Στη μνήμη του ουρανοπολίτη ιερέα Κωνσταντίνου Μερεντίτη

Διατηρώ πολύ έντονη και θετική στην μνήμη μου τη μορφή του πατέρα Κωνσταντίνου Μερεντίτη, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από την κοίμησή του. Θυμάμαι που τον παρομοίαζα στη μορφή με τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου, τον Μακάριο και τον μέγα αρχιερέα (Χριστό) στην ωραία πύλη. Έχω την αίσθηση πως ο παπα- Κώστας, έτσι τον λέγαμε στο χωριό μας, ήρθε στον κόσμο με αποστολή να υπηρετήσει αποκλειστικά την εκκλησία και τον άνθρωπο, ανοίγοντας έναν προσωπικό δίαυλο επικοινωνίας με τους ενορίτες του. Αξίζει τον κόπο όμως να αποθησαυρίσουμε και να πούμε λίγα λόγια για τον πρότερο βίο του.

Ο πατήρ Κωνσταντίνος γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Αλαλκομενές Βοιωτίας το 1913. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί από τα παιδιά του Βασιλείου και της Βαρβάρας Μερεντίτη. Ο πατέρας του από την παλιά οικογένεια των Μερεντίτηδων και η μάνα του Βαρβάρα από τον Άγιο Γεώργιο καταγόταν από την οικογένεια Σανδάλη. Είχε τελειώσει το σχολαρχείο της τότε εποχής και στη συνέχεια το γυμνάσιο. Μέχρι να στρατευθεί, βοηθούσε τον πατέρα του στις αγροτικές εργασίες και συγχρόνως η αγάπη του για τον Χριστό τον οδήγησε στην εκκλησία όπου την υπηρετούσε ως ιεροψάλτης με απώτερο σκοπό να ντυθεί το ράσο όταν θα ερχόταν η ώρα. Παντρεύτηκε τη Γεωργία Πεντεδέκα με καταγωγή τον Άγιο Γεώργιο.

Τον Οκτώβρη του 1940 βρέθηκε στο μέτωπο της Αλβανίας ως λοχίας και αρχηγός ομάδας. Εκεί στη φωτιά του πολέμου τραυματίσθηκε από έκρηξη όλμου. Στην αρχή φερότανε ως νεκρός. Έτσι τουλάχιστον πληροφορήθηκε η οικογένειά του. Όμως ο Θεός θέλησε να σωθεί και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων, βαριά τραυματισμένος. Όταν συνήλθε ζήτησε να γυρίσει πάλι στην πρώτη γραμμή.

Όταν ήρθε η κατάρρευση και ο στρατός μας υποχώρησε, περπάτησε 29 μέρες μέχρι να φτάσει στο χωριό του, με τα πόδια μαυρισμένα γεμάτα συρίγγια, που τον παίδεψαν μέχρι το τέλος της ζωής του. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι δεν έκανε χρήση των προνομίων που θα μπορούσε να έχει ως ανάπηρος πολέμου και δεν το έκανε γιατί το θεωρούσε χρέος προς την πατρίδα.

Έκανε δύο παιδιά. Τον Βασίλη και τον Γιάννη. Δύο αξιόλογα παιδιά που προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο και τον έκαναν υπερήφανο και αξιώθηκε να καμαρώσει 4 εγγόνια.

Με ώριμη σκέψη και συνειδητή επιλογή ένιωσε πως ήταν έτοιμος να μπει στους κόλπους της εκκλησίας. Χειροτονήθηκε διάκος από τον μητροπολίτη Συνέσιο στη μητρόπολη Λειβαδιάς όπου ο Συνέσιος υπήρξε και πνευματικός του πατέρας.

Μετά από λίγο χρονικό διάστημα χειροτονήθηκε ιερέας και τοποθετήθηκε στον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου στο ομώνυμο χωριό, προσφέροντας τεράστιο έργο πνευματικό και κοινωνικό.

Επί των ημερών του χτίστηκε το καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου και ολοκληρώθηκε η αγιογράφηση του ναού. Στη συνέχεια χτίστηκε και εγκαινιάστηκε το ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής που είναι επίγειος παράδεισος αφού πέρασε μετά σε εξίσου άξια χέρια του ιερέα Πάτερ Ηλία που το πλούτισε και είναι ένα ιερό στολίδι της περιοχής.

Επίσης ο Πάτερ Κωνσταντίνος έφτιαξε με την βοήθεια των πιστών το εκκλησάκι στο κοιμητήριο του χωριού.

Μακαριστέ παπα-Κώστα ως κληρικός με βαθιά γνώση και ευθύνη για το ποίμνιο σου ύψωσες λάβαρα και με ομολογουμένη συνέπεια διαμόρφωσες ένα ολοκληρωμένο σύστημα που καταξιώνει τον άνθρωπο και τον κοσμεί με φως. Το σπίτι σου κιβωτός φιλοξενίας. Τόσο εσύ όσο και η πρεσβυτέρα σου τηρήσατε το λόγο του Χριστού, « ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν ».

Ουρανοπολίτη παπα-Κώστα αν ζούσες τη σημερινή εποχή τα μάτια σου θα γέμιζαν δάκρυα από την κατάντια της χώρας μας. Θα λυπόσουνα για την αρχοντιά και την αξιοπρέπεια που χάσαμε και τις αξίες που ξεχάσαμε. Θα λυπόσουνα για τη νεολαία μας που δεν έχει δικαίωμα να κάνει όνειρα, δεν έχει δικαίωμα στην εργασία, δεν έχει αύριο, δεν έχει ουρανό.

Προσευχήσου για την εκκλησία μας να μην έχει άμφια με ραφές και να οδηγεί το ποίμνιο στα μονοπάτια της αγίας γραφής γιατί ξεφύγαμε.

Κλείνοντας σε παρακαλώ δέξου αυτή τη γραφή ως πνευματικό μνημόσυνο από το χωριό σου τις Αλαλκομενές.

Με σεβασμό στη μνήμη σου

Ντίνα Μήτσου Παπαλάμπρου