Μήπως πρέπει να μάθουμε να λέμε και κανένα «ΟΧΙ»!;

Του Λάμπρου Ρόδη*

Σε λίγες ημέρες  η σύγχρονη ελληνική ιστορία έρχεται να μας θυμίσει μια μεγάλη εθνική αντίσταση την οποία αποφάσισαν οι Έλληνες σε μια περίοδο όχι και τόσο εύκολη, στις 28 Οκτωβρίου 1940. Τότε που με μια φωνή, η χώρα μας εξέφρασε το ιστορικό «ΟΧΙ» απέναντι στους  Ιταλούς εν δυνάμει «κατακτητές μας» και οδηγήθηκε σ` ένα νικηφόρο πόλεμο στη ελληνοαλβανική μεθόριο, όπως όλοι έχουμε διδαχθεί αλλά και τιμούμε με ανάλογες εκδηλώσεις κάθε χρόνο.

Φέτος τον Οκτώβρη και με τις διαπραγματεύσεις με την Τρόϊκα να παραμένουν ανοικτές ακόμη, η χώρα μας ζει κάτω από μεγάλες πιέσεις και πάλι! Πιέσεις που έχουν να κάνουν – όπως το έχω ξαναγράψει – με ένα διαφορετικό είδους «πόλεμο», ακήρυχτο αλλά όχι απαραίτητα και αναίμακτο! Ένα πόλεμο  οικονομικό αλλά και συνάμα βαθιά ισοπεδωτικό σε κοινωνικό επίπεδο, καθώς από τις επιπτώσεις του Μνημονίου και μόνο δεκάδες συμπολίτες μας,  ήδη , έχουν υποστεί πρωτόγνωρες μειώσεις στα εισοδήματά τους, επιχειρήσεις έχουν βάλει προ πολλού λουκέτο,  οι κοινωνικές παροχές παραμένουν στον αέρα, τα εργασιακά δικαιώματα καταρρακώνονται μέρα με την ημέρα κι` αυτά  ενώ η πολιτική ζωή εν γένει και πάλι βράζει εν όψει της ψήφισης των πολύ σκληρών, οριζόντιων μέτρων με τα οποία συμβιβάζεται , όπως φαίνεται, η τρικομματική κυβέρνηση της Ελλάδας με πρωθυπουργό τον κ. Αντώνη Σαμαρά.

Οι μάχες κι` αυτές δεν λείπουν, όχι όμως σε πολεμικά πεδία, αλλά σε πολυτελή γραφεία και διαδρόμους, ανάμεσα σε υπουργούς και όχι σε στρατηγούς, κι` ανάμεσα σε οικονομολόγος και όχι σε στρατιώτες!

Προσωπικά, θα το επαναλάβω για άλλη μια φορά, δηλώνω όχι μόνο απογοητευμένος από την διαχείριση όλη αυτής της κατάστασης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά κυρίως κατάπληκτος χάρις σε όλους αυτούς τους «σωτήρες» που ζουν στον δικό τους «γυάλινο» κόσμο και δεν βλέπουν πως η ελληνική κοινωνία τους παρακολουθεί πλέον παθητικά περιμένοντας απλά…  το ΤΕΛΟΣ!

Έχει χαθεί και η ελπίδα και πολύ περισσότερο η πίστη όλων μας απέναντί τους καθώς βλέπουμε καθημερινά να δοκιμάζονται διάφοροι μέθοδοι να βρεθούν λεφτά (τα 30 ευρώ των αγροτικών συντάξεων θα (τους) μας δώσουν) ενώ πίσω μας υπάρχουν τόνοι από σκάνδαλα, ρεμούλες αλλά και βουνά από περιπτώσεις διαφθοράς και ατιμωρησίας!

Μια μέρα μετά ύστερα από την γενική απεργία στην οποία συμμετείχαμε και εμείς οι δημοσιογράφοι και με την χώρα κυριολεκτικά ξεσηκωμένη εξ` αιτίας των πρωτόγνωρα σκληρών μέτρων που και πάλι καλείται η ελληνική κυβέρνηση να λάβει, πιστεύοντας πως εκφράζω πολλούς από εσάς,  νομίζω πως πρέπει οι εκπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο, λίγο πριν δώσουν την θετική της ψήφο σ` όλα αυτά, να σκεφτούν: Μήπως πρέπει να μάθουμε να λέμε και κανένα «ΟΧΙ»!; 

*Editorial στο φύλλο της ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ στο φύλλο της Παρασκευής, 19 Οκτωβρίου 2012