Η μουσικοθεατρική παράσταση «Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία» με τη Μάνια Παπαδημητρίου και τον Άρη Γραικούση στην Αστραδενή

Το Τροφώνιο Ωδείο σε συνεργασία με το Art Cafe Αστραδενή την Παρασκευή 4/7 σας προσκαλεί σε μια ξεχωριστή υπαίθρια μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία» με τη Μάνια Παπαδημητρίου στα κείμενα και στο τραγούδι και τον Άρη Γραικούση στο πιάνο και στο τραγούδι.

Η πολυτάλαντη πρωταγωνίστρια και σκηνοθέτης του θεάτρου ηθοποιός Μάνια Παπαδημητρίου αναζητά, μέσα από το τραγούδι και την πρόζα την ουσιαστική έννοια της μνήμης.

Η παράσταση είναι πλημμυρισμένη από αγαπημένα τραγούδια που συνοδεύονται από κείμενα που έχει γράψει η ίδια. Μαζί με τον Άρη Γραικούση στο πιάνο και το τραγούδι, η Μάνια Παπαδημητρίου μας χαρίζει μια εξαιρετική παράσταση πλημμυρισμένη από αγαπημένα τραγούδια που συνοδεύονται από κείμενα που έχει γράψει η ίδια.

Ξεκινώντας από την οπερέτα και τον Αττίκ, φτάνει στον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Θάνο Μικρούτσικο αλλά και στην Λιλιπούπολη της Λένας Πλάτωνος δίνοντας μια νότα αισιοδοξίας σε μια εποχή που το παρόν φαντάζει δυσοίωνο.

Ζούμε σε μια χώρα που όλα γύρω μας μάς λένε: 
«Θυμήσου…Τότε που… όπως γράφουν τα βιβλία…την παλιά την εποχή…. Τότε που οι γονείς μας ήταν στα θρανία…Όλα τότε ήταν πιο…κάπως…περισσότερο…» κι άλλα τέτοια συγκριτικά, που βγάζουν πάντα σκάρτο το παρόν κι εμάς μαζί του.

Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε λοιπόν μια φορά δίχως νοσταλγία…να θυμηθούμε τα γεγονότα για να δούμε μήπως αυτό το εξιδανικευμένο χτες δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση; Μήπως είναι απλώς η δική μας η νεότητα που όπως αποχωρεί θέλει να κρατήσει μαζί της και όλα τα καλά και να μας αφήσει μόνο με τις λύπες; Και αν είναι ένα παιχνίδι των αισθήσεων του παρόντος η μνήμη του καθενός ξεχωριστά, τότε τί είναι η περίφημη συλλογική μνήμη; Όλα αυτά που μας μαθαίναν στο σχολείο να αγαπάμε; Η ιστορία, η ποίηση, τα τραγούδια,οι ζωγραφιές αυτών που συνιστούν όλα αυτά που μάθαμε πως είναι πατρίδα‑ όχι με την εθνικιστική έννοια αλλά με την έννοια της ταυτότητας και της καταγωγής; Όλα αυτά που μοιάζουν να μετασχηματίζονται τα τρία τελευταία χρόνια σε κινούμενη άμμο και να αλλάζουν δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο μπροστά στα μάτια μας ; Τι γίνεται με όλα αυτά που ακόμα κι αν λάθος μάθαμε να τα αγαπάμε…τώρα όμως έγινε και δεν αλλάζει;…

Γιατί η μνήμη είναι χημεία και όταν γράψει κάτι στην ψυχή του ενήλικα δεν ξεγράφει όσο κι αν το θέλουν οι εποχές. Τι θα κάνουμε λοιπόν με όλα αυτά; Και με την κατάθλιψη που ελλοχεύει να μας ρίξει η σημερινή μιζέρια; Μήπως το μόνο που μένει να κάνουμε για να αντισταθούμε είναι Τέχνη; Να φτιάχνουμε δομές για να δικαιολογούμε αυτές τις μνήμες; Για μένα αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντέξω την πραγματικότητα...