Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Μία ἀπόπειρα προσέγγισης τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων

Του π. Ἀλεξίου Σαμαρτζῆ

Σέ λίγες ἡμέρες καί μέσα σέ κλίμα ἀβεβαιότητας θά ἑορτάσουμε γιά μία ἀκόμη φορά τά φετινά Χριστούγεννα.        Τά Χριστούγεννα δίδουν σέ ὅλους μας τή μοναδική εὐκαιρία νά ἀναβαπτίσουμε τήν ὕπαρξή μας στό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, χωρίς τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά φωτισθεῖ καί προσεγγισθεῖ τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου.
Ο θαυμάσιοι λειτουργικο μνοι τς ορτς, πο κομε ν ψάλλονται πανηγυρικ στος Ναούς μας, ρμηνεύουν τν Εαγγελικ διήγηση, κα μς καλον σ μέθεξη το γεγονότος τς Χριστο νανθρωπήσεως, τονίζοντας μν τν νθρωπολογικ λλαγ πο ατ κοσμογονικ πιφέρει, προτρέποντας δ τν πιστ νθρωπο ν συσχετίσει παρξιακ τν αυτό του μ ατή. Τ κάλεσμα το ερο μνωδο τς κκλησίας «Χριστς γεννται δοξάσατε», πο γίνεται κάλεσμα τς κκλησίας, θέτει ς προαπαιτούμενο π τν νθρωπο τν μεση κα προσωπικ μπειρία τς μπρακτης γάπης το Θεο, ποία παίρνει σάρκα καί στ μέσα στν στορία, στ πρόσωπο το Σωτρος Χριστο. Γιατ χωρς ατ τν μπειρία δόξα πρς τν σαρκωθέντα Χριστ εναι διανόητος κα τελέσφορος.
Τούτη μπειρία, τι Χριστς γινε νθρωπος γιατ ατς πρτος μς γάπησε, μς δίνει κα τν πνευματικ κανότητα ν ποκτήσει Γέννησή του νόημα ς γεγονς τς πάρξεως μας, στν διαιτερότητα κα μοναδικότητα το προσώπου μας, ν παντήσει στ προσωπικά μας προβλήματα κα τς γωνίες μας, τς φοβίες κα τς νασφάλειες μας, ν νετείλει τ στέρι τς λπίδας μας γι τν ζωή, ν μαλακώσει τν καρδιά μας κα ν  νοηματοδοτήσει τν καθημεριν γνα μας. Κανες κα τίποτα δν μπορε ν χαθε ἐὰν Γέννηση το Χριστο συντελεστε μέσα στν καρδιά μας κα νάψει σ ατν τ φλόγα τς γάπης πρς κενον πο περβολικ μς γάπησε κα μς γαπ.
Μέ τή Σάρκωσή Του, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ μᾶς προσέφερε τό ἀσύλληπτο δικαίωμα νά «μένωμε ἐν Αὐτῷ», νά μετέχουμε μυστικά στή ζωή ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης διατύπωσε λακωνικά τήν ἐκπληκτική ἀλήθεια πού συνοψίζει τήν Καινή Διαθήκη:«Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α’ Ἰω.4:16).
νταπόκρισή μας στν πρόσκληση ατή, πορεία μας πρς τν Φάτνη κα συνάντηση μ τν γεννηθέντα Χριστό, εναι γι μι κόμη φορ γι μς κα γι κάθε νθρωπο τ ζητούμενο. Θ μπορέσουμε ν πιδείξουμε τν τόλμη πο χρειάζεται; Θ προχωρήσουμε; χουμε ενοϊκς κα κατάλληλες τς συνθκες; Εναι γεγονς τι κόσμος κα τ πράγματα το κόσμου μπορε ν τοποθετον στ δρόμο μας μεγάλα μικρ μπόδια. τμόσφαιρα τν μερν μας μπορε ν σκοτεινιάζει τ πάντα γύρω μας κα ν καθιστ δύσκολο τν βηματισμό μας. Παγκόσμια, κος πολέμων, καταστροφν, πείνας κα λλων πολλν δεινν. Στν χρο μας κρίση, ναστάτωση, βαρυθυμία, κα πογοήτευση. Πολλ τ δειν θ μποροσε ν πε κανείς. Δύσκολο τ σήμερα, βέβαιο τ αριο. Εναι λήθεια τι νησυχία κα παισοδοξία χαρακτηρίζει τ τώρα τς ζως μας.
Οἱ ἄνθρωποι δυστυχῶς ζοῦμε χωρίς Χριστό καί χωρίς νά ἐμπνεόμαστε ἀπό τήν ἀγάπη πού Αὐτός δίδαξε, κυρίως μέ τή σταυρική Του θυσία. Ποιός ἄλλος ἄραγε μπορεῖ νά μᾶς ἀπέλευθερώσει ἀπό τά δεσμά  τῆς αὐτοειδωλοποίησης καί τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας, φυσικοί καρποί τῆς σύγχρονης τεχνοκρατούμενης ὑλιστικῆς ἐποχῆς μας πού ἐπίμονα ἀπαρνιέται τόν Θεό, μιᾶς ἐποχῆς πού θεοποίησε τή δύναμη τῆς γνώσης καί ἀδιαφόρησε γιά τόν «ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπον»;
Ἡ κατακραυγή ἐνάντια στήν κρίση τοῦ πολιτισμοῦ μας, γίνεται τραγικό ἐρώτημα προπαντός γιά τόν κάθε πιστό χριστιανό ξεχωριστά, πού καλεῖται νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα : γιατί ἄραγε ἑορτάζουμε τόσο συμβατικά καί τόσο ὑποκριτικά τό θρίαμβο τῆς πίστης μέσα στό τραγικό πανηγύρι τῆς ἀπιστίας; Πρέπει νά παραδεχτοῦμε, ἐάν βέβαια εἴμαστε τίμιοι μέ τούς ἑαυτούς μας, ὅτι τό πρόβλημα δέν εἶναι θεολογικό ἀλλά πνευματικό.
Ἡ χάρη ἔρχεται μέ τήν ἀγάπη γιά τόν ἀδελφό καί μ' αὐτή διατηρεῖται. Σκλήρυναν σήμερα οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί πάγωσε ἡ ἀγάπη καί ἔτσι δέν αἰσθάνονται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί χάνουν καί τήν πίστη στό Θεό!
Πῶς γίναμε ἔτσι οἱ ἄνθρωποι! Χωρίς καρδιά γιά τόν ἀληθινό καί ζώντα Θεό, τί ἄλλο ἄραγε ἔχουμε νά τοῦ προσφέρουμε- ὅ,τι ἔχουμε δικό Του. Ἡ ὅποια ἀξιομισθία μας ἀδυνατεῖ νά μᾶς χαρίσει τή Βασιλεία Του, γιατί ἡ ἁγιότητά Του δέν μετριέται. Πῶς γίναμε ἔτσι ἄσπλαγχνοι, σύνθετοι ἄνθρωποι, ἐπιτηδευμένοι, μ' ἕνα σωρό στολίδια καί φτιαξίματα στήν ψυχή καί τό πρόσωπο; πῶς γίναμε τόσο μίζεροι καί δυστυχεῖς, μοιρολάτρες καί κακόμοιροι, στερημένοι τῆς μακαρίας ἐλπίδας; Ἄν προσπαθούσαμε νά ζήσουμε λίγο περισσότερο τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πόσο θά μᾶς πλουτίσει! Πῶς θά τό πετύχουμε αὐτό; Ἐάν ἀνακαλύψουμε ὅτι τό σπήλαιο εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκησίας. Γιατί ἔξω εἶναι σκοτάδι φωτισμένο μέ ψεύτικο φῶς. Ἐάν ἀνακαλύψουμε ὅτι ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἀδελφοῦ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ Θεός. Ἐάν ζήσουμε τόν ἐκκλησιαστικό βίο γνήσια καί αὐθεντικά,ἐάν ἀπελευθερώσουμε τό μυαλό μας ἀπό τή δουλεία σέ μιά διδασκαλία πού ἀγνοεῖ τόν Θεό ὡς τέλειο Θεό καί τέλειο ἄνθρωπο,ἐάν μάθουμε, ὅτι γνωρίζουμε τό Θεό καλλιεργώντας μία σχέση, καί ὄχι κατανοώντας ἕνα νόημα,ἐάν ξαναζήσουμε τήν προτεραιότητα τῆς ζωῆς καί ὄχι τῆς ἐπιβίωσης, καί τίς ὧρες τῆς ἀδυναμίας μας ἄς μή ξεχνᾶμε νά παίρνουμε μαζί μας τόν Χριστό, τήν πηγή τῆς ζωῆς, τήν ἴδια τή ζωή, τή χαρά καί τήν ἐλπίδα μας.
Στήν σημερινή ὀμιχλώδη καί πνιγηρή ἀτμόσφαιρα πού βιώνουμε, ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἔρχεται νά προσφέρει παρήγορο φῶς. Νά βεβαιώσει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μείνει ἐσαεί «μεθ̉ ἡμῶν». Ὁ Θεός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἔστω καί ἄν συχνά Τόν λησμονοῦμε και συμπεριφερόμαστε σάν νά μήν ὑπάρχει.

Αὐτό συμβαίνει γιατί ἀδιαφοροῦμε, ὄχι μόνο γιά τόν Θεό, ἀλλά καί γιά τόν ἄνθρωπο, τόν ἀδελφό. Μᾶς λείπει ὁ Πατέρας ἀλλά καί ἡ οἰκογένειά μας. Γιατί ἡ κοινωνία μέ τό Θεό δέν εἶναι ἔξω ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν ἄνθρωπο. Καί γιατί ἡ κοινωνία μέ τόν ἄνθρωπο ἀποκαλύπτει τήν ἀγάπη μας στό Θεό. Ἕνας ἴσον κανένας. Αὐτό πρωτακούσθηκε μέσα στούς κόλπους τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας. "Ἕνας χριστιανός, ἴσον κανένας χριστιανός! Καί ἡ ἀγάπη πού χαρακτηρίζει -πρέπει νά χαρακτηρίζει- τήν κοινωνία μας μέ τό συνάνθρωπό μας καί τό Θεό μας δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν πορεία τοῦ χρόνου, ἀλλά ἔχει πάντα δύναμη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου