H Φυσική της αγοράς και τα Μαθηματικά της ανάπτυξης

Του Γιάννη Καράμπελα, 
υποψήφιου Βουλευτή Βοιωτίας με τη Νέα Δημοκρατία

Ανοίγω ένα κατάστημα.  Ο κόσμος δοκιμάζει τα προϊόντα μου και η κίνηση αυξάνεται. 
Σύντομα χρειάζομαι βοήθεια.  Προσλαμβάνω έναν υπάλληλο. 
Οι πολίτες αγοράζουν όλο και περισσότερο από το κατάστημά μου. 
Ο υπάλληλός μου δουλεύει με ενθουσιασμό και οι ευχαριστημένοι πελάτες επιστρέφουν. 
Αυξάνονται τα κέρδη μου, αυξάνω τον μισθό του υπαλλήλου ως ανταμοιβή της εργατικότητάς του και προσλαμβάνω δεύτερο υπάλληλο…Αυτό ήταν. Η φυσική της αγοράς, η χημεία της απαχόλησης και τα μαθηματικά της ανάπτυξης, όλα μέσα σε 65 λέξεις. Ότι ακολουθεί είναι επανάληψη της ίδια «αρμονίας».  Κάθε φορά που κάποιος φτάνει στο σημείο «Ανοίγω ένα κατάστημα», τα γρανάζια της αγοράς αρχίζουν να λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι. Και ο ανταγωνισμός φέρνει νέες ιδέες, νέα προϊόντα, ανάπτυξη, καλύτερους μισθούς στους εργαζόμενους και περισσότερες νέες θέσεις εργασίας.Τόσο απλά.  
Μόνο που οι παραμορφωμένοι ιδεολόγοι που κυβέρνησαν αυτή την δύσμοιρη χώρα, ποτέ δεν έδωσαν την ευκαιρία στους Έλληνες να πουν… «Ανοίγω ένα κατάστημα…»
Συχνά με ρωτάνε στους δρόμους της Λιβαδειάς, της Θήβας, στην Αράχωβα, στον Ορχομενό και τα αμέτρητα χωριά της Βοιωτίας, ποιος είναι ο πρωταρχικός μου στόχος. Γιατί θέλω να γίνω βουλευτής και τι θέλω να πετύχω…Το μεγάλο μου στοίχημα, ο υπέρτατος στόχος, το προσωπικό μου όνειρο γι΄αυτή την ιστορική περιοχή, είναι να δω τις άδειες βιτρίνες να αποκτούν ζωή, τα ερειπωμένα καταστήματα να στεγάζουν ξανά φιλοδοξίες, η βόλτα στα μαγαζιά να διαρκεί ξανά για πολλές ώρες, οι πολίτες να σταματούν στις καφετέριες να ξαποστάσουν κουρασμένοι γιατί μεταφέρουν ένα σωρό σακούλες… Τα φορτηγά να συνωστίζονται ξημερώματα στους δρόμους και τα στενά μεταφέροντας κάθε φορά και περισσότερα, κάθε φορά και πιο καινούργια προϊόντα…  Θέλω να δω ξανά την μόδα να αλλάζει και τους νέους να γεμίζουν τα τραπέζια για να διασκεδάσουν με την παρέα τους χωρίς να χρειάζεται να μετρούν κέρματα για να μοιραστούν ένα κρουασάν σε κάποιο εγκαταλειμμένο παγκάκι… Θέλω να φτάσουμε στο «Ανοίγω ένα κατάστημα». Γιατί βρισκόμαστε στο «Περιμένω ένα επίδομα». Δεν αξίζει στον Έλληνα να ζει με επιδόματα πείνας. Να χλευάζεται με ψίχουλα και να επιβιώνει περιμένοντας ένα ξεροκόμματο… Να ξημερώνει δυστυχισμένος που δεν μπορεί να πάει στην δουλειά του, να κρύβει το πρόσωπό του πίσω από μια ατημέλητη γενειάδα πνιγμένος στις τύψεις και την ντροπή που δεν έχει καμιά ευκαιρία να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του. Όπως μου είπε ένας φίλος, θέλω να λέω στους ανθρώπους, ότι στο μέλλον πρέπει να βλέπουν τον ήλιο να ανατέλλει και να σκέφτονται ότι άλλη μια υπέροχη μέρα ξεκινά… Προχωράμε μαζί λοιπόν. Για να φέρουμε πιο κοντά εκείνο το ξημέρωμα… Πηγή εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ