω της – όσο και στον Μητροπολιτικό Ναό της Λιβαδειάς, που ψάλθηκε η νεκρώσιμος ακολουθία λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι.

Η ταφή – σύμφωνα με την επιθυμία της – έγινε σ` ένα ακόμη χώρο που φέρει την σφραγίδα της. Στη κατασκήνωση της Αγίας Ταβιθάς λίγο πριν την Αράχωβα, κάτω από την σκιά των κορυφών του Παρνασσού.

Ας είναι αιωνία η μνήμη και η παρακαταθήκη της ζωής

 οδηγός για όλους εμάς του ανάξιους. Αντίο «μανούλα» της Βοιωτίας