Το πρωτογενές πλεόνασμα πρέπει να το πανηγυρίζουμε;

Του Γιώργου Δ. Ανδρέου
Ως ευχάριστη έκπληξη διαφήμισαν με έκδηλη ικανοποίηση οι Κυβερνητικοί εταίροι το υπεραυξημένο σε σχέση με τις προβλέψεις πρωτογενές πλεόνασμα του έτους 2013. 1,4 δισ. ευρώ περίπου. Αν και δεν είμαι οικονομολόγος αλλά ζω σ΄ αυτή την κοινωνία που χειμάζεται και όχι στη γυάλα των κυβερνητικών γραφείων, κάνω, μαζί με πολλούς άλλους, μια απλή σκέψη. Από πού προέκυψε το πλεόνασμα αυτό; Αναμφισβήτητα από την υπερφορολόγηση του κόσμου και μάλιστα όχι με βάση την οικονομική δραστηριότητα, αλλά την περιουσία. Τα χρήματα αυτά με απλά λόγια βγήκαν από τις τσέπες του κόσμου και πήγαν στο δημόσιο Ταμείο με κριτήριο κυρίως την περιουσιακή του κατάσταση και όχι από την οικονομική του δραστηριότητα. Αν έβγαιναν από την δραστηριότητα π.χ. ΦΠΑ, φόρος εισοδήματος ή από την φοροδιαφυγή, θα χαιρόμουνα ιδιαίτερα, γιατί αυτό θα σήμαινε ανάπτυξη και πραγματική αύξηση του εθνικού εισοδήματος.

Δυστυχώς όμως βγήκαν μόνο από φόρους που επιβάρυναν την περιουσία που έφτιαξαν οι πολίτες, βασικά η μεσαία τάξη, στον καιρό της ευμάρειας των δανεικών, αφού η οικονομική δραστηριότητα μειώνεται συνεχώς. Η προέλευση αυτή του «πρωτογενούς πλεονάσματος» έχει πολλαπλές συνέπειες.

Πρώτον τα χρήματα αυτά αποσύρθηκαν από την ήδη συρρικνωμένη αγορά και την κατανάλωση, που μειώθηκε ισόποσα. Γιατί με τα καθηλωμένα δραματικά εισοδήματα του μέσου πολίτη, τα χρήματα που, τρέμοντας τις κατασχέσεις και τον εισαγγελέα, έδωσε για να ξοφλήσει τους διάφορους φόρους, βγήκαν είτε από τις λίγες οικονομίες του είτε με την μείωση των δαπανών του. Είτε όμως βγήκαν από την μείωση των αποταμιεύσεών των πολιτών στις τράπεζες, των οποίων η ήδη πενιχρή δυνατότητα χρηματοδότησης της οικονομίας μειώθηκε περαιτέρω, είτε βγήκαν από τα ήδη μειωμένα εισοδήματα με περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής των πολιτών, ένα και το αυτό. Γιατί πήγαν στο Δημόσιο Ταμείο χρήματα που διαφορετικά θα πήγαιναν στην αγορά. Αυτό όμως σημαίνει περαιτέρω μείωση της οικονομικής δραστηριότητας δηλαδή κι άλλη ύφεση, δυσπραγία, ανέχεια, ανεργία και άλλα μαγαζιά κλεισμένα. Συνέχιση του φαύλου κύκλου και περαιτέρω απομάκρυνση της πολυπόθητης και αόρατης για χρόνια ανάπτυξης.

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι ότι τα αυξημένα έσοδα του δημοσίου προέκυψαν από την φορολόγηση της περιουσίας. Και υπολογίσθηκαν με τις αξίες της περιουσίας τότε που αποκτήθηκε, που απέχει παρασάγγας από τις σημερινές. Δεν αντιλαμβάνονται οι οικονομικοί φωστήρες, ντόπιοι και ξένοι, πως οι αντικειμενικές αξίες έχουν γίνει όνειρο απατηλό για όσους θέλουν να πουλήσουν ακίνητο; Το θέμα αυτό έχει πολλαπλές συνέπειες, οικονομικές και κυρίως κοινωνικές. Η φορολόγηση ανύπαρκτης ή υπερεκτιμημένης περιουσίας, που ουσιαστικά βρίσκεται εκτός συναλλαγής (ποιος άραγε αγοράζει σήμερα ακίνητα;) εκτός από το ότι είναι παράνομη και αντισυνταγματική με την έννοια του φόρου που δίνει το Σύνταγμά μας, δημιουργεί βαθύτατο αίσθημα αδικίας στον κόσμο, που μεγαλώνει την αμφισβήτηση, την αγανάκτηση και εν τέλει την οργή του. Κυρίως όμως μηδενίζει την ελπίδα και την αισιοδοξία που είναι η μήτρα της προόδου και της ανάπτυξης.

Και το ζητούμενο είναι πως θα εκδηλωθεί η οργή αυτή του κόσμου, που θολωμένος δεν βλέπει και δεν μπορεί να κρίνει και να επιλέξει με νηφαλιότητα και καθαρό μυαλό. Αυτοί που νομίζουν ότι ο απλός Έλληνας πιστεύει τις εξαγγελίες για επιστροφή ποσοστού του πρωτογενούς πλεονάσματος (30%) στους κοινωνικά ασθενέστερους, με την μορφή κάποιου επιδόματος ελεημοσύνης, δηλαδή ασπιρίνη στον καρκίνο, πλανώνται πλάνη οικτρά. Οι άνεργοι δεν θέλουν ελεημοσύνη και επιδόματα, θέλουν δουλειά και για να γίνουν δουλειές, χρειάζεται οικονομική δραστηριότητα, που δεν διαφαίνεται στον ορατό ορίζοντα.

Θα μου πει κάποιος τι πρέπει να γίνει. Το Κράτος χρειάζεται λεφτά. Πρέπει να το πάρουμε επιτέλους απόφαση πως αν δεν μειωθούν τα έξοδα του κράτους που ρουφάνε τους φόρους και τα πλεονάσματα, δηλαδή το αίμα της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν υπάρχει διέξοδος. Θα σερνόμαστε και μάλιστα σε μονοπάτια κοινωνικά και πολιτικά επικίνδυνα.

* Ο κ. Γιώργος Ανδρέου (www.andreou-giorgos.gr) είναι Δικηγόρος