H Φιλόλογος κα Αγγελική Ρουμπιέ ... είναι με τον Γιάννη, υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος Λεβαδεών με την "Συμφωνία Προοπτικής"

 

Ζω και εργάζομαι ως φιλόλογος στη Λιβαδειά, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επιδιώκω να εξελίσσομαι, να εμπλουτίζω το γνωστικό μου πεδίο μέσω σπουδών που ακόμη πραγματοποιώ και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Όπως έγραψε η Μαργαρίτα Καραπάνου, ‘η ζωή είναι αγρίως απίθανη’, οπότε οφείλουμε να αποδεχόμαστε τις ανατροπές της και να ακολουθούμε τον μοναδικό δρόμο: τον ανήφορο. Έτσι οδηγούμαστε στο φως.

         Θεωρώ ότι όλες οι μάχες είναι δύσκολες. Η εκλογική νοοτροπία και ηθοτροπία του Έλληνα, δύσκολα αλλάζει.  Η συμμετοχή μου στις εκλογές αυτές, συνιστά μια δοκιμασία γερή για μένα. Πρέπει να αποδείξω, δηλαδή, σε όσους δεν με γνωρίζουν, ποια είμαι και τί μπορώ να συνεισφέρω στα κοινά. Αν μπορώ.  Φρονώ, λοιπόν, ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για μένα, νιώθω τώρα πιο σίγουρη ότι μπορώ να σταθώ στους συμπολίτες μου, να συνεργαστούμε και να προσφέρω στην πόλη μου.

           Η ‘Συμφωνία Προοπτικής’ εμπεριέχει δύο καθοριστικούς για την τοπική αυτοδιοίκηση όρους: Συμφωνούμε μαζί, (συν-) και προοπτική. Έχουμε όραμα και μαζί το υλοποιούμε. Αυτή η Συμφωνία Προοπτικής με βρίσκει σύμφωνη και με δελεάζει. Ο Δήμαρχος Λεβαδέων, Γιάννης Ταγκαλέγκας, δεν διακατέχεται από ματαιοδοξία, αναγνωρίζει παραλείψεις, ελλείψεις και λάθη, όταν υπάρχουν, και δε διστάζει να ζητήσει συγνώμη.

Αυτά είναι, πλέον, ζητούμενα για έναν αρχηγό. Και τα εκτιμώ πολύ, όπως και την μετριοπάθειά του.

Η Λιβαδειά για πολλούς συνιστά terra incognita. Αρκετοί αγνοούν την τοπική ιστορία, τους πνευματικούς ανθρώπους, τους πολιτικούς άρχοντες, τους καλλιτέχνες που συνέβαλαν στην ανάπτυξή της. Δεν υφίσταται το κίνητρο, ο κατάλληλος τρόπος και ο δίαυλος επικοινωνίας με τους συμπολίτες, προκειμένου να δραστηριοποιηθούν πολιτιστικά. Είναι δύσκολο και δυσερμήνευτο πεδίο ο πολιτισμός. Θεωρείται ότι είναι για λίγους, για ‘κουλτουριάρηδες’. Αυτή την άποψη θέλω να αποτρέψω και να ανατρέψω. Και, αν δικαιούμαι να μιλήσω για όραμα, θα μου επιτρέψετε να αναφέρω αυτό που δεν πρόλαβε να υλοποιήσει ένας ιδεολόγος καλλιτέχνης μας, ο αείμνηστος Χρίστος Δ. Κιούσης: τα εικαστικά εργαστήρια του δήμου. Εργαστήρια, όπου μικροί και μεγάλοι, στην πόλη και στα χωριά, μπορούν να μαθαίνουν, να εμπνέονται, να δημιουργούν, να καλλιεργούν τις δεξιότητές τους. Είναι υπόσχεση, ηθική υποχρέωση. Και τιμή…

Ευελπιστώ και στοχεύω στην πολιτιστική εξωστρέφεια της πόλης και στην ενεργοποίηση/αφύπνιση της νεολαίας. Η αυτενέργεια και η ανάληψη ευθυνών εκ μέρους τους, θα μας εκπλήξει ευχάριστα και θα δούμε πολλά και όμορφα όνειρα να υλοποιούνται από εκείνους.