Ο Ξηρός και η Δικαιοσύνη

Του Κώστα Μπακογιάννη* 

Η προτεινόμενη νομοθετική ρύθμιση η οποία οδηγεί στην αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού προκαλεί σοκ. Ο Ξηρός έχει καταδικαστεί σε πέντε φορές ισόβια και είκοσι πέντε χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε πέντε δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.
Εφόσον ψηφιστεί από τα Βουλή, η κυβέρνηση ουσιαστικά ακυρώνει τις
δικαστικές αποφάσεις. Έτσι, για κάθε μια δολοφονία, για κάθε ένα θύμα που άφησε πίσω του, ο Ξηρός θα έχει μείνει λιγότερο από τρία χρόνια στη φυλακή.

Στη προσπάθεια του να δικαιολογήσει την απελευθέρωση Ξηρού, πάγιο
αίτημα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένης της Προέδρου της Βουλής και του αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας, το Υπουργείο κατέθεσε μια ρύθμιση πρόχειρη και λανθασμένη. Το ποσοστό της αναπηρίας δεν
μπορεί και δεν πρέπει να είναι το αμάχητο αποκλειστικό κριτήριο. Η φύση του αδικήματος όπως και η ικανότητα έκτισης της ποινής πρέπει να συνυπολογίζεται. Αυτό άλλωστε είναι και το πνεύμα των αποφάσεων του
Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δεν μπορούμε έτσι απλά,
εύκολα και αβίαστα, να καθορίζουμε με μια οριζόντια ρύθμιση σκούπα πως
όλοι όσοι έχουν αναπηρία άνω του 67% αποφυλακίζονται αυτόματα μετά από πέντε χρόνια ποινής. Ακόμα και για να πάρεις ένα επίδομα αναπηρίας, ένα βοήθημα, περνάς από αξιολόγηση ειδικής επιτροπής πλέον στην
Ελλάδα. Γιατί για να βγεις από τη φυλακή, να παίρνεις ένα χαρτί και να φεύγεις;

Η πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης δεν αντέχει στον λογικό έλεγχο. Ο ίδιος επιχειρηματολογεί δηλώνοντας δεν έχουμε νοσοκομεία που να
παρέχουν ανθρώπινες και επιστημονικά κατάλληλες συνθήκες νοσηλείας
μέσα στις φυλακές. Αν όμως για την οικονομία της συζήτησης υιοθετήσουμε τη λογική που θέλει τη λύση του προβλήματος της έλλειψης
υποδομών με αλλαγές στον ποινικό κώδικα, τότε προκύπτει το συμπέρασμα
πως πολύ σύντομα θα αφήνουμε ελεύθερους δολοφόνους, βιαστές ή ληστές επειδή πολύ απλά δεν χωράνε στα κελιά. Η αλήθεια είναι πως οι συνθήκες
στις ελληνικές φυλακές πολλές φορές γίνονται απάνθρωπες αναγκάζοντας
κρατούμενους σε μαζικές απεργίες πείνας. Γιατί λοιπόν, δεν θέτει ο κύριος Υπουργός εναλλακτικά ως προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης την βελτίωση των υποδομών; Μια τέτοια πρωτοβουλία του Υπουργείο θα έβρισκε συμπαραστάτες πολλούς από εμάς και στην αυτοδιοίκηση.Το νέο
ΕΣΠΑ άλλωστε δίνει αρκετά περιθώρια.

Άλλοι υπέρμαχοι της ρύθμισης θέτουν το θέμα σε ανθρωπιστική βάση.
Επικαλούνται τα προβλήματα υγείας του κατά συρροή δολοφόνου που
δημιουργήθηκαν όταν η βόμβα που ήθελε να τοποθετήσει έσκασε στα χέρια του. Ξεχνάνε όμως πως το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο δίνει στον Ξηρό
το δικαίωμα της περίθαλψης. Όλα αυτά τα χρόνια της κράτησης μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία, όταν χρειάζεται, και καλά κάνει. Είναι
αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα του. Αυτή είναι η ανωτερότητα της Δημοκρατίας. Αυτό είναι το μεγαλείο της. Το ερώτημα είναι αν βγαίνοντας από το νοσοκομείο θα πηγαίνει σπίτι του χωρίς σοβαρούς περιοριστικούς όρους ή στη φυλακή.

Για πολλά χρόνια, κάποιοι από εμάς δώσανε τη μάχη να μην καταστήσουμε την τρομοκρατία αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Η αλήθεια είναι πως ο Σύριζα δοκιμάζει τις αντοχές όλων μας όπως και τα όρια της
κοινής λογικής. Έστω και τώρα εύχομαι η κυβέρνηση να επανεξετάσει τα ζήτημα και να δώσουμε όλοι μαζί την μάχη κατά της τρομοκρατίας
ενωμένοι.

*Άρθρο του Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας κ. Κώστα Μπακογιάννη στο χθεσινό φύλλο των ΝΕΩΝ.