Η Συγχώρηση ως προϋπόθεση της σωτηρίας μας

 

Του Αρχιμ. Αλεξίου Σαμαρτζή 

          Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, που ήδη διάγουμε, δεν είναι καιρός κάποιου τέλους× ενός ασφαλούς εφησυχασμού ή μιας αδρανούς μακαριότητας. Είναι οδός προς το τέλος, τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, είσοδος δι’ αυτών προς τον Παράδεισο και τη Βασιλεία. Είναι άνοδος προς αναζήτηση και μέθεξη μιας μυστικής, μυστηριακής ομορφιάς που βιώνουμε και αισθανόμαστε ως ενώδυνη και ελευθερώνουσα αλήθεια, ως δίψα και πείρα αγιωσύνης, που σοφίζει και λογοποιεί τα πάντα.

          Ο αγώνας του Χριστιανού στον κόσμο δεν διεξάγεται αυτόνομα και μεμονωμένα, αλλά μέσα στην κοινωνία των «τέκνων του Θεού», στην Εκκλησία. Βασική προϋπόθεση, όμως, για μια γνήσια κοινωνικότητα είναι η συγχωρητικότητα. Η κοινωνία της Χάριτος, η Εκκλησία, δεν μπορεί να διατηρήσει την ενότητά της, αν δεν συνέχει τα μέλη της η ανεκτικότητα, η αλληλοσυγχώρηση και η αγάπη. Ο Χριστιανός δεν μπορεί να ενταχθεί οργανικά στην κοινωνία της Εκκλησίας, αν δεν έχει πνεύμα συγκαταβάσεως και ανοχής. Αν δεν βλέπει δηλαδή τον πλησίον του σαν αδελφό του, σαν ισότιμο μέλος ενός κοινού σώματος, μέσα στο οποίο όχι μόνο συνυπάρχουν, αλλά και σώζονται.

          Για να λάβουμε τη συγχώρηση απο τον Θεό πρέπει συγχρόνως να συγχωρέσουμε τις αμαρτίες των συνανθρώπων μας και να ζητήσουμε συγγνώμη απο αυτούς που έχουμε βλάψει. Δεν αρκεί να συγχωρούμε, χρειάζεται επιπλέον να ζητάμε τη συγχώρηση απο τους άλλους. Τόσο η μία όσο και η άλλη πράξη μας είναι πολύ δύσκολες. Είναι πολύ πιο εύκολο να ζητάμε συγχώρηση απο τον Θεό, διότι Εκείνος μας «επιβάλλεται», κατά κάποιον τρόπο, λόγω της μεγαλοπρέπειάς Του και επειδή εύκολα αναγνωρίζουμε την εξάρτησή μας απο Εκείνον, σε θεωρητικό επίπεδο. Αντίθετα είναι πολύ δύσκολο για όλους μας να αποφύγουμε την περιφρόνηση προς τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν μας επιβάλλονται προβάλλοντας το μεγαλείο τους με τρόπο εμφανή.

          Η προϋπόθεση πάντως της συγγνώμης βρίσκεται μέσα μας: είναι η προθυμία μας να αναλάβουμε το σταυρό και το φορτίο της αδυναμίας και της αμαρτωλότητας των συνανθρώπων μας, ώστε αυτοί να θεραπευθούν ή τουλάχιστον να προστατευθούν έναντι του κακού. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας, δεν χρειάζεται παρά μία στιγμή κατανόησης, αποφασιστικότητα και καλή θέληση.

          Έτσι σηκώνουμε το φορτίο ο ένας του άλλου, αποδεχόμαστε την αλληλεγγύη με εκείνους που έσφαλαν και σφάλλουν, τους αγαπούμε εν καινότητι ζωής και μόνον τότε η συγχώρηση γίνεται αυτό που πρέπει να είναι: μία πράξη μεσιτείας ενώπιον του Θεού, μία πράξη που γιατρεύει και μεταμορφώνει. Αυτή την αρχή της συγγνώμης όλοι μπορούμε να την κάνουμε, είναι μέσα στις δυνάμεις μας να αναλάβουμε αυτό το έργο.

          Η δύναμη της συγχωρήσεως είναι βέβαια καρπός της εν Χριστώ αναγεννήσεως του ανθ. ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ασιλε, καταμεσυνανθρρώπου. Γιατί η συγχωρητικότητα προϋποθέτει ταπείνωση και αυτογνωσία. Σημαίνει συναίσθηση της συγκαταβάσεως του Θεού απέναντι σε όλους μας. Γιατί ο Θεός είναι πάντα πρόθυμος να μας συγχωρήσει. Περιμένει συνεχώς την μετάνοιά μας, για να μας δώσει απλόχερα την αγάπη Του.

          Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι μπορούμε, και ας αφήσουμε τον Θεό να πραγματοποιήσει μέσα μας, για μας, καταμεσής της ζωής μας, αυτό που ξεπερνά την καλή μας θέληση, ώστε να χτίσουμε σιγά σιγά τη βασιλεία της αμοιβαίας αγάπης, μια βασιλεία που είναι αληθινά Βασιλεία του Θεού.

 

Καλή και ευλογημένη Τεσσαρακοστή!