Πολιτικό Vertigo

Του Δρ. Ιωάννη Γ. Κίνια*

Vertigo. Το αίσθημα περιστροφής των πιλότων και η αδυναμία προσανατολισμού και εκτίμησης της σωστής κατεύθυνσής τους.

Συμπληρώνονται φέτος δέκα χρόνια από τότε που η Νέα Δημοκρατία ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, μετά από μια μακρά κυβερνητική απουσία κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο. Η χρονιά των ολυμπιακών αγώνων βρήκε την παράταξη γεμάτη από ενθουσιασμό αλλά και πίστη στο όραμα, που επιτυχημένα είχε εμπνεύσει ο νεότερος Καραμανλής.

Από τα πρώτα βήματα φάνηκε πως δεν κατάφεραμε να απεμπλακούμε από τις πρακτικές του σάπιου και διεφθαρμένου κρατισμού που κληρονομήσαμε, απλά μόνο τον στελεχώσαμε με τα παιδιά του δικού μας κομματικού σωλήνα, που τόσα χρόνια περίμεναν. Δεν παλέψαμε με τους εργολάβους-καναλάρχες και δε δικαιώσαμε τον απλό πολίτη που τον λήστεψαν στο χρηματιστήριο, παρότι τα είχαμε υποσχεθεί και τα δύο. Το όραμα όμως για μια ισχυρή Ελλάδα, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά και να λέμε Όχι στο σχέδιο Ανάν, VetoστοΒελιγράδι, Ναι στην ενέργεια με τους Ρώσσους, Ναι στις επενδύσεις με τους Κινέζους, Ναι στα μεγάλα έργα και στη μεταρρύθμιση στην παιδεία. Εκεί είναι που παραβλέψαμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας, μπροστά στις μεγάλες στρατηγικές επιλογές και είπαμε, μένω εδώ και στηρίζω την παράταξη των μεγάλων εθνικών επιλογών.  

Ύστερα ήρθε η κρίση και αντιμετωπίζοντας μια ταπεινωτική ήττα είπαμε και πάλι, μένω εδώ στο δρόμο της ευθύνης και όχι στον εύκολο λαϊκισμό του «λεφτά υπάρχουν». Παλινδρομήσαμε ανάμεσα σε πολιτικές και επιλογές αντιφατικές προσπαθώντας να ισορροπίσουμε και να προσανατολιστούμε σε ένα ρευστό διεθνές πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον. Εκεί αρχίζουν και οι έντονες αναταράξεις και περιστροφές του παραταξιακού αεροσκάφους. Τη στιγμή των κρίσιμων επιλογών πριν τη συντριβή της χώρας, είπαμε Ναι σε μια ιδιότυπη συγκυβέρνηση με αυτούς που ευθύνονταν για την πορεία αυτή, υπερασπιζόμενοι τη σωτηρία της χώρας. Εκεί κάπου αρχίσαμε να δυσανασχετούμε μέσα στον ιδιότυπο αυτό σχηματισμό, αλλά είπαμε και πάλι μένω εδώ γιατί η χώρα είναι πάνω από όλα.

Μέτα από συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, βρεθήκαμε να συγκυβερνούμε με πρόσωπα που έφεραν ακέραια την ευθύνη του διεφθαρμενου κρατισμού, αλλά και νεότευκτους σχηματισμούς που στα πρώτα τους βήματα αναδείκνυαν το υπεύθυνο πρόσωπο της αριστεράς. Εκεί το αίσθημα της πολιτικής και παραταξιακής δυσφορίας έγινε πιο έντονο, το διακύβευμα όμως της σωτηρίας της χώρας και της περιβόητης επαναδιαπραγμάτευσης μας κρατούσε εκεί να στηρίζουμε αυτές τις πολιτικές επιλογές. Άλλωστε η «δεξιά» αντιπρόταση περιελάμβανε μια σχιζοφρενική και  ευκαιριακή πολιτική καπηλείας του πατριωτισμού των ελλήνων και μια ακραία, κεκαλυμένη ναζιστική πρόταση βίας.

Ο χρόνος άρχισε να κυλάει βασανιστικά και η επαναδιαπραγμάτευση έδωσε τη θέση της στην εφαρμογή σκληρών, άδικων και τις περισσότερες φορές μη ρεαλιστικών πολιτικών. Εκεί οι περιστροφές του αεροσκάφους έγιναν πιο γρήγορες και το αίσθημα της ζάλης μας κατέλαβε όλους.

Πως είναι δυνατόν να φορολογούμε το είσοδημα που ορίζουμε ως επίπεδο φτώχιας; Πως είναι δυνατόν να νομιμοποιούμε ένα άδικο χαράτσι στην ακίνητη περιουσία, χωρίς πρόνοια για ειδικές κατηγορίες πολιτών; Πως είναι δυνατόν να τιμωρούμε τον ελεύθερο επαγγελματία για το ότι παραμένει ακόμα ζωντανός; Πως είναι δυνατόν να αδιαφορούμε για την αδυναμία του χαμηλοσυνταξιούχου να ανταπεξέλθει στις δαπάνες της ιατροφαρμακευτικής του πείθαλψης; Πως είναι δυνατόν να μην ντρεπόμαστε όταν ζητάμε από ένα νέο άνθρωπο να ζήσει, να ονειρευτεί και να δημιουργήσει με 450 ευρώ; Πως είναι δυνατόν να μας ευαισθητοποιούν οι εκπομπές ρύπων περισσότερο από το αν κάποιες οικογένειες μπορούν να ζεστάνουν τα παιδιά τους;Και την ίδια στιγμή, πως είναι δυνατόν να καλύπτετε όλους όσους περιλαμβάνονται στις διάφορες λίστες;Δεν είναι δυνατόν Κύριοι. Μέσα στα κλειστά σας γραφεία και μπροστά στους ογκοδέστατους υπολογισμούς σας καταφέρατε να απομονωθείτε, να αποξενωθείτε και να χάσετε κάθε επαφή με την ανθρώπινη πραγματικότητα. Και εδώ πλέον χάνεται και κάθε ιδεολογική και πολιτική κάλυψη των επιλογών σας, γιατί όταν ξεκινάει η αιθαλομίχλη καλύπτει στο σύνεφο της τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, που τόσα χρόνια αποτελούσε πυξίδα μας. Έτσι πλέον δε μπορούμε να λέμε άλλο μένω εδώ και στηρίζω, γιατί στηρίζουμε κάτι άλλο από αυτό που τόσα χρόνια πιστεύαμε.

Ακροβατούμε ανάμεσα σε δύο απαιχθείς πραγματικότητες. Από τη μια πλευρά, μια πολιτική πρακτική που δε συνάδει με την παράταξη των νοικοκυραίων και η οποία οδηγεί στην κατάρρευση της την αστική τάξη. Από την άλλη πλευρά, ένα ανεύθυνο πολιτικό συνωθύλευμα από κρατικοδίαιτους εκφραστές του παρελθόντος μέχρι αδιόρθωτους θαυμαστές ακραίων αριστερών καθεστώτων περιμένει να αναλάβει την εξουσία, για να γυρίσει τη χώρα πίσω στα χρόνια της πολιτικής και οικονομικής ρεμούλας. Δίπλα, μια ασθενική σοσιαλδημοκρατία η οποία πληρώνοντας το τίμημα των μεταπολιτευτικών επιλογών της προσπαθεί να ανασυνταχθεί με κόμματα και σχηματισμούς, μακριά από το αυτοπεριθωροποιημένο κομμουνιστικό κόμμα. Στην άκρη τέλος, το ναζιστικό μόρφωμα το οποίο εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη λανθασμένη πολιτική αντιμετώπιση που του επεφύλαξε το πολιτικό σύστημα. Κατορθώσατε,αποκλείοντας τους πολιτικά και θεσμικά να τους καταστήσετε «αδικημένους» εκφραστές του πατριωτισμού και της ανασφάλειας του πολίτη, ωθώντας τον τελικά να ταυτιστεί συναισθηματικά με τους «διωκόμενους» ναζιστές. 

Η κατάσταση αυτή μοιάζει με ένα πολιτικό vertigo. Η απουσία έντιμης, αξιόπιστης και ρεαλιστικής εναλλακτικής λύσης μας κάνει να παραμένουμε εδώ και να στηρίζουμε την παράταξη των μεγάλων εθνικών επιλογών. Έθνος χωρίς πολίτες όμως δυστυχώς δεν υπάρχει. Εν ονόματι λοιπόν των Πολιτών αυτού του Έθνους, σας καλούμε να συνειδητοποιήσετε, πως η αλλαγή της πολιτικής είναι πλέον επιβεβλημένη για να μη γιγαντωθούν οι ακραίες φωνές.

Γυρίστε επιτέλους το πηδάλιο, έχουμε ανάγκη να δούμε ουρανό. 

*Ο Δρ. Ιωάννης Γ. Κίνιας είναι Μηχανολόγος Μηχανικός ΑΠΘ, MSc, PhD, Λέκτορας (Π.Δ. 407/80) Πανεπιστημίου Αιγαίου.