Αναζητώντας την χαμένη ευγένεια...

Γράφει ο Βαγγέλης Νάστος

Φθινοπώριασε. Ο γκρίζος ουρανός ταιριάζει γάντι στην διάθεση μου. Από τα ηχεία του υπολογιστή, η φωνή του Μητροπάνου πλημμυρίζει το δωμάτιο: «Φθινόπωρο θα πει μελαγχολία». Ίσως, τελικά, να είναι αυτός ο λόγος που τον τελευταίο καιρό δεν χαμογελώ. Ίσως πάλι να φταίει ότι είμαι μουρτζούφλης. Αλλά και παλιά μουρτζούφλης ήμουν κι όμως χαμογελούσα συχνότερα. Είναι εμφανές ότι κάτι με προβληματίζει. Κι αν αυτό το κάτι σας αφήνει αδιάφορους, για μένα είναι κρίσιμο και θα κάνω τα πάντα για να το αποσαφηνίσω.Προσπαθώ να θυμηθώ τις στιγμές που ένιωσα αυτό το πνιγηρό συναίσθημα, που τον τελευταίο καιρό μου χαλάει τη διάθεση. Σκηνές από το πρόσφατο παρελθόν, περνάνε συνεχώς μπροστά από τα μάτια μου. Λίγη ώρα μετά αναφωνώ ένα «ναι» που τρομάζει ακόμα κι εμένα. Η αιτία ήταν εκεί περιμένοντας να την ανακαλύψω και όταν πια την ανακάλυψα, δεν ήμουν σίγουρος αν ένιωθα καλύτερα. Ήλπιζα πως θα ήταν απλώς στο μυαλό μου, αλλά το πρόβλημα είναι όντως υπαρκτό και συνεχώς διογκώνεται. Σκέφτομαι πως μια λέξη χάνει συνεχώς έδαφος στο ελληνικό λεξιλόγιο και πολύ περισσότερο στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Η Ευγένεια.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω χιλιοειπωμένα παραδείγματα, αλλά για κάποιον λόγο νιώθω πως το κακό έχει παραγίνει στις μέρες μας. Θεωρώ, χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του πιο ευγενή ανθρώπου που πάτησε τούτη τη γη, ότι η ευγένεια είναι θέμα αγωγής και ολίγον χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν η οικονομική δυσχέρεια έχει κάνει τους ανθρώπους πιο ευερέθιστους και συνεπώς λιγότερο ευγενείς, αλλά θεωρώ πως η κρίση μπορεί να συνδράμει –έστω και μέσω ενός δύσκολου δρόμου αποδόμησης παλιών ιδεολογιών- στη δημιουργία αξιών. Είναι καλό να έχουμε κατά νου, ότι το αντίθετο της ευγένειας δεν είναι η μαγκιά, αλλά η αγένεια και αν η μαγκιά θεωρείται παράσημο σε νεώτερες ηλικίες, η αγένεια είναι απεχθής από όπου κι αν προέρχεται. Δυστυχώς η ευγένεια είναι κάτι τόσο σπάνιο πια, που πολλοί τη μπερδεύουν με το φλερτ. Είναι σχεδόν αυταπόδεικτο, ότι συμπεριφορές παρεξηγούνται από απαίδευτα μάτια, αλλά αυτός δεν είναι, σε καμία περίπτωση, λόγος για να εγκαταλειφθούν. Ψάχνοντας για ώρα τις αιτίες του κακού, δεν καταλήγω πουθενά, παρά μένω να κοιτώ με το βλέμμα ενός αφελή ανόητου, που πίστευε πως όπου υπάρχουν ερωτήματα υπάρχουν κι απαντήσεις. Το μόνο που έχω να πως ως κατακλείδα, είναι πως αν η ευγένεια μαθαίνεται, έχουμε χρέος όλοι (αρχίζοντας προφανώς από τους εαυτούς μας) να την φρεσκάρουμε ξανά. 

Πηγή http://www.reportit.gr/issues/society/anazitontas-tin-xameni-evgeneia