Τι άραγε σημαίνει Αριστερά;

Του Γιώργου Ανδρέου*

 Η συχνότερη -σχεδόν καθημερινή- και κατά κανόνα γενικόλογη κριτική στα λάθη και τις παλινωδίες της κυβέρνησης, είτε αυτά είναι εσκεμμένα από χρόνια ιδεοληψία, είτε από ανεπάρκεια και ανικανότητα, εστιάζεται στην καταφρονητική αναφορά ότι η κυβέρνηση αυτή δεν είναι αριστερή.

Αριστερά. Καθημερινή πιπίλα. Εννοια που δυστυχώς στη χώρα μας έχει αναδειχθεί ανάλογη της αγιοσύνης και όπλο εξαπάτησης της κοινωνίας. (Πρέπει κάποτε να ερευνηθεί ειδικά και εν εκτάσει αυτή η σύγχρονη εθνική μας απάτη, που είναι η για πολλούς και διάφορους λόγους εδραιωμένη πεποίθηση στην πλειονότητα των Ελλήνων ότι ο χαρακτηρισμός «αριστερός» σημαίνει πιστοποιητικό -ISO- εντιμότητας, δημοκρατικότητας, ανοιχτού μυαλού, προοδευτικότητας και τα τελευταία χρόνια και εθνικοφροσύνης.

Χαρακτηρισμός που επιμένει παρά τις εκκωφαντικές διαψεύσεις του και την παταγώδη παγκόσμια αποτυχία και με τα οδυνηρά αποτελέσματα της «αριστερής θεωρίας» όπου εφαρμόστηκε.) Είναι ίσως λογικό και κατανοητό στην κριτική αυτή να καταφεύγουν όσοι θεωρούν αυτάρεσκα ότι είναι αριστεροί, αντιδιαστέλλοντας με τον τρόπο αυτό τον εαυτό τους από την κυβερνητική πολιτική των «μνημονίων», που δεν θεωρούν αριστερή. Χωρίς οι περισσότεροι να λένε τι θα ήθελαν να γίνει.  Οταν όμως την ίδια κατηγορία, ότι δηλαδή η κυβέρνηση αυτή και η πολιτική της δεν είναι αριστερή και ότι ακόμα -όπως άκουσα χθες διά στόματος αστείου επαρχιώτη πολιτευτή της Νέας Δημοκρατίας σε επαρχιακό ραδιοφωνικό σταθμό- οι κυβερνώντες είναι φιλελεύθεροι, τη διατυπώνουν δημόσια και επώνυμα οι άλλοι, οι δεξιοί, οι κεντρώοι, οι αστοί, τότε υπάρχει θέμα και μάλιστα σοβαρό. Θέμα που αναδεικνύει το αλαλούμ και την πολιτική σύγχυση της κοινωνίας μας. Θέμα ταυτότητας.

Πρώτα εσύ που λες ότι είσαι ο αριστερός. Και στη συνέχεια εσύ -ειδικά εσύ- που λες ότι είσαι αστός. Ποια είναι τα κριτήρια των πολιτικών σου επιλογών; Τι θεωρείς αριστερό; Τις παροχές του κράτους πώς μας τις κατάντησαν; Μήπως περισσότερο κράτος και λιγότερη έως μηδενική ιδιωτική οικονομία; Ή περισσότερη κοινωνική πολιτική και πρόνοια, περισσότερα εργατικά ή συνδικαλιστικά δικαιώματα και προστασία της απασχόλησης και με ποιον τρόπο; Περισσότεροι φόροι και σε ποιους, άμεσοι ή έμμεσοι; Περισσότερη πολυφωνία, πολιτικά και αστικά δικαιώματα κ.ο.κ.; Πώς αντιλαμβάνεσαι την ανάπτυξη, πώς πρέπει να τη διευκολύνουμε και από πού να την περιμένουμε;

Θα μου πείτε, για να υπάρχει απάντηση, πρέπει κάποτε στη χώρα αυτή όπου επικρατεί η κοινωνικοπολιτική σύγχυση να ξεκαθαρίσουν οι άνθρωποι μέσα τους τις έννοιες, τι θέλουν, τι πιστεύουν και πώς εννοούν τους όρους, μεταξύ των οποίων ο «αριστερός» και συναφώς ο αντίποδάς του, ο «φιλελεύθερος». Να προσδιορίσουν εν τέλει οι Ελληνες πολίτες τα κριτήρια των πολιτικών τους επιλογών και να αποστασιοποιηθούν από τους αφορισμούς. Να ξεφύγουμε κάποτε από τις πληγές και τις οικογενειακές και κοινωνικές προκαταλήψεις του Εμφυλίου που προσδιορίζουν ακόμα και σήμερα, δυστυχώς, τις πολιτικές μας επιλογές. Μόνο έτσι θα κατανοήσουμε, θα εννοούμε και θα απορρίπτουμε ή θα αποδεχόμαστε τους όρους με πολιτικά κριτήρια, όπως όλος ο πολιτισμένος κόσμος. Δυστυχώς, στη χώρα αυτή αλλιώς εννοούν την αριστεροσύνη και τις πολιτικές επιλογές τους και αλλιώς σκέφτονται αυτοί που πολιτεύονται με βάση την οικογενειακή παράδοση, λόγω του ότι ο παππούς τους ήταν στο ΕΑΜ και τον λεγόμενο Δημοκρατικό Στρατό ή πολέμησε στον Εμφύλιο με τον Εθνικό Στρατό ή έκαψαν οι αντάρτες ή οι Χίτες το σπίτι του παππού τους.

Και είναι πολλοί ακόμα. Και διαφορετικά σκέφτονται και πολιτεύονται αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά με βάση τα οικονομικά και κοινωνικά τους συμφέροντα ως επιχειρηματίες, αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες και μη, εργάτες, αγρότες, δημόσιοι υπάλληλοι, πλούσιοι ή φτωχοί, ή αυτοί που επιλέγουν με βάση επιστημονική σκέψη και ανάλυση τον επιθυμητό τρόπο διακυβέρνησης, τις επιλογές, την κατεύθυνση, τη μεθοδολογία κ.λπ. Πρέπει να ξεκαθαρίσουν κάποια στιγμή τα πράγματα στη χώρα αυτή όπου, όπως συνηθίζει να λέει ένας καλός μου φίλος, κυριαρχεί η πολιτική κατά παράδοση ανισορροπία, σε βαθμό που μέχρι πολύ πρόσφατα οι εργάτες στήριζαν τη Δεξιά και σοβαρό μέρος του κεφαλαίου την Αριστερά.

Ή όπου παρατηρείται με εξαιρετική ευκολία και χωρίς ηθικό ή ιδεολογικό ενδοιασμό, μάλιστα και με άλματα, το φαινόμενο της πολιτικής μετακίνησης ψηφοφόρων από και προς όλα τα κόμματα και προς ακραίες ή και φαιδρές θέσεις (π.χ. από και προς Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ Χρυσή Αυγή, ΑΝ.ΕΛ., Λεβέντηδες κ.λπ.). Επιλογές ψυχολογικής και συναισθηματικής αποστασιοποίησης χωρίς πραγματική ιδεολογία, πυξίδα και, κυρίως, χωρίς προοπτική. Αν, λοιπόν, φίλτατε Κυριάκο Μητσοτάκη, οι πολιτευτές της καθ’ υμάς Ν.Δ. θεωρούν και κατηγορούν ως φιλελεύθερο τον Τσίπρα, που με τις επιλογές του, τους υπέρογκους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές εξαφάνισε την αστική μεσαία τάξη και την επιχειρηματικότητα, που ονειρεύεται ημέρες, δόξες και καιρούς κρατισμού, που προσπαθεί να ανορθώσει με διάφορους πονηρούς τρόπους τον δημόσιο τομέα και να εξαφανίσει τον ιδιωτικό, να ποδηγετήσει την ενημέρωση και τη Δικαιοσύνη, περιστέλλοντας αρχαία πολιτικά αλλά και αστικά δικαιώματα, για να μην αναφερθώ σε άλλα κινδυνολογώντας, ήρθε η ώρα να τα μαζεύουμε, τουλάχιστον όσοι καταλαβαίνουν την έννοια «φιλελεύθερος» και περιμένουν ανάλογη πολιτική. Τι να ελπίζουν εναλλακτικά από πολιτικούς με τέτοια αντίληψη…

 *Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος.