Δημόσια αγαθά σε μια Αποικία Χρέους

Των Εκπαιδευτικών

Βαζούρα Σπύρου (Π.Ε.)  και Χρήστου Δαμιανίδη (Δ.Ε.)

Κατά την ύστερη μεταπολιτευτική περίοδο η μεταπρατική και παρασιτική ελίτ της χώρας (πολιτική, οικονομική επιχειρηματική κ.α.), άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε συγκαλυμμένα, ιδιοποιήθηκε το δημόσιο πλούτο. Για την επίτευξη του στόχου αυτού εφαρμόστηκε μια στρατηγική διάχυσης του καταναλωτικού - παρασιτικού προτύπου και μια στρατηγική εθνοαποδόμησης σε όλες τις εκδοχές του δημόσιου βίου (πολιτική, παιδεία, γλώσσα, πολιτισμός, ιστορία κ.α.) Συνέπεια και των δύο στρατηγικών αποτέλεσε η αποδυνάμωση και η απαξίωση κάθε συλλογικότητας που θα μπορούσε να αντισταθεί (κόμματα, συνδικάτα κ.α.).

Σήμερα με τις μνημονιακές επιλογές δημιουργείται ένα αποικιοποιημένο ελληνικό κρατίδιο σε υποχώρηση (δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτιστική) με μια κοινωνία που βουλιάζει μέσα στις ανισότητες. Η Πατρίδα μας έχει μετατραπεί σε Αποικία Χρέους.

Το ρητορικό, μάλλον, ερώτημα: «Ποια η θέση και η προτεραιότητα των δημόσιων αγαθών (υγεία, πρόνοια, παιδεία, νερό, ενέργεια κ.α.) σε μια αποικία χρέους;» βρίσκει την άμεση απάντησή του στο έργο που εξελίσσεται στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια: διάλυση κοινωνικών δομών - υπηρεσιών του κράτους και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών.

Το αποικιακό τοπίο συμπληρώνεται με την κατεδάφιση της μισθωτής εργασίας, την επιβολή εργασιακού μεσαίωνα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, το κυνήγι κεφαλών και τις απολύσεις, τους νεόπτωχους και τους άστεγους, την ατομική και συλλογική κατάθλιψη, την έξαρση των αυτοκτονιών κ.α.

Για την αποτίναξη της αποικιακής εξάρτησης που έχει επιβληθεί στη χώρα δεν αρκεί μια πολιτική αλλαγή ή μια εκλογική ανατροπή. Πολύ δε περισσότερο, όταν εναλλακτική αντιμνημονιακή λύση δείχνει να αποτελεί ένας πολιτικός χώρος που διατήρησε συστηματικά, κατά τον ύστερο μεταπολιτευτικό κύκλο, το ρόλο του ιδεολογικού «Δούρειου Ίππου» της παγκοσμιοποίησης και της εθνοαποδόμησης.

Σήμερα, απαιτείται η συγκρότηση ενός δημοκρατικού πατριωτικού χώρου που θα υπερβαίνει τις παραπλανητικές διαιρέσεις και τα ιδεοληπτικά στερεότυπα - ερείπια του μεταπολιτευτικού παρελθόντος. Αν κάτι τέτοιο δεν επιτευχθεί, η χώρα στην επόμενη φάση θα βρεθεί μπροστά σε ένα αμείλικτο ερώτημα για την ταυτότητα του επίδοξου αποικιοκράτη της, «Νέο-οθωμανισμός ή Γερμανική Ευρώπη»;