Tης αγάπης η σοδειά

Της Ντίνα Σ. Μήτσου*

Έχω μια εμμονή στα περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα, γιατί φοβάμαι πως οι αόρατες μυλόπετρες του χρόνου αλέθουν βιαστικά το χθες το σήμερα το αύριο.

Άνθρωποι, σχέσεις, καταστάσεις αλλάζουν μ' ένα τρόπο ραγδαίο και ακατανόητο μέσα μου.

Μόνο που τώρα τελευταία γίνεται όλο και πιο συχνά με μεγαλύτερη διάρκεια και ένταση. Ίσως είναι οι θύμησες, το μάζεμα δηλαδή μιας ζωής και σκόρπιων γεγονότων που προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη και να δω ποια με πόνεσαν και ποια μου άφησαν γλυκά μηνύματα.

Σήμερα οι άνεμοι της μνήμης έφεραν στο μυαλό μου μια γυναίκα που η μορφή της μου θύμισε ηρωίδα του Παπαδιαμάντη!

Αυτή η γυναίκα είναι η Κατίνα Παπέλη από τον Άη Γιώργη που έχει φύγει από την ζωή αρκετά χρόνια πριν και μου άφησε γλυκά μηνύματα όπως λέω πιο πάνω. Σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήρθε να με επισκεφτεί, εγώ ανήμπορη να σηκωθώ από το κρεβάτι δεν μπόρεσα να της προσφέρω ένα καφέ. Εκείνη με καθησύχασε και μου προσέφερε τα δικά της δώρα που ήταν η αγάπη της, οι ορμήνειες της και η λαϊκή σοφία. ''Κορίτσι μου, μη στεναχωριέσαι'' μου είπε, ''είσαι πολύ νέα και θα το ξεπεράσεις. 

Εμένα που με βλέπεις, έχω περάσει πολλά στη ζωή μου'' και άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι της μνήμης της. ''Από δεκατριών ετών είδα τη δύσκολη όψη της ζωής με πολέμους, εμφυλίους, φτώχεια και σκληρή δουλειά. Αλλά δόξα το Θεό πήρα αγάπη και σεβασμό από τα παιδιά μου''. Και συνέχισε να μου μιλάει με το δικό της γνωστικό τρόπο. 

''Ολα τα ξεπέρασα γιατί δεν άφησα τα περασμένα (και εννοούσε το παρελθόν) να με βασανίζουν, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι πέρασε δεν μπορεί να μας κάνει άλλο κακό, εγώ φοβάμαι αυτά που δεν γνωρίζω (και εννοούσε το μέλλον)'', ύστερα ξεκίνησε να μου λέει τον τρόπο που ξεπερνούσε τις δυσκολίες.

 Μια μέρα που δούλευε στο χωράφι της, πέρασε ένας χωριανός της, την καλημέρισε και ρώτησε πώς τα πολεμάει, εκείνη του απάντησε πως δουλεύει για τη σοδειά, κάτι που κάνει σε όλη της τη ζωή. Όμως πασχίζει και για μια άλλη σοδειά, αυτή της αγάπης για τον κόσμο, γιατί αυτή θα έπαιρνε μαζί της όταν θα έφευγε από τη ζωή. Ο άνθρωπος αυτός στεναχωρήθηκε και της είπε πως είχε προβλήματα με το σπίτι του αλλά θα προσπαθούσε να κάνει και εκείνος το ίδιο και να αγωνισθεί γι' αυτή τη περίεργη σοδειά όπως είπε. Όταν η γιαγιά Κατίνα τον είδε μετά από καιρό της είπε πως είναι πολύ δύσκολο να μαζέψει τέτοια σοδειά. Τότε με τη μοναδική σοφία της του απάντησε πως ''το τσουβάλι της αγάπης του σπιτιού σου είναι τρύπιο και προσπάθησε να το μπαλώσεις''. 

Αυτά τα απλά και σημαντικά μου είπε η γιαγιά Κατίνα και εγώ αποφάσισα να τα καταθέσω στο χαρτί από δική μου εσωτερική ανάγκη αλλά περισσότερο για ένα στερνό αποχαιρετισμό σ' ένα κόσμο που έφυγε για πάντα και μαζί του έφυγαν και εκείνοι που τον κράτησαν στις πλάτες τους και τον έφεραν στις δικές μας μέρες. Είναι ένας τρυφερός ασπασμός στο πρόσωπο της γιαγιάς Κατίνας και σε όλες τις γριούλες του περασμένου αιώνα σ' αυτές που γνώρισα πάντοτε μαυροντυμένες από παλιά και πρόσφατα πένθη. Σ' όλες αυτές που από μάνα σε θυγατέρα ξέρανε όλες τις πανάρχαιες τέχνες και τεχνικές, τις γιατρειές, τις γητείες και τα ξόρκια. Σ' αυτές που άντεξαν όλες τις δοκιμασίες και τα δεινά του ταπεινού οίκου τους, που μια ζωή τα έδωσαν όλα στους δικούς τους, ακόμα και την ψυχή τους την ίδια και δεν έλαβαν τίποτα σε αντάλλαγμα παρά μόνο ελάχιστα ψίχουλα στο χέρι. 

Τελειώνοντας θέλω να σ' ευχαριστήσω γιαγιά Κατίνα για τα δώρα της γνώσης που εισέπραξα από σένα και έχουν μείνει στη μνήμη μου αμάραντα.

Υποκλίνομαι στη μνήμη σου και σου στέλνω ένα κρυφό δάκρυ και ένα πονεμένο χαμόγελο γιατί εσύ ξέρεις.

*Η κα Ντίνα Μήτσου είναι μια μια ακούραστη συγγραφέας και λαϊκή πεζογράφος, που κάθε φορά αναδεικνύει με τον δικό της μοναδικό τρόπο, πτυχές της τοπικής μας παράδοσης και μιας εποχής που χάνεται ανεπιστρεπτί. Το ORCHOMENOS PRESS αναδημοσιεύει αυτό το κείμενο, σήμερα, προ του Ψυχοσάββατου, στη μνήμη των προγόνων μας, πολλοί από τους οποίους έζησαν με πολύ πολύ λιγότερα από εμάς, αλλά ήταν πολλαπλάσια ευτυχισμένοι και ισορροπημένοι στη ζωή τους.  Κι `όπως πολύ σοφρά έλεγε  η αείμνηστη γιαγιά Κατίνα,  " να ξέρεις ότι πέρασε,  δεν μπορεί να μας κάνει άλλο κακό, εγώ φοβάμαι αυτά που δεν γνωρίζω". Κι` επειδή οι μέρες που ζούμε φέρνουν σ` όλους μας μπροστά σ` "άγνωστα" γεγονότα, σε πρωτόγνωρες εικόνες, ας οπλιστούμε με την ΑΝΘΡΩΠΙΑ που όλοι έχουμε μέσα μας και ας κρατήσουμε τα χέρια μας ενωμένα.