Του Νίκου Λαμπρόπουλου*
Κι όμως υπάρχει ελπίδα.
Το αποδεικνύει η επιτυχία και της χθεσινής συναυλίας
ενταγμένης στο πρόγραμμα των «Τροφωνίων: «Ο Στέφανος Κορκολής σε έργα Μίκη
Θεοδωράκη» με τη συμμετοχή της Μικτής Χορωδίας Λιβαδειάς «Έρκυνα» η οποία ήταν
και ο διοργανωτής. Μεταξύ άλλων παρουσιάστηκε με τη συγκλονιστική φωνή της
Σοφίας Μανουσάκη σε παγκόσμια πρώτη το Μαουτχάουζεν, σε μεταγραφή για
πιάνο-φωνή του Στέφανου Κορκολή, με την έγκριση και την επιμέλεια του ίδιου του
Μίκη Θεοδωράκη.
Υπάρχει ελπίδα όχι μόνο γιατί άξιοι καλλιτέχνες όπως ο Στέφανος Κορκολής αναγνωρίζουν, μελετούν και μεταγράφουν το έργο του Μίκη Θεοδωράκη φέρνοντάς το εκ νέου στην επικαιρότητα.
Υπάρχει ελπίδα όχι μόνο γιατί νέες δροσερές, μαγικές φωνές όπως αυτή της Σοφίας Μανουσάκη αναδεικνύονται στο μουσικό στερέωμα της έντεχνης μουσικής τροφοδοτώντας με υποσχέσεις κι ελπίδες για μεγάλα πράγματα στο μέλλον.
Υπάρχει ελπίδα κυρίως γιατί μια τεράστια μαγιά ανθρώπων δε λέει να φθαρεί από την κυριαρχία της υποκουλτούρας που μας κατακλύζει και βρομίζει τα πάντα τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχει ελπίδα γιατί το θέατρο της Κρύας όπως και η Χαιρώνεια πριν λίγες μέρες γίνονται μάρτυρες όπου το ανώνυμο πλήθος γίνεται πρωταγωνιστής σεμνά κι ανεπιτήδευτα τραγουδώντας με πάθος, με πόθο κι ενίοτε καημό μαζί με τους καλλιτέχνες στίχους του Αναγνωστάκη, του Σεφέρη, του Γκάτσου και του Αλκαίου θαμμένους από τη σαβούρα των κυρίαρχων ΜΜΕ αλλά ολοζώντανους στη μνήμη. Ναι, υπάρχει ελπίδα.
Υπάρχει ελπίδα όχι μόνο γιατί άξιοι καλλιτέχνες όπως ο Στέφανος Κορκολής αναγνωρίζουν, μελετούν και μεταγράφουν το έργο του Μίκη Θεοδωράκη φέρνοντάς το εκ νέου στην επικαιρότητα.
Υπάρχει ελπίδα όχι μόνο γιατί νέες δροσερές, μαγικές φωνές όπως αυτή της Σοφίας Μανουσάκη αναδεικνύονται στο μουσικό στερέωμα της έντεχνης μουσικής τροφοδοτώντας με υποσχέσεις κι ελπίδες για μεγάλα πράγματα στο μέλλον.
Υπάρχει ελπίδα κυρίως γιατί μια τεράστια μαγιά ανθρώπων δε λέει να φθαρεί από την κυριαρχία της υποκουλτούρας που μας κατακλύζει και βρομίζει τα πάντα τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχει ελπίδα γιατί το θέατρο της Κρύας όπως και η Χαιρώνεια πριν λίγες μέρες γίνονται μάρτυρες όπου το ανώνυμο πλήθος γίνεται πρωταγωνιστής σεμνά κι ανεπιτήδευτα τραγουδώντας με πάθος, με πόθο κι ενίοτε καημό μαζί με τους καλλιτέχνες στίχους του Αναγνωστάκη, του Σεφέρη, του Γκάτσου και του Αλκαίου θαμμένους από τη σαβούρα των κυρίαρχων ΜΜΕ αλλά ολοζώντανους στη μνήμη. Ναι, υπάρχει ελπίδα.
*Στιγμιότυπα από την χθεσινοβραδινή συναυλία με τον Στέφανο Κορκολή και την Σοφία Μανουσάκη (30 Αυγούστου 2016) στο Ανοικτό Θέατρο Κρύας Λιβαδειά. Ευχαριστούμε τον Στέφανο Κορκολή και την Σοφία Μανουσάκη, που μας χάρισαν μαγικές στιγμές και φυσικά την χορωδία μας με τον μαέστρο μας Todor Kabakchiev και την πιανίστα μας Κατερίνα Μπότση, που για άλλη μια φορά ξεπέρασε τον εαυτό της! Ευχαριστούμε θερμά και τον κύριο Βασίλη Τσακίρογλου για την όμορφη παρουσίασή του - Πηγή φωτογραφιών Χορωδία Έρκυνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου