Γιατί οι αγρότες «δεν πρέπει» να ζουν καλά;

 

του Λάμπρου Ρόδη

Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Ορχομενού

Υπάρχει μια «καραμέλα» που μασιέται εύκολα εδώ και χρόνια.

Κάθε φορά που οι αγρότες – οι παραγωγοί, οι κτηνοτρόφοι, οι μελισσοκόμοι – βγαίνουν μπροστά και διεκδικούν το αυτονόητο, τη στήριξη δηλαδή που χρειάζονται για να συνεχίσουν να ασκούν το επάγγελμά τους, εμφανίζονται κάποιοι που βιάζονται να απαξιώσουν τον αγώνα τους. «Έλα μωρέ… μια χαρά περνάνε οι αγρότες». «Όλο διαμαρτύρονται». «Όλο ζητάνε».

Οι άνθρωποι όμως που σήμερα κινητοποιούνται δεν είναι μια μακρινή κοινωνική ομάδα. 

Είναι οι άνθρωποι της καθημερινότητάς μας. Είναι οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, τα ξαδέλφια μας, οι φίλοι μας, οι συγχωριανοί μας. 

Είναι ο κόσμος της ελληνικής υπαίθρου, που στήριξε και στηρίζει ολόκληρη την οικονομία και την κοινωνία, ακόμη και μέσα στις πιο δύσκολες συγκυρίες. 

Κι όμως, κάθε φορά που ζητούν το αυτονόητο, αντιμετωπίζονται με καχυποψία. 

Λες και πρέπει διαρκώς να απολογούνται που θέλουν να συνεχίσουν το επάγγελμά τους χωρίς να καταρρέουν. 

Εδώ όμως προκύπτει το ουσιαστικό ερώτημα:

Γιατί, δηλαδή, οι αγρότες «δεν πρέπει» να ζουν καλά; 

Γιατί θεωρείται λογικό όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι να διεκδικούν καλύτερη ζωή, καλύτερες συνθήκες, καλύτερες απολαβές, αλλά ο αγρότης να πρέπει να μένει στο περιθώριο; Ποια λογική, ποια νοοτροπία υποστηρίζει ότι κάποιος που ξυπνά από τα χαράματα, δουλεύει σε ακραίες συνθήκες, επενδύει σε μια παραγωγή που μπορεί να χαθεί σε μια νύχτα, «δεν δικαιούται» να περνά καλά;

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ελληνική ύπαιθρο δεν έχει προηγούμενο.

Η απόσταση ανάμεσα στο χωράφι και στο ράφι έχει γίνει ένας μαραθώνιος χωρίς τερματισμό για τον παραγωγό. Τα κόστη ανεβαίνουν, η αβεβαιότητα μεγαλώνει, η πίεση αυξάνεται. Και στο τέλος αυτής της διαδρομής, όλοι φαίνεται να κερδίζουν – εκτός από τον άνθρωπο που παράγει.  Και μέσα σε όλα, υπάρχει και η εύκολη ειρωνεία. Η απαξίωση. 

Η άποψη του καναπέ, που δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα σε χωράφι, αλλά ξέρει… καλύτερα.

 Ας σταθούμε στην ουσία: Αν ο αγρότης δεν έχει, κανείς δεν θα έχει.

Χωρίς αγροτική παραγωγή δεν υπάρχει επισιτιστική ασφάλεια.

Χωρίς επισιτιστική ασφάλεια δεν υπάρχει οικονομία.

Κι αν καταρρεύσει η ύπαιθρος, καταρρέει ολόκληρη η χώρα.

 Γι’ αυτό χρειάζεται επιτέλους να βάλουμε τέλος στις εύκολες κρίσεις. Να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι.  Να στηρίξουμε τον αγροτικό κόσμο όχι από λύπηση, αλλά από δικαιοσύνη.

 Όχι επειδή «ζητάει», αλλά επειδή η κοινωνία και η οικονομία εξαρτώνται από αυτόν. 

Οι αγρότες δικαιούνται να ζουν καλά. Όπως κάθε εργαζόμενος. Όπως κάθε άνθρωπος που μοχθεί.

Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Δήμαρχε, πρώτα εσύ κι` ύστερα όλοι εμείς το λέμε ξεκάθαρα: 

Στηρίζουμε τον δίκαιο αγώνα των αγροτών, κτηνοτρόφων και μελισσοκόμων!