Προς ένα νέο πατριωτισμό!

Του Παναγιώτη Περγαντά*

Είναι γεγονός πως η δυναμική του Ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, βαίνει μειούμενη τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το  γεωπολιτικό δυναμικό της Ελλάδας, να εμφανίζει αρνητική μεταβολή. Το γεωπολιτικό δυναμικό, ορίζεται ως η ιστορικοκοινωνική παρουσία ενός συλλογικού υποκειμένου, που με την πολιτική και λοιπή δυναμική του, γεμίζει έναν ορισμένο γεωγραφικό χώρο, μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Οι περισσότεροι υποστηρίζουν, πως αυτό οφείλεται κυρίως στην οικονομική κρίση και στον δημογραφικό μαρασμό. Οι δύο αυτές αιτίες, όντως εμφανίζουν μια προφανή και άμεση θετική συσχέτιση, που εύκολα γίνεται κατανοητή. Πέρα όμως από τα προφανή, υπάρχει και μια βαθύτερη σύνδεση των δύο αυτών παραγόντων ως προς τα αίτια που τις προκάλεσαν, και που δεν είναι άλλη, από τη λογική του ελάσσονος κόπου και της ευκαιριακής και βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης του καθενός, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Μια λογική που κυριάρχησε στην Ελληνική κοινωνία τα τελευταία πενήντα χρόνια και που μας οδήγησε στη σημερινή τραγική πραγματικότητα.
Για να κατανοήσουμε αυτή τη σύνδεση, πρέπει να πάμε αρκετά χρόνια πίσω και να θυμηθούμε πως μεθοδικά και επίμονα, οι σημερινοί κυβερνώντες και οι εκφραστές τους, αποδομούσαν αργά αλλά σταθερά, σχεδόν όλες τις αξίες και τα ιδανικά, που συνέβαλαν στη δημιουργία του Ελλαδικού κράτους. Ως σημερινούς κυβερνώντες, εννοώ τον αριστερό και δεξιό λαϊκισμό, που εκφράζονται με τον καλύτερο τρόπο στο δημαγωγικό μόρφωμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Και οι δύο αυτές πλευρές, αποδήμησαν αργά αλλά σταθερά, καθετί Ελληνικό, είτε καλλιεργώντας διεθνιστικές ψευδαισθήσεις οι μεν, είτε εθνικιστικές αυταρέσκειες οι δε. Τα δύο αυτά άκρα του πολιτικού σκηνικού, ως δύο χέρια ένιβαν κρυφά το ένα το άλλο και από κοινού διάβρωναν την κοινωνική δομή, τους εθνικούς στόχους, την παιδεία, την πίστη, το ίδιο το κράτος εντέλει.
Η ολοκληρωτική επικράτηση του άκρατου δεξιού λαϊκισμού την περίοδο της χούντας, είχε σαν αποτέλεσμα να δοθεί άλλοθι, σε οτιδήποτε αριστερό μεταπολιτευτικά. παρέχοντας έτσι ένα δήθεν ηθικό πλεονέκτημα στην αριστερά, συντελώντας με τον τρόπο αυτό, στη γιγάντωση του αριστερού λαϊκισμού. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο εξαιτίας αυτής της κατάστασης, οι αριστεροί τρομοκράτες όχι μόνο να καίνε τη χώρα και να σκοτώνουν αθώους ανθρώπους, αλλά να απολαμβάνουν και κοινωνική ασυλία για τις ειδεχθείς τους πράξεις. Τα δε θύματα τους, να λοιδορούνται μέχρι και την επόμενη γενιά, από ακριβoπουλημένους  δημοσιογράφους, σε διατεταγμένες αποστολές.
Σαράντα χρόνια μετά οι εκφυλιστικές και αντεθνικές αυτές αριστερές ιδεοληψίες έγιναν αυταπάτες. Ο κυρίαρχος πολιτικός φορέας τους, ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε αυτές τις αυταπάτες και εξαπάτησε μια ολόκληρη κοινωνία, κάνοντας αυτές τις απόψεις επίσημη πολιτική του Ελληνικού κράτους. Τα επόμενα χρόνια, θα διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγή όχι ο τρόπος της βαρουφάκειας διαπραγμάτευσης, αλλά το πώς ισχνές ριζοσπαστικές μειοψηφίες, χρησιμοποιώντας τον λαϊκισμό και την αγανάκτηση μιας κοινωνίας που εθελοτυφλούσε επί χρόνια, κατάφεραν και αναρριχήθηκαν στην εξουσία, υποστηρίζοντας και εφαρμόζοντας πολιτικές, αντίθετες προς το λαϊκό αίσθημα.
Διανύουμε αισίως το έβδομο μεταμνημονιακό έτος. Μια περίοδο μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, στην οποία οδηγηθήκαμε γιατί ως κοινωνία υιοθετήσαμε τον μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό μύθο. Το μύθο που υποστήριζε πως μπορούμε να ζούμε εσαεί, με δανεικά. Ζούσαμε επί δεκαετίες εις βάρος των επόμενων γενεών, ερχόμενοι σε αντιδιαστολή με βασικές αρχές του Ελληνικού Πολιτισμού, όπως το μέτρο και η οικονομία.  Η χώρα βρίσκεται σε καθοδική πορεία και σχεδόν τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να αλλάξει την πορεία αυτή, παρόλο που οι αριστερές εμμονές και ιδεοληψίες έχουν πλέον καταρρεύσει. Όπως επίσης έχει καταρρεύσει και κάθε επικοινωνιακό αφήγημα της παρούσας κυβέρνησης. Μόνο η κοινοβουλευτική πλειοψηφία παραμένει άθικτη και αυτό εξαιτίας της ιδιοτέλειας των κυβερνώντων, για τη νομή της εξουσίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, θα κάνει τα πάντα για να παραμείνει στην εξουσία γιατί, έχει εμμονή με την εξουσία. Η εξουσία αποτελούσε και αποτελεί, αυτοσκοπό για τους κυβερνώντες. Έκαναν τα πάντα για να την κατακτήσουν, θα κάνουν τα πάντα για να την διατηρήσουν.
Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να ανατρέψει αυτήν την ισχνή και ετερογενή λαϊκίστικη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αρκετοί, υποστηρίζουν πως οι μόνοι εχθροί της κυβερνητικής «σταθερότητας», είναι ο χρόνος και το ατύχημα, ανατροφοδοτώντας περαιτέρω με τον τρόπο αυτό, την αδράνεια και την απογοήτευση στους πολίτες και επιτείνοντας την συντελούμενη καταστροφή. Υποστηρίζουν πως οι κυβερνώντες δεν πρόκειται να φύγουν, ότι και αν συμβεί. Θα παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, έχοντας ως μοναδικό οδηγητή την ανάγκη και την οργή, για την πολιτική τους επιβίωση. Προς επίρρωση των προηγουμένων, φέρουν μάλιστα τον τρόπο που ξεπούλησαν το πιο πολύτιμο δημόσιο αγαθό για την μεταπολιτευτική αριστερά, το νερό.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια ιστορική συγκυρία που η αναθεωρητική Τουρκία αμφισβητεί ακόμα και την συνθήκη της Λωζάννης. Την ίδια στιγμή που η Ρωσία αναθεωρώντας και αυτή με την σειρά της την πολιτική της,  επικαιροποιεί εκ νέου την συμμαχία της με την Τουρκία στην διεθνή στρατηγική σκακιέρα, καταρρίπτοντας τις φαντασιώσεις που κάποιοι σκοπίμως καλλιεργούν εδώ και δεκαετίες, περί ξανθού γένους που θα απελευθερώσει αλύτρωτες πατρίδες. Είναι πλέον αδήριτη ανάγκη μιας και δεν υπάρχουν πλέον άλλα χρονικά περιθώρια, να γίνει κοινή πεποίθηση, ότι η Ευρωπαϊκή προοπτική είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική για την Ελλάδα στην παρούσα συγκυρία.
Την ίδια στιγμή που επαναχαράσσονται τα σύνορα στην ευρύτερη γειτονιά μας, με κριτήρια εθνικά και θρησκευτικά, εμείς πορευόμαστε με αυταπάτες και έωλα ιδεολογήματα, ανιστόρητων πολιτικών καρικατούρων, που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας. Πολιτικών που απαξιώνουν τα ιερά και τα όσια, και ευτελίζουν έννοιες που αποτελούν χαρακτηριστικά της ιδιοσυστασίας μας, θέτοντας σε κίνδυνο την  εθνική βιωσιμότητα. Έννοιες όπως η πατρίδα και η πίστη, που αποτελούν στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας, όσο και αν δεν αρέσουν σε κάποιους.
Σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική συγκυρία, υπάρχει μία μόνο επιλογή. Οι Έλληνες να γυρίσουμε την πλάτη στις αυταπάτες και στον δημαγωγικό λαϊκισμό και να ανακαλύψουμε αυτό που είχαμε και χάσαμε. Να ανακαλύψουμε έναν νέο πατριωτισμό, βασιζόμενο στην αριστεία,  στην δημιουργία και στον κοσμοπολιτισμό, στοιχεία άρρηκτα συνυφασμένα με την ελληνική ιδιοσυστασία. Έναν νέο πατριωτισμό που θα έχει στον πυρήνα του τον Ελληνικό πολιτισμό. Έναν νέο πατριωτισμό χωρίς φοβικά σύνδρομα και ιδεοληψίες,. Έναν νέο πατριωτισμό ανοικτό σε εξωτερικές προσλαμβάνουσες, που δεν θα στηρίζεται σε φιέστες και σε φαντασιώσεις, αλλά στον ρεαλισμό, στην γνώση, στην κοινή λογική και στις συγκεκριμένες γεωπολιτικές συνθήκες, στις οποίες καλούμαστε να επιβιώσουμε.

*Ο Παναγιώτης Περγαντάς είναι Βιολόγος, Επιχειρηματίας