Αντί Επικηδείου στον Άρη Ρούσσαρη

Του Αρχιμανδρίτη π. Αλέξιου Σαμαρτζή

Είμαστε επιβάτες ενός αεροπλάνου που κάποια μέρα θα πέσει… όχι απαραιτήτως εξαιτίας λανθασμένων χειρισμών του πιλότου αλλά σίγουρα από το ξεπέρασμα των αντοχών του, οπότε και θα συντριβεί πάνω σ’ ένα βουνό. Οι περισσότεροι γοητευμένοι από το ταξίδι, αυτό το ξεχνάμε! Όταν αρρωστήσουμε όμως σοβαρά τότε βλέπουμε από το φινιστρίνι το βουνό να πλησιάζει…

Ο Άρης σήμερα μας έκανε να τα θυμηθούμε όλα αυτά, επώδυνα!

Κι εμείς οι κληρικοί αλλά και όλοι οι άνθρωποι, σε τέτοια θέματα, νομίζουμε ότι πρόκειται να μιλήσουμε για κάτι που ισχύει για τους άλλους· όχι για μας. Ζούμε όλοι μας σ’ έναν κόσμο που το ερωτηματικό του θανάτου τρομάζει. Και προτιμάμε να το παραβλέπουμε…

Όμως έρχεται μια “Βλάβη”, που λέει και ο συγγραφέας Φρίντριχ Ντύρενματ, και η καλορρυθμισμένη καθημερινότητά μας συντρίβεται και αποδεικνύεται… ιστός αράχνης. Οι αυταπάτες μας αποδεικνύονται όνειρα… οι βεβαιότητές μας ψέματα.

Και μέσα σε όλα αυτά τα οδυνηρά ερωτηματικά που γεννάει ο θάνατος και τα οποία είναι κενά της ύπαρξης έρχεται και η σιωπή του Θεού και γίνεται ένα σκάνδαλο, που ξεκινώντας από τον Χριστό στην Γεσθημανή φτάνει οδυνηρά μέχρις εμάς. Δεν απαντάει ο Θεός στην απορία μας: Γιατί; Δεν συναινεί στην παράκλησή μας να «παρέλθει το ποτήριον». Σιωπά εκκωφαντικά. Γεσθημανή βέβαια σημαίνει ελαιοτριβείο…! Σύνθλιψη για να βγει ό,τι καλό υπάρχει!

Ο Χριστός υπέφερε μέχρι θανάτου, όχι για να μη υποφέρουν οι άνθρωποι, αλλά για να γίνουν τα παθήματα τους όμοια με τα δικά του!

Και ο Άρης υπέφερε σταυρικά παθήματα “σταυρωμένος” μέσα από την επώδυνη ασθένειά του. Σήμερα ήρθαμε να προσευχηθούμε αυτά τα παθήματα να καρποφορήσουν για τον Άρη πίστη ελπίδα και αγάπη. Να του δώσουν τη δυνατότητα στην συνάντηση που θα έχει με τον Χριστό να αναγνωρίσει τα ίδια σημάδια και να περάσει στο… παρασύνθημα της αγάπης, που θα τον βάλει στην Βασιλεία του Θεού.

Αιωνιότητα δεν είναι κάτι, αλλά Κάποιος – ο Χριστός. Πεθαίνοντας δεν πάμε κάπου· συναντάμε, έξω απ΄ τις δικές μας συνθήκες και τα δεδομένα του χρόνου και του χώρου, τον Χριστό.

Όλοι εμείς εδώ σήμερα ήρθαμε για να προσευχηθούμε γι’ αυτήν την συνάντηση του Άρη με τον Χριστό. Όχι από απλό ψυχολογικό-κοινωνικό καθήκον αλλά για να παρακαλέσουμε για τον Άρη για τον οποίο έσβησαν «τα φώτα του θεάτρου αυτού του κόσμου», για να αλλάξει το σκηνικό· για την γυναίκα του, τα παιδιά του, τα αδέλφια του, να γαληνέψουν στην σκέψη του ανθρώπου τους, ο οποίος ήταν ένας καλόκαρδος τίμιος άνθρωπος, σύζυγος και πατέρας, και τώρα βρίσκεται «στα χέρια του Θεού», δηλαδή στην «απέραντη ηδονή της θέας του προσώπου του Χριστού», ελπίδα που θα γεμίζει τις καρδιές τους γαλήνη και ανακούφιση.

Ο Άρης, όπως τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε, ήταν μία πολυσχιδής προσωπικότητα με δυναμισμό και πάθος για όλα αυτά που κλήθηκε στην εγκόσμιο οδοιπορία του να διακονήσει από όλες τις θέσεις που πέρασε. Μάχιμη δικηγορία, Δήμαρχος Λεβαδέων, Νομαρχιακός Σύμβουλος, Πρόεδρος του Λεβαδειακού και στυλοβάτης του Μορφωτικού Συλλόγου Λιβαδειάς. Το ταλέντο όμως για το οποίο ξεχώρισε ήταν το συγγραφικό, το οποίο και ενσάρκωσε στα πνευματικά πονήματα που εξέδωσε κατά καιρούς. Σε όλα αποτυπωνόταν η μεγάλη του αγάπη για την Πόλη μας.

Ο Κύριος της ζωής και του θανάτου να κατατάξει την ψυχή του αδελφού μας Αριστείδου εν Χώρα Ζώντων, ένθα ουκ έστι λύπη ου στεναγμός!