ORCHOMENOS-PRESS: Μουσικής...ιστορίες | Η Ορχομένια Λήδα Ρουμάνη μας διηγείται την ιστορία του «J.A.C.E.»!

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Μουσικής...ιστορίες | Η Ορχομένια Λήδα Ρουμάνη μας διηγείται την ιστορία του «J.A.C.E.»!

Πληροφορίες

Κείμενο:Λήδα Ρουμάνη
Μουσική:Χρήστος Δεληγιάννης
Στίχοι:Λήδα Ρουμάνη

Λήδα Ρουμάνη - J.A.C.E.
Είναι σούρουπο πια, δουλεύω ακόμα όταν μου τηλεφωνεί η Ελευθερία – καμία έκπληξη ως εδώ, αφού μιλάμε καθημερινά τουλάχιστον πέντε φορές όταν δεν είμαστε μαζί.
«Λήδα, είμαστε με τον Μενέλαο, θα πω το τραγούδι στη νέα του ταινία και θα το γράψεις εσύ». Εγώ σε παύση. Μιλάει για τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη. «Είσαι σίγουρη ότι μπορώ;» ρωτάω. Γελάει. Μου απαντάει με σιγουριά «εννοείται!» - πάντα ξέρει πριν από μένα για μένα... «Πόσο χρόνο έχω;» ρωτάω. «Το πολύ σε 10 μέρες γράφουμε».

«Τίτλος ταινίας;» συνεχίζω. «J.A.C.E....αναφέρεται σε ένα σύνδρομο, θα λάβεις το story και ...α, ναι! Και το αγγλικό τραγούδι! Καλή επιτυχία!». Αυτό ήταν.
Κάθομαι και κοιτάω το ταβάνι. Δεν έχω να «αντιμετωπίσω» μόνο την Ελευθερία, έχω και τον Μενέλαο - που επίσης θαυμάζω. Οι εκπομπές του στο Τρίτο πάντα μου γαλήνευαν τις Κυριακές. Σκεφτόμουνα το ROM και τα λόγια της Λίνας Νικολακοπούλου στο «Καθρεφτίζω το νου», μετά το «Black Out» με το αγαπημένο μου «Μη φεύγεις» με λόγια της Λίνας (ας μου επιτραπεί το "Λίνα" σκέτο) πάλι κι αναρρωτιόμουν πώς θα τα καταφέρω.

Εδώ να εξηγήσω πως όταν γράφω σκέφτομαι κινηματογραφικά. Φτιάχνω εικόνες από μνήμες ή και "κατά φαντασίαν". Στο κεφάλι μου υπάρχει μια οθόνη με μια ταινία να παίζει και καταγράφω αυτά που προβάλλονται στο "σινεμά του μυαλού μου". Κι αυτή η πρό(σ)κληση είχε ειδική σημασία...
Την επομένη ήρθε το email και μίλησα με τον Μενέλαο για τον J.A.C.E. (Just Another Confused Elephant) πριν αρχίσω να διαβάζω το story, πριν ακούσω το κομμάτι. Μου ζήτησε να ακούγεται η λέξη «μπερδεμένος» στο κομμάτι. Κλείσαμε γλυκά, αλλά αγχώθηκα περισσότερο. Εδώ υπήρχε «παραγγελιά» και «καλούπι» έτοιμο γιατί το κομμάτι προϋπήρχε. ΑΓΧΟΣ !!!

Κι είχα και την Ελευθερία στο νου μου. Την Ελευθερία μου. Την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Δεν ήθελα να την απογοητεύσω.
Έβαλα να ακούσω το κομμάτι. Δε με «πήρε με τη μία». Ήταν τόσο «ηλεκτρονικό» - όχι του γούστου μου δηλαδή - οπότε είπα πως αποκλείεται να τα καταφέρω. Έκλεισα τα πάντα και βγήκα.

Διάβασα για τον J.A.C.E. μετά τα μεσάνυχτα, ακούγοντας το κομμάτι εμμονικά. Είδα και φωτογραφία του... «Γκρίζο, δυνατό βλέμμα» σκέφτηκα. Κοιμήθηκα με τα ακουστικά και το κομμάτι να παίζει.
Το πρωί είχα αγαπήσει τον J.A.C.E. και το τραγούδι. Δε μου 'βγαινε όμως λέξη.
Και την επόμενη μέρα δημιουργικότητα μηδέν.
Τέταρτο "μετά J.A.C.E." βράδυ, δύσκολη μέρα στη δουλειά, κοιμήθηκα εξαντλημένη. Κατά τις 4 ξύπνησα. Πήρα το ipad. Θυμήθηκα το γκρίζο, δυνατό βλέμμα του J.A.C.E.

"Σαν ψέμα μα στ' αλήθεια είσαι εδώ
Στο βλέμμα κρύβεις γκρίζο κεραυνό...»
«Κάτι γίνεται» σκέφτομαι...
«Θυμάσαι όσα πρέπει να σβηστούν
Φοβάσαι, μα δεν πρέπει να σε δουν».

Ήταν το πρώτο κουπλέ. «Και το μπερδεμένος;» αναρρωτήθηκα. Τότε φαντάστηκα τον J.A.C.E. να τρέχει για να ξεφύγει, μια... «μπερδεμένη σκιά». Ξεμπλόκαρα. Από μέσα μου οι λέξεις έβγαιναν σίγουρες και τις ένιωθα σωστά βαλμένες.
Ξανασκέφτηκα τα λόγια της Λίνας στο «Μη φεύγεις». «Μη φεύγεις, J.A.C.E.», σκέφτηκα «έχω τόσα να σου πω». Κράτησα την φράση, σα συνδετικό κρίκο με το τραγούδι του «Black Out».

Κατά τις 6 παρά πάτησα το send και το έστειλα στην Ελευθερία. Πρώτα στην Ελευθερία. Όταν ξύπνησα 3 ώρες μετά είχα μήνυμα. «Τέλειο, το στέλνω στον Μενέλαο!!!!!!!». ..
Έτσι γεννήθηκε το τραγούδι του «J.A.C.E». Όταν είδα την ταινία στην επίσημη πρεμιέρα χαμογέλασα...
ΥΓ: Ελευθερία μου ευχαριστώ που πίστεψες σε μένα άλλη μια φορά...