Άρθρο του Σπύρου Βαζούρα *
Ο χρόνος κυλά και ανακυκλώνει τις ίδιες συνθήκες ή συγκυρίες σε διαφορετικούς τόπους. Στην Ελλάδα του 2012 πως θα ανασυσταθεί μια νέα πολιτική σκέψη, ένα νέο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο επιβίωσης; Μπορεί το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της σημερινής πραγματικότητας;
Μια πρώτη διαπίστωση για το πολιτικό μας σύστημα αποτελεί η επικυριαρχία του από έναν ιδιότυπο και αδιέξοδο «αριστερισμό» σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα του κύκλου της Μεταπολίτευσης. Αυτό εκφράστηκε σε επίπεδο οικονομίας με μια απόλυτη κρατικιστική προσέγγιση και σε επίπεδο πολιτικής με εύκολες λαϊκιστικές και ευκαιριακές επιλογές, χωρίς κανένα ουσιαστικά προοδευτικό κοινωνικό όφελος.
Μια δεύτερη διαπίστωση για το πολιτικό μας σύστημα αποτελεί η απομάκρυνσή του από την αληθινή Πολιτική αφού ποτέ δεν την προσέγγισε ως μνήμη, γνώση, αξία, σχέδιο, πρόβλεψη, προοπτική. Το «μορφωτικό» έλλειμμα του πολιτικού προσωπικού αντικατοπτρίζεται στο μέγεθος του οικονομικού ελλείμματος της χώρας και στον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης- ελεγχόμενης ή μη – χρεοκοπίας. Κατάφερε να απωλέσει για την χώρα σημαντικές γεωπολιτικές και γεωοικονομικές ευκαιρίες που η Ιστορία μας προσέφερε απλόχερα. Περιορίστηκε σε μια στρεβλή και μη αποδοτική διαχείριση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων οικονομικής στήριξης και επέλεξε ως βασική προτεραιότητά του τη διαπλοκή με συστήματα οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, την παραχώρηση ασύμμετρων εξουσιών από τις δυνάμεις της πολιτικής στις δυνάμεις της αγοράς.
Το άλλοτε κραταιό ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει, σήμερα, διαρρήξει οριστικά την σχέση εμπιστοσύνης με τις κοινωνικές δυνάμεις που το στήριζαν από την ίδρυσή του. Στη τελευταία κυβερνητική του θητεία και στην εφαρμογή του Μνημονίου επέλεξε να εφαρμόσει μια νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική επιβαρύνοντας μονόπλευρα, άδικα και σχεδόν αποκλειστικά τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας οδηγώντας τες σε σταδιακή φτωχοποίηση και ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επίπεδου. Ας αναρωτηθούμε σήμερα, η επικείμενη εκλογή νέου Προέδρου του, πόσο ενδιαφέρει τους πολυάριθμους πρώην ψηφοφόρους, φίλους, μέλη και υποστηρικτές του; Η διαδικασία από μόνη της κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μια φάρσα.
Η Ν.Δ. εκμπέποντας αντιφατικά μηνύματα δεν έχει τις δυνάμεις να απεμπλακεί από το καταδικαστέο πολύ πρόσφατο παρελθόν της, καθώς με ομιχλώδες πολιτικό λόγο και χωρίς καθαρό ιδεολογικό στίγμα δείχνει να ενδιαφέρεται μόνο για την αναρρίχησή της και πάλι στην κυβερνητική εξουσία.
Στο πλαίσιο αυτό, τα κυβερνητικά κόμματα κυρίως, αλλά όχι μόνο, απολαμβάνουν σήμερα την απαξίωση ή στην καλύτερη περίπτωση την δυσπιστία.
Τα βήματα της χώρας στο μέλλον απαιτούν νέες συνθέσεις, νέες συλλογικότητες, νέες πολιτικές δράσεις, νέες ενσωματώσεις κοινωνικών και πολιτιστικών δυνάμεων του τόπου στην κατεύθυνση της Εθνικής Ανασυγκρότησης.
Σε όλο το φάσμα της πολιτικής γεωγραφίας πραγματοποιούνται, εσωτερικές διεργασίες, ανακατατάξεις και διαφοροποιήσεις. Κάτι νέο δείχνει να κυοφορείται αλλά η γέννα δείχνει να είναι επώδυνη και απροσδιόριστη.
Στη συγκυρία αυτή, συγκροτούνται νέες πολιτικο-κοινωνικές συμμαχίες που διαπερνούν οριζόντια το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, πολλές φορές – από πρώτη ματιά - ιδιότυπες και ετερόκλητες. Η συμμαχία της «δραχμής» αντιμάχεται την συμμαχία του «ευρώ», δίνοντας στην αντιπαράθεση το τόνο της σύγκρουσης του παλιού με το νέο, της διλημματικής διαμάχης της αυτόνομης πορείας ή του ευρωπαϊκού δρόμου της χώρας.
Η ίδια η Κοινωνία που αποδέχθηκε, σχεδόν μηχανιστικά, την μετεξέλιξη της Δημοκρατίας μας από συμμετοχική σε τηλεοπτική, το πελατειακό σύστημα κάθε κεντρικής ή τοπικής εξουσίας, ένα κώδικα πολιτικής συμπεριφοράς με κοινό τόπο την συνάντηση «αιτημάτων» και «προσφορών», την Αντι-αξία της ιδιοτέλειας ως κυρίαρχη ιδεολογία, τον άκρατο ατομικισμό, τη διάχυση της διαφθοράς και το νεοπλουτισμό κ.α., καλείται σήμερα να υπερβεί την ιδιοσυστασία της και να συγκρουστεί με τον παλιό εαυτό της.
Ενδεικτικά, τοπικό παράδειγμα σε μικρογραφία αποτελούν οι εστίες αντίδρασης στις περσινές επιλογές νέων στελεχών εκπαίδευσης από μια παρακμιακή μειοψηφία καρεκλοκένταυρων, ιδιοτελείς θύλακες ενός κατεστημένου που αντιμάχεται κάθε τι ανανεωτικό και δημιουργικό στο Δημόσιο Σχολείο.
Η ρήξη με τις γενεσιουργές αιτίες και τις υποστηρικτικές δομές που οδήγησαν την χώρα στην πολυδιάστατη πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και ηθική κρίση, αποτελεί ελάχιστο όρο εθνικής επιβίωσης, ελάχιστη προϋπόθεση για το νέο ξεκίνημα του Ελληνισμού.
* Αιρετός στο Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΥΣΔΕ) Βοιωτίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου