ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ!

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Αγαπητέ μαθητή, μαθήτρια

Τι ήταν το «Πολυτεχνείο»;

Εξέγερση του λαού και της νεολαίας κατά της «χούντας», της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας. Μια χούντα, που επέβαλλαν στον ελληνικό λαό το ΝΑΤΟ, οι Αμερικάνοι, οι Έλληνες βιομήχανοι και τραπεζίτες, για να μπορούν να εκμεταλλεύονται πιο εύκολα τους εργαζόμενους, για να ανοίξουν το δρόμο στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το τριήμερο 14-17 Νοέμβρη 1973 χιλιάδες λαού και νεολαίας, οι φοιτητές της Αθήνας, βγήκαν στους δρόμους, έφεραν τα πάνω-κάτω, έριξαν τη χούντα, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου και τις τεράστιες διαδηλώσεις.

Τα διδάγματα του «Πολυτεχνείου» είναι και σήμερα επίκαιρα.

Ο λαός είναι ανίκητος, όταν αποφασίσει να παλέψει! Δεν τον σταματάει τίποτα! Τότε, στην πρώτη γραμμή του αγώνα βρέθηκαν οι φοιτητές, μαζί με τους εργάτες, κύρια τους οικοδόμους, αλλά και οι νυχτερινοί μαθητές, οι εργαζόμενοι μαθητές. Και σήμερα, στην πρώτη γραμμή του αγώνα βρίσκεται το ΠΑΜΕ, το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων.

1. Και σήμερα ο λαός μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω! Τον ληστεύουν κάθε μέρα, τον οδηγούν στη χρεοκοπία, για να σώσουν τα κέρδη των καπιταλιστών, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως και τότε. Και σήμερα λένε πως είναι πατριωτικό καθήκον να σκύψουμε το κεφάλι, για να σωθεί η πατρίδα. Όπως και τότε. Έβαλαν 7 χρόνια το λαό στο γύψο, τον μάτωσαν, πάντα στο όνομα της πατρίδας. Όταν όμως αυτοί λένε πατρίδα, δεν εννοούν το λαό, δεν εννοούν εσάς! Εννοούν τους καπιταλιστές, τους βιομήχανους. Μην ξεγελιέσαι από το γεγονός πως σήμερα τυπικά υπάρχει «δημοκρατία». Πάντα έτσι κάνουν. Αλλάζουν πρόσωπα στις κυβερνήσεις που έχουν (πότε με ένα κόμμα, πότε με τρία όπως σήμερα, πότε με πραξικοπήματα και χούντες), αλλά η ουσία μένει ίδια. Η εκμετάλλευση του λαού. Για ποια δημοκρατία μιλάνε τάχα σήμερα; Δικτατορία του κεφαλαίου έχουμε. Όποιος απεργεί απολύεται, όποτε ξεσηκώνεται ο λαός, του επιτίθενται, όπως έγινε στις 20/10. Οι μαθητές λιποθυμάνε στα σχολεία από την πείνα, τα βιβλία δεν υπάρχουν και οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για δημοκρατία!
2. Για την όποια ανατροπή χρειάζεται σκληρός, μακροχρόνιος κι επίμονος αγώνας. Από την πρώτη μέρα της χούντας ξεκίνησε ο αντιδικτατορικός αγώνας. Με όλες τις μορφές, μέσα στην παρανομία, με σκληρή «δουλειά μυρμηγκιού» από τους αγωνιστές. Και καμιά φορά δουλειά κουραστική, που ίσως οδηγούσε και στη σκέψη ότι «δε γίνεται τίποτα». Όμως «αυτό που φέρνει η ώρα δε το φέρνει ο χρόνος». Μόνο που για να έρθει η «ώρα» αυτή που «θα τα φέρει όλα τούμπα», χρειάζεται να προηγηθεί η σκληρή κι επίμονη δουλειά που να προετοιμάζει αυτή την «ώρα». Το «Πολυτεχνείο» δεν ήταν λοιπόν «σπορά της τύχης», ήταν «τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής». Νίκησε, γιατί ο λαός πήγε κόντρα στη νομιμότητα, που επικαλούνται κάθε φορά αυτοί που εκμεταλλεύονται το λαό. Ο λαός έχει το δικό του δίκιο και το δικό του νόμο!
3. Η ιστορία μας διδάσκει ότι τα πιο βάρβαρα μέτρα σε βάρος του λαού, πάνε χέρι-χέρι με την επίθεση στα δημοκρατικά του δικαιώματα, με την βία και την καταστολή, με τον αντικομμουνισμό, με την συκοφάντηση κι υπονόμευση των αγώνων. Ξέρουν ποιος είναι ο εχθρός τους. Και σήμερα τα ίδια κάνουν!
4. Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου δε φορούσαν «κουκούλες», ούτε...«έσπαζαν βιτρίνες». Και σήμερα σου λέμε ότι κάτω από την «κουκούλα» κρύβονται παρακρατικοί μηχανισμοί, ασφαλίτες, ακροδεξιοί, αναρχοφασιστοειδή που είναι εχθροί των αγώνων του λαού. Το θέμα δεν έχει να κάνει με ορισμένα νέα παιδιά που παρασύρονται μέσα στην «κουκούλα». Έχει να κάνει με αυτούς τους μηχανισμούς που είναι έτοιμοι για κάθε προβοκάτσια, έχουν στόχο να συκοφαντήσουν το κίνημα και για αυτό κρύβουν τα πρόσωπά τους. Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου λεβέντικα - όπως πάντα κάνει ο λαός - με καθαρά κι αποφασισμένα πρόσωπα, με τις γροθιές τους σηκωμένες ως εκεί που έφτανε το τεράστιο μπόϊ τους ... νίκησαν τα τάνκς. Δείχνοντας πάλι στους λαούς ότι ήρωας είναι αυτός που σπρώχνει μπροστά την εποχή του. Αυτός που συνειδητοποιεί ότι «ελευθερία είναι η αναγκαιότητα της εποχή του και της ιστορίας».

Απομόνωσε τους νοσταλγούς της χούντας, που έχουν το θράσος και λένε: «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έγινε ποτέ, κάποιοι ταραξίες ήταν και όλα τα άλλα είναι σκηνοθεσία». Ποιοι τα λένε αυτά; Το ΛΑΟΣ, η Χρυσή Αυγή, οι ιδεολογικοί απόγονοι δηλαδή των φασιστών, των συνεργατών της κατοχής, αυτών που έκαναν τη χούντα και που σήμερα στηρίζουν την αντιλαϊκή πολιτική (το ΛΑΟΣ συμμετέχει στην νέα κυβέρνηση, με πρωθυπουργό ένα τραπεζίτη!). Το βράδυ του πολυτεχνείου δεκάδες ήταν οι νεκροί, όχι μόνο από το τανκς, αλλά και από τους ελεύθερους σκοπευτές, που πυροβολούσαν έξω από το Πολυτεχνείο το λαό που διαδήλωνε.

Οι ίδιοι πάλι λένε: «ο λαός περνούσε καλά στη χούντα». Λένε ψέματα! Ο λαός ζούσε μέσα στη φτώχεια, δεν είχε να πάρει ένα πακέτο τσιγάρα. Μετανάστευε μαζικά στη Γερμανία, στην Αυστραλία, σε όλο τον κόσμο, για ένα κομμάτι ψωμί. Ποιοι ζούσαν καλά; Αυτοί που ζούνε και σήμερα σαν βασιλιάδες, οι καπιταλιστές, οι εκμεταλλευτές του λαού.

Ορισμένοι πάλι λένε: «Τι τα θες, οι αγώνες δεν έφεραν αποτέλεσμα, η γενιά του πολυτεχνείου μας πούλησε, όλοι τελικά ίδιοι είναι». Μην τους πιστεύεις. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν πήγαν όλοι με την αστική εξουσία για να βολευτούν. Πάρε παράδειγμα τους αντιστασιακούς που συμμετέχουν στο Σύνδεσμο Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 (ΣΦΕΑ). Ρώτησέ τους. Ποτέ δεν εξαγόρασαν τον αγώνα με το βόλεμα! Παραμένουν σεμνοί αγωνιστές του λαού μας, παρά τα άσπρα μαλλιά τους. Μην ξεγελιέσαι. Το σύστημα βρίσκει αυτόν που δεν άντεξε στις δυσκολίες του αγώνα και τον κάνουν «παράδειγμα», για να απογοητεύσει το λαό, να τον κάνει να σκύψει το κεφάλι. «Κούνια που τους κούναγε»! Και σήμερα, είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι, που σηκώνουν κεφάλι στην εργοδοσία, παρά την τρομοκρατία της απόλυσης και κάνουν απεργία. Τέτοια παλικάρια είχε και θα έχει πάντα ο λαός μας και η νεολαία.

Τιμούμε το Πολυτεχνείο οργανώνοντας τον αγώνα για τη ζωή μας ολόκληρη. Τότε και τώρα. «Κάτω η Χούντα» τότε. «Κάτω η δικτατορία των μονοπωλίων-Κάτω η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου και τα κόμματα του συστήματος» τώρα! Πάρε λοιπόν την υπόθεση στα χέρια σου. Πάρε μέρος στον οργανωμένο αγώνα, μέσα από τα Συντονιστικά των μαθητών σήμερα και από το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) αύριο. Μέσα από το σωματείο σου και το ΠΑΜΕ μεθαύριο που θα είσαι κι εσύ ένας εργαζόμενος.