Οι μαθητές που μας διδάσκουν

Του Κώστα Αγγελόπουλου*

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ανακοινώνονται οι βαθμολογίες των πανελληνίων εξετάσεων. Είναι κάτι μέρες σαν κι αυτές που κάποιοι (ξανά) θυμόμαστε την ύπαρξη ενός ακριτικού χωριού ή ενός νησιού της ελληνικής επικράτειας και μαθαίνουμε ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μαθητές σε περιοχές της Ελλάδας που μέχρι την προηγούμενη μέρα κάποιοι θα στοιχηματίζαμε ότι τις είχε ερημώσει η αστυφιλία των τελευταίων δεκαετιών.

Αφορμή των παραπάνω είναι το γεγονός ότι μεταξύ των αριστούχων μαθητών στις πανελλήνιες εξετάσεις, σχεδόν πάντα, βρίσκονται νέοι και νέες από κάποιες γωνιές της χώρας που πετυχαίνουν το φαινομενικά ακατόρθωτο: να αριστεύσουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Αριστεύουν χωρίς να έχουν, σε πολλές περιπτώσεις, πρόσβαση στις κατάλληλες υποδομές: ευπρεπή σχολεία, μέσα εκπαίδευσης κτλ. Αριστεύουν πολλές φορές χωρίς να έχουν έγκαιρα τα βιβλία τους. Αριστεύουν χωρίς να έχουν τις απαραίτητες ειδικότητες καθηγητών στα σχολεία τους, ή τουλάχιστον όχι όλες έγκαιρα. Αριστεύουν χωρίς πρόσβαση σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα.

Αριστεύουν στις εξετάσεις, ενώ παράλληλα είναι επιφορτισμένοι και με άλλες εργασίες για να συμπληρώσουν το οικογενειακό τους εισόδημα: δουλεύουν στα χωράφια των γονιών τους ή στο μαγαζί του θείου τους. Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι μαθητές, όπως ο Βαγγέλης από το Διδυμότειχο, ο Ευαγγελινός από τα Δενδρινάτα Πυλάρου της Κεφαλονιάς και τόσα άλλα, φρονώ ότι δίνουν σε όλους μας το καλύτερο μάθημα: ότι όλοι οι στόχοι είναι εφικτοί, ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες, αρκεί να υπάρχει όρεξη, πρόγραμμα, μεθοδικότητα και φυσικά πολλή, πολλή δουλειά. 

Τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται σήμερα η χώρα μας. Ανθρώπους που δουλεύουν με μεθοδικότητα, με ξεκάθαρο στόχο, κόντρα στις αντιξοότητες, χωρίς να μεμψιμοιρούν και χωρίς να περιμένουν ούτε την αυτονόητη βοήθεια, γιατί απλά πολλές φορές δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Στο σημείο που φτάσαμε στα χρόνια της κρίσης, με την ανεργία ακόμη στο 20%, την ανεργία των νέων στο 42%, εκατοντάδες χιλιάδες φίλους και συγγενείς μας εκτός Ελλάδος, δεν υπάρχει καιρός για μεμψιμοιρίες.
Συγχαίρουμε, ευχαριστούμε πολύ αυτά τα παιδιά γιατί μας δίνουν ένα μάθημα ζωής, ένα πολύ χρήσιμο παράδειγμα. Χρέος των μεγαλύτερών τους είναι όχι μόνο να μην τους γκρεμίσουν τα όνειρα, αλλά να τους βοηθήσουν να συνεχίσουν να επιτυγχάνουν το ακατόρθωτο για το καλό όλων μας.

*O Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος είναι Αντιπρόεδρος της Κοινότητας Διαλόγου «Σύνθεσις» / www.sinthesis-eu.gr