Σεβαστή και κατανοητή η κυβερνητική πρεμούρα εκπλήρωσης των μνημονιακών υποχρεώσεων. Στο βωμό της περιβόητης δόσης, χωρίς την οποία η χώρα εμφανίζει το στερητικό σύνδρομο των εξαρτημένων από ουσίες. Σεβαστός όμως και ο νομικός πολιτισμός και οι αρχές – βάσεις της δημοκρατικής μας ζωής. Στη σημερινή όμως δύσκολη συγκυρία εξίσου σεβαστή είναι και η ανάγκη να συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος.
Από τη μια η εγκληματική ολιγωρία των 2,5 τελευταίων χαμένων χρόνων, από την άλλη το νομικό μόρφωμα της εργασιακής εφεδρείας και οι οριζόντιες περικοπές αποδοχών, εξώθησαν σε πρόωρη συνταξιοδότηση την πλειονότητα των έμπειρων στελεχών της δημόσιας διοίκησης. Θα φτάσουμε, αν δεν φτάσαμε, στο επικίνδυνο σημείο να μην μπορεί να γίνει η δουλειά του κράτους με όσους έμειναν. Ούτε λόγος βέβαια για αξιοκρατική επιλογή που θα επέτρεπε, όπως θα έπρεπε, να φύγουν οι άχρηστοι.
Αυτή είναι η παράμετρος του σημειώματος αυτού, που γράφεται με αφορμή τις σχετικές διατάξεις του νέου πολυνόμου (μνημόνιο 3) που προβλέπει και τη διαθεσιμότητα υπαλλήλων του Δημοσίου. Οι πριν την ψήφιση του νόμου διαρροές έλεγαν πως ο νόμος «θα πιάσει» όσους δεν διορίστηκαν με το νόμο Πεπονή (2190/1994), δηλαδή τους συμβασιούχους που προσλήφθηκαν έκτοτε ρουσφετολογικά και με διάφορες διατάξεις και μεθοδεύσεις έγιναν αορίστου χρόνου (οι ίδιοι θεωρούν πως μονιμοποιήθηκαν). Διαβάζοντας όμως το νόμο είδα πως δεν σταματάει εκεί. Καταργώντας αδιάκριτα «τις προσωποπαγείς θέσεις», που ως νομικός νεολογισμός εφευρέθηκε για να τοποθετηθούν σε θέσεις οι συμβασιούχοι που «μονιμοποιήθηκαν» κατά παράβαση των διαδικασιών του νόμου Πεπονή, προχωράει πίσω – πολύ πίσω. Καταλαμβάνει και υπαλλήλους που, αν και διορίστηκαν πριν από 25 και 30 χρόνια ως αορίστου χρόνου, με τις τότε διαδικασίες και στην πορεία μετατάχθηκαν για διάφορους λόγους σε άλλες υπηρεσίες.
Συνήθως, λόγω καταργήσεως ή συρρικνώσεως των υπηρεσιών στις οποίες είχαν αρχικά τοποθετηθεί. Αυτά προκύπτουν από τον ίδιο τον επίμαχο μνημονιακό νόμο 4093/2012, ο οποίος στη σχετική διάταξη για τη διαθεσιμότητα δεν βάζει χρονικό όριο προς τα πίσω ούτε προβλέπει οποιασδήποτε μορφής επιλογή. Αρκείται σε πολιτικάντικους βερμπαλισμούς του τύπου «…όσοι δεν προσλήφθηκαν με διαγωνισμό ή με διαδικασία αδιάβλητης επιλογής σύμφωνα με προκαθορισμένα αντικειμενικά κριτήρια υπό τον έλεγχο ανεξάρτητης αρχής ή με ειδικές διαδικασίες επιλογής που περιβάλλονται με αυξημένες εγγυήσεις διαφάνειας και αξιοκρατίας…». Με τον τρόπο όμως αυτό από τη μια διώχνει, εν τοις πράγμασι, παλαιά και έμπειρα πλέον στελέχη της δημόσιας διοίκησης με υπερεικοσαετή και πλέον υπηρεσία, χωρίς να αξιολογήσει καν τη χρησιμότητα ή την επάρκειά τους, αφού δεν προβλέπει τέτοια κριτήρια για τη διαθεσιμότητα. Δηλαδή, διώχνει αδιάκριτα τους στυλοβάτες των υπηρεσιών που έχουν τοποθετηθεί. Και από την άλλη, αφήνει ανοιχτή, λόγω της αοριστίας των κριτηρίων, τη δικαστική αμφισβήτηση της υπαγωγής ή όχι στη ρύθμιση αλλά και το αίσθημα αδικίας, που θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το βαρύ πολιτικό κλίμα της εποχής.
Σκόπιμο θα ήταν ο αρμόδιος υπουργός, έγκριτος καθηγητής του δικαίου, να αποσαφηνίσει το θέμα, τροποποιώντας τις σχετικές διατάξεις. Για να επιτελέσει τουλάχιστον τη σκοπιμότητα, που τον επέβαλε με σαφήνεια και κυρίως δικαιοσύνη. Για να μη χαθεί και άλλη πολύτιμη εμπειρία παλαιών ικανών στελεχών που θα επηρεάσει αρνητικά την αποτελεσματικότητα του κράτους. Αλλά και για να μην αδικηθούν άνθρωποι ικανοί, αποτελεσματικοί και χρήσιμοι μόνο και μόνο επειδή προσλήφθηκαν με τις απλές διαδικασίες που ίσχυαν πριν από 25-30 χρόνια, όταν δεν είχαν θεσμοθετηθεί οι αντικειμενικές και διαφανείς διαδικασίες και οι «κατ’Α ευφημισμόν» ανεξάρτητες αρχές. Αυτό επιβάλλει η αξιοκρατία και ο πολιτισμός. Οι οριζόντιες επεμβάσεις αποδείχθηκαν ολέθριες παντού. Δεν είναι κακό να βλέπουμε και να διορθώνουμε τα λάθη που προκάλεσε η βιασύνη να γίνουν πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει από το 2010 με μελέτη και προσοχή. Είναι όμως κακό να ακυρωθούν από τα δικαστήρια τα αποτελέσματα στα οποία αποβλέπει ο νόμος λόγω της ασάφειας και του άδικου χαρακτήρα των διατάξεών του. Εκτός και αν, δεν θέλω να το πιστεύω, αποβλέπουμε σε αυτό ή στην προστασία των σχετικά πρόσφατων «συμβασιούχων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου