Αλλού τρώμε και πίνουμε και αλλού …

Του Γιώργου Ανδρέου*

Ο βουλευτής (!!!) Κυρίτσης έδωσε, ίσως χωρίς να το θέλει, το στίγμα και την εικόνα της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. 

Ανέδειξε ανάγλυφα ότι στις επιλογές των συν-ελλήνων της εποχής της κρίσης κυριαρχούν, ακόμα τώρα, τα σύνδρομα και οι μνήμες της τουρκοκρατίας, του εμφυλίου και του κερδοσκόπου μαυραγορίτη. Ως γνωστόν ο εν λόγω βουλευτής αναφέρθηκε ιδιαίτερα απαξιωτικά στο δυτικό πολιτισμό και συγκρίνοντάς τον, διακήρυξε γενικεύοντας, την ηθική ανωτερότητα του Ισλάμ έναντι της Δύσης, κάτι σαν το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Με τις δηλώσεις του όμως αυτές, που πρώτιστα είναι εξόχως ανθελληνικές, αφού είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη η ευθεία καταγωγή και σύνδεση του δυτικού πολιτισμού από τον αρχαιοελληνικό, επιβεβαίωσε τις δημοσκοπήσεις που και αυτές αναδεικνύουν τα σύνδρομα που καταδυναστεύουν ακόμα το σύγχρονο μέσο Έλληνα. Μόνον έτσι εξηγείται το ότι εξακολουθούν ακόμα και τώρα οι Έλληνες πολίτες, δημοσκοπικά τουλάχιστον, να επιλέγουν την Ευρώπη και το Ευρώ και παράλληλα, με την ίδια περίπου πλειοψηφία (2 στους 3), να θεωρούν ως καλύτερο διεθνή φίλο της χώρας μας τη Ρωσία. Τη χώρα, σύμμαχο υποτίθεται, που διαχρονικά και ιστορικά, είτε ως Ρωσία είτε ως Σοβιετική Ένωση όχι μόνο δεν μας στήριξε ποτέ, αλλά και μας έβαλε σε περιπέτειες, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο.  Επιβεβαίωσε συνεπώς ο εν λόγω βουλευτής, αυτό που κυριαρχεί τουλάχιστον στο τμήμα εκείνο της κοινωνίας, με το οποίο ταυτίζεται ο ίδιος ιδεολογικά. Την αριστερά. Το σύνδρομο της παλαιο - κουμουνιστικής αυταρχικής αριστεράς, κατάλοιπο του εμφυλίου, και τον ακατάλυτο δεσμό και κάπου τη νοσταλγία, ακόμα και σήμερα, ενός τμήματος του κόσμου, για την σοβιετική ιδεολογική κοιτίδα. Κόσμου που δεν έχει συνειδητοποιήσει πως μας άφησε χρόνους ο αλήστου μνήμης «υπαρκτός σοσιαλισμός», σχεδόν τριάντα, και πως τη θέση του, εκεί, την έχει πάρει άγριος καπιταλισμός. Με ηγέτες πρώην σκληρούς κομμουνιστές που μεταμορφώθηκαν εν μια νυκτί σε καπιταλιστές, καλή μας ώρα.
Στον αντίποδα οι ίδιες δημοσκοπήσεις ανέδειξαν, και τη θέση του άλλου μεγάλου τμήματος, σχεδόν του μισού, της Ελληνικής κοινωνίας, του δεξιού – αντικομουνιστικού, που, αν και σε μικρότερο ποσοστό, εκδηλώνει και αυτό την προτίμησή του προς την, μη κομουνιστική πλέον, μητέρα Ρωσία. Με κριτήριο τους «ακατάλυτους δεσμούς» - συγγένεια στη βάση της θρησκευτικής ορθοδοξίας (μας έχουν ήδη αντιληφθεί μέχρι και οι Σέρβοι ζητιάνοι που αναρτούν στο λαιμό τους εκλιπαρώντας ελεημοσύνη, χειρόγραφες επιγραφές «είμαι Σέρβος χριστιανός ορθόδοξος»). Για ποια, συνεπώς Ευρώπη και πράσινα άλογα, ποιο δυτικό πολιτισμό και ποιες φιλελεύθερες ιδέες, ανθρωπισμό, κοινωνικό κράτος και αστικά δημοκρατικά ιδεώδη μιλάμε; Ας πούμε τουλάχιστον στον εαυτό μας την αλήθεια. Αυτό που μας κρατάει να ανεχόμαστε την Ευρωπαίκή Ένωση, το ευρώ και τη σχέση με τη δύση είναι το «άοσμο» δυτικό χρήμα της. Το σύνδρομο του κερδοσκόπου (απόγονου του μαυραγορίτη της κατοχής), η συμφεροντολογία, η ιδιοτέλεια και ο φόβος μήπως, φεύγοντας από το «Ευρωπαϊκό μαντρί», πέσουμε στο γκρεμό.
Αυτή είναι, δυστυχώς, η λογική της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών. Προικοθηρία. Όπως λέει κι ο ίδιος λαός: αλλού τρώμε και πίνουμε και αλλού … Θα τρίζουν τα κόκαλα του αείμνηστου εθνάρχη από τη σημερινή εικόνα του «ανήκομεν εις την δύσιν». Η επιλογή της Ευρώπης και του δυτικού πολιτισμού, των φιλελεύθερων ιδεών, της αστικής δημοκρατίας, κατάντησαν πλέον, αν και έτσι ήταν πάντα, ιδεολογική μειοψηφία, στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Ειδικά μάλιστα που, εν μέσω οικονομικής κρίσης, βιώνουμε απίθανες καταστάσεις. Από τη μια ζητιάνοι με απλωμένο χέρι για δανεικά και βοήθεια και από την άλλη να βρίζουμε αυτούς που μας δανείζουν και μας βοηθάνε, εκδηλώνοντας έτσι «τον πατριωτισμό» και την μαγκιά μας. Αυτή είναι, δυστυχέστατα, η εθνική μας πραγματικότητα που εξελίσσεται σε εθνική ταυτότητα. Που μας κάνει να αποστρεφόμαστε μετά βδελυγμίας την αλήθεια, το ρεαλισμό, τις τίμιες φωνές. Να «τσιμπάμε» ως χάνοι με εξαιρετική ευκολία στα δολώματα και τα αγκίστρια των λαϊκιστών, των δημαγωγών και των τσαρλατάνων, δεξιά κι αριστερά. Να πιστεύουμε στα είδωλα και την ανάσταση πεθαμένων μεγαλείων που χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Να αρνούμαστε να αποδεχθούμε τα πραγματικά αίτια του κακού που μας βρήκε και τις λαθεμένες επιλογές μας, για να μπορούμε να τις επαναλαμβάνουμε. Έφτασε ίσως η ώρα να το πάρουμε απόφαση, πως είμαστε άξιοι να μας αντιπροσωπεύουν Κυρίτσηδες από κάθε κατεύθυνση. 

*Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος