Το ξημέρωμα της Πέμπτης 14 του Απρίλη ξώλαμπρα, έφυγε από κοντά μας η Ελένη Παπασταύρου, η Νίτσα όπως την φώναζαν οι φίλοι, σε ηλικία 75 ετών.
Η κοινωνία του Ορχομενού πληροφορήθηκε το γεγονός, από τον πένθιμο ήχο της καμπάνας, της χιλιόχρονης εκκλησίας της Παναγιάς της Σκριπούς. Η κυρία Νίτσα ήταν μια διακριτική παρουσία στην πλατεία Αγίου Σώστη, όπου λειτουργούσε και λειτουργεί εστιατόριο με την επωνυμία, αρχικά το «ΕΘΝΙΚΟΝ» και μετέπειτα με την επωνυμία «ΦΑΡΟΥΚ».
Με τον αείμνηστο σύντροφο της ζωής της Γιώργο Παπασταύρου αποτελούσαν ένα φωτεινό παράδειγμα εργατικότητας, πολιτισμού και δημιουργικότητας. Είχαν για όλο τον κόσμο ένα χαμόγελο και ένα καλό λόγο. Τα προσφερόμενα από αυτούς φαγητά ήταν εγγύηση ποιότητας και νοστιμιάς. Οι πελάτες με δυσκολία εύρισκαν τραπέζι και καρέκλα άδεια για να εξυπηρετηθούν. Όταν άρχισε να έχει τα πρώτα προβλήματα με την υγεία της, σταμάτησε την εργασία της. Ντυνόταν πάντα άψογα και χτενιζόταν ανάλογα και κατέβαινε στο μαγαζί, έτσι για να είναι πάντα κοντά στο δημιούργημά της. Ο διακόπτης της ζωής έκλεισε γιʼ αυτή
με τον πρόωρο χαμό του συζύγου της, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή σʼ ένα απογευματινό περίπατο στον Ορχομενό. Πάντα έλεγε πως με το Γιώργο θα φύγουμε μαζί, εκείνος όμως βιάστηκε. Από τότε βυθίστηκε στο πένθος της και όσες προσπάθειες έγιναν για να ενταχθεί στην νέα πραγματικότητα, απέβησαν άκαρπες.
Οι δικοί της θρηνούν το χαμό της, οι γνωστοί και οι φίλοι θα θυμούνται την ευγένεια, την απλοχεριά και το μόνιμο χαμόγελό της. Οι ανήμποροι έχασαν έναν συμπαραστάτη για τις δύσκολες στιγμές. Χθες ακούσαμε την ώρα της μεταφοράς της σωρού, το ανατριχιαστικό παράπονο της καμπάνας του Αι- Σώστη. Νίτσα του Ορχομενού, το χώμα της μάνας γης που σε σκέπασε, να είναι ελαφρύ και η μνήμη σου Αιώνια.
Κ α λ ό τ α ξ ί δ ι α ρ χ ό ν τ ι σ σ α
Η κοινωνία του Ορχομενού πληροφορήθηκε το γεγονός, από τον πένθιμο ήχο της καμπάνας, της χιλιόχρονης εκκλησίας της Παναγιάς της Σκριπούς. Η κυρία Νίτσα ήταν μια διακριτική παρουσία στην πλατεία Αγίου Σώστη, όπου λειτουργούσε και λειτουργεί εστιατόριο με την επωνυμία, αρχικά το «ΕΘΝΙΚΟΝ» και μετέπειτα με την επωνυμία «ΦΑΡΟΥΚ».
Με τον αείμνηστο σύντροφο της ζωής της Γιώργο Παπασταύρου αποτελούσαν ένα φωτεινό παράδειγμα εργατικότητας, πολιτισμού και δημιουργικότητας. Είχαν για όλο τον κόσμο ένα χαμόγελο και ένα καλό λόγο. Τα προσφερόμενα από αυτούς φαγητά ήταν εγγύηση ποιότητας και νοστιμιάς. Οι πελάτες με δυσκολία εύρισκαν τραπέζι και καρέκλα άδεια για να εξυπηρετηθούν. Όταν άρχισε να έχει τα πρώτα προβλήματα με την υγεία της, σταμάτησε την εργασία της. Ντυνόταν πάντα άψογα και χτενιζόταν ανάλογα και κατέβαινε στο μαγαζί, έτσι για να είναι πάντα κοντά στο δημιούργημά της. Ο διακόπτης της ζωής έκλεισε γιʼ αυτή
με τον πρόωρο χαμό του συζύγου της, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή σʼ ένα απογευματινό περίπατο στον Ορχομενό. Πάντα έλεγε πως με το Γιώργο θα φύγουμε μαζί, εκείνος όμως βιάστηκε. Από τότε βυθίστηκε στο πένθος της και όσες προσπάθειες έγιναν για να ενταχθεί στην νέα πραγματικότητα, απέβησαν άκαρπες.
Οι δικοί της θρηνούν το χαμό της, οι γνωστοί και οι φίλοι θα θυμούνται την ευγένεια, την απλοχεριά και το μόνιμο χαμόγελό της. Οι ανήμποροι έχασαν έναν συμπαραστάτη για τις δύσκολες στιγμές. Χθες ακούσαμε την ώρα της μεταφοράς της σωρού, το ανατριχιαστικό παράπονο της καμπάνας του Αι- Σώστη. Νίτσα του Ορχομενού, το χώμα της μάνας γης που σε σκέπασε, να είναι ελαφρύ και η μνήμη σου Αιώνια.
Κ α λ ό τ α ξ ί δ ι α ρ χ ό ν τ ι σ σ α
Ορχομένιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου