Η ανάγκη παραγωγικής ανασύνταξης της χώρας να γίνει επίκεντρο και σημείο σύγκλισης του πολιτικού διαλόγου

Στην Ενωμένη Ευρώπη, σήμερα, επιστροφή στην ανάπτυξη σημαίνει επιστροφή στην πραγματική οικονομία, με αιχμή τη βιομηχανία.  Η Ευρώπη διαπιστώνει ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα «μιας νέας βιομηχανικής επανάστασης».   Κι έχει θέσει το ζήτημα της βιομηχανικής πολιτικής πρώτο-πρώτο στην αναπτυξιακή της ατζέντα μέχρι το 2020.  Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες εναποθέτουν τις ελπίδες τους για λύτρωση από την κρίση σε αυτή την «επιστροφή στο μέλλον».   Έχουν μάλιστα αποφασίσει, να αφιερώσουν στη βιομηχανική πολιτική την Σύνοδο Κορυφής του Φεβρουαρίου 2014.   Επιπλέον, τα κονδύλια που η Ευρώπη θα διαθέσει μέσα από το ΣΕΣ  (το νέο ΕΣΠΑ), ρητά στοχεύουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της παραγωγής, μέσα από την ενίσχυση της καινοτομίας, της έρευνας, των δεξιοτήτων, και της μείωσης των διοικητικών εμποδίων.

Στη σημερινή Ελλάδα της ύφεσης και της από-ανάπτυξης, στην Ελλάδα που αναλαμβάνει σε λίγες εβδομάδες την προεδρία της Ε.Ε., ο όρος «βιομηχανική πολιτική» δεν υπάρχει στον δημόσιο διάλογο, η λέξη «βιομηχανία» έχει γίνει περίπου μεταφορική, η έννοια της βιομηχανικής αναγέννησης φαντάζει εξωτική.   Παρά την ξεκάθαρη ευρωπαϊκή γραμμή, ο όρος «βιομηχανική πολιτική» λάμπει διά της απουσίας του και στα επίσημα κείμενα για τις προτεραιότητες της ελληνικής προεδρίας.   Κάτι που υποδηλώνει ότι ουσιαστικά δεν περιλαμβάνεται στους στόχους και τις φιλοδοξίες της κυβέρνησης.

Χωρίς εθνική παραγωγική βάση, όμως, πως μπορούμε να βγούμε από την κρίση;

Χωρίς βιομηχανική πολιτική, σε ποιά πόδια θα σταθεί η πραγματική οικονομία, σε ποιά ανάπτυξη μπορούμε να ελπίζουμε;

Στους σύγχρονους καιρούς μας, στις σύγχρονες οικονομίες, ένας από τους πρωταρχικούς άξονες στο σχεδιασμό και υλοποίηση της βιομηχανικής πολιτικής είναι η ενεργειακή πολιτική.  Τομέας όπου η χώρα μας χωλαίνει πλέον επικίνδυνα –γιατί ολιγωρεί.   Τα περιθώρια της αναποφασιστικότητας έχουν, όμως, εξαντληθεί.  Είναι αναγκαίο να χαραχτεί και να υλοποιηθεί μία εθνική πολιτική για την ενέργεια, η οποία:

·         Θα είναι εναρμονισμένη με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές πολιτικές.

·         Θα διασφαλίζει την ανεξαρτησία των θεσμικών οργάνων και το κύρος των ρυθμιστικών αρχών.

·         Θα προτάσσει την ασφάλεια του δικαίου για όλους όσοι συμμετέχουν στην αγορά αυτή, ώστε να γίνονται σεβαστές οι διαιτητικές και γενικά νομικές αποφάσεις των αρμόδιων αρχών και να μην σημειώνονται όπως σήμερα κρούσματα αυθαιρεσίας και μη συμμόρφωσης, ιδιαίτερα από επιχειρήσεις του ίδιου του δημοσίου.

·         Θα εγγυάται την επάρκεια και ασφάλεια της παραγωγής.

·         Θα λαμβάνει υπόψη της, σ’ αυτήν τη μεταβατική περίοδο, τις ιδιαιτερότητες όλων –παραγωγών και καταναλωτών.

Η πολιτεία πρέπει επιτέλους να αναλάβει άμεσα τις ευθύνες της για τα ακόλουθα κρίσιμα θέματα:

• Τον καθορισμό, με αντίστοιχη δέσμευση, του εθνικού ενεργειακού μίγματος.
• Την υιοθέτηση ορθολογικής πολιτικής ως προς τις ποικίλες χρεώσεις στις τρεις τάσεις  –ώστε να αποκοπούμε από την ιστορική πρακτική των στρεβλών και αντιαναπτυξιακών τιμολογήσεων.
• Την τιμή του φυσικού αερίου, όπου πρέπει επειγόντως να διασφαλίσει εκείνο που επέτυχαν οι ανταγωνιστές μας: να πληρώνουν –και μάλιστα αναδρομικά—  έως και 30% λιγότερο από εμάς.
• Τις επιπτώσεις της αγοράς δικαιωμάτων εκπομπών αερίων ρύπων στο κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας για τη βιομηχανία.
• Τη μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων που έχουν επιβληθεί στα ενεργειακά προϊόντα στα ελάχιστα που ισχύουν στην Ευρώπη.
• Το σχέδιο για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας και την αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ.

Ας γίνει επιτέλους συνείδηση ότι η παραγωγική βάση της χώρας καταρρέει.   Το όριο της ανήκεστης βλάβης είναι κοντά.   Τούτη την ώρα που η Ευρώπη αναζητεί μια νέα βιομηχανική στρατηγική ως εφαλτήριο για την έξοδο από την κρίση, καλούμε την κυβέρνηση και όλες τις πολιτικές δυνάμεις να πάψουν να κωφεύουν και να καθεύδουν.   Να κάνουν την ανάγκη παραγωγικής ανασύνταξης της χώρας επίκεντρο και σημείο σύγκλισης του πολιτικού διαλόγου.   Και να καθίσουν στο τραπέζι με τους φορείς της παραγωγής, προκειμένου να αποκτήσει και η Ελλάδα μια εθνική βιομηχανική πολιτική που θα στηρίξει την εγχώρια βιομηχανία, που παραμένει ο κλάδος της οικονομίας με την μεγαλύτερη συνεισφορά στη προστιθέμενη αξία, στις εξαγωγές και στα έσοδα του κράτους από φόρους και κοινωνικές εισφορές.   Μια αναπτυξιακή πολιτική για την παραγωγή που θα διευκολύνει τις ντόπιες και ξένες επενδύσεις, που θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος για την πραγματική έξοδο από την κρίση και τη βιώσιμη ανάπτυξη του τόπου.