Αφιερωμένο στην ταπεινότητά του… *

Το άκουσμα της ανάδειξής του σε Μητροπολίτη του Οικουμενικού Θρόνου τον Οκτώβρη του περασμένου χρόνου σκόρπησε χαρούμενα συναισθήματα στον τόπο μας και οι καμπάνες της  Πολιούχου Υπεραγίας Θεοτόκου μετέδωσαν το χαρμόσυνο μήνυμα σ` όλη τη Βοιωτία και τη Στερελλαδίτικη γη. 

Αλλά ο … μαγιάτικος ερχομός του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Κυδωνιών κκ. Αθηναγόρα άνθισε κυριολεκτικά τις καρδιές των Ορχομενίων, των φίλων, των συγγενών και των πιστών καθώς δεν γνωρίζω να υπάρχει ανάλογο προηγούμενο παρ` όλη την χιλιόχρονη κατοίκηση αυτού του τόπου.Ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος Χρυσάνης, γιός του Παναγιώτη και την Αγόρως, ένας από εμάς κατά τα φαινόμενα αλλά πλέον βαθιά καλλιεργημένος, ιδιαίτερα πνευματικός και κυρίαρχα ταπεινός, ήρθε εκ νέου τον τόπο της καταγωγής του για πρώτη φορά ως Δεσπότης του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Ορθόδοξης Εκκλησίας,  για να τον χαρούμε και να μας χαρεί.

Με την σπάνια σεμνότητα μέσα στην οποία ανδρώθηκε πνευματικά τόσο από τα παιδικά του χρόνια στους κόλπους της Ενορίας της Κοιμήσεως Θεοτόκου Ορχομενού «Παναγία η Σκριπού», όσο και αργότερα κατά την παραμονή του στο Βασιλονάστηρο του Οσίου Λουκά του Στεριώτη και ασφαλώς πολύ περισσότερο πλάι στον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κκ. Βαρθολομαίο, ο κκ. Αθηναγόρας έφτασε στην γενέτειρά του, όπως του άξιζε: Πανηγυρικά!

Συνοδευόμενος από τον Σεβάσμιο Ιεράρχη μας, τον Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδειάς κκ. Γεώργιο, τον πολυσέβαστο επίσης Επίσκοπο Τανάγρας κκ. Πολύκαρπο, πνευματικούς τους αδελφούς με τους οποίους συνδέθηκε προ 20ετίας με κυρίαρχο κρίκο τον Μακαριστό Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κύρο Νικόδημο, τις αρχές της πόλης και του Νομού μας και ασφαλώς ενός πλήθους συμπολιτών μας που έσπευσε να τον καλωσορίσει και να του ζητήσει την ευλογία του, ο «δικός μας Δεσπότης» διάβηκε το κατώφλι της Παναγιάς της Σκριπαϊτισσας – όπως την ανέφερε στην εξαιρετική ομιλία του- με το βλέμμα στη γη… ανάμεσα σε χειροκροτήματα και φωνές που τον αποκαλούσαν… «Άξιο, Άξιο, Άξιο». Όπως δηλαδή του άξιζε!!!

Κι` αφού άναψε το κερί του, κι` αφού σταυροκοπήθηκε μπροστά στα εικονίσματα και στην μορφή της Θεοτόκου, ανέβηκε στο θρόνο και μας ευλόγησε όλους μ` ένα ύφος αγέρωχο, σχεδόν απόμακρο, αλλά τόσο ταιριαστό στην γαλήνια μορφή του.

Οι καλλίφωνοι ψάλτες της Ιεράς μας Μητροπόλεως άνοιξαν τον πανηγυρικό εσπερινό καθώς η εκκλησιά μας γέμισε ασφυκτικά. Στην πρώτη σειρά ασφαλώς οι εκπρόσωποι του λαού μας σε πολιτικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Λίγο αργότερα μια μεγαλοπρεπής πομπή ιερομοναχών και ιερέων – με … τελευταίο τον χαρισματικό εφημέριο της Σκριπούς π. Χαράλαμπο Χατζηχαραλάμπους – διέσχιζε το χώρο με την εικόνα της Μεγαλόχαρης, μεσα σ         ` αυτό το κατανυκτικό περιβάλλον…

«Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία· ο Κύριος μετά σου·»… ψάλλει τώρα ένας από τους πλέον στενούς κατά πνεύμα αδελφούς του Κωδωνιών, ο «σχεδόν αόρατος» αλλά ξεχωριστά μοναδικός και πνευματικά πάμπλουτος π. Δοσίθεος Καστόρης, Αρχιμαδρίτης της Ιεράς Μητροπόλεως και τέως εφημέριος του Ιερού Ναού του Ευαγγελιστή Λουκά Ορχομενού.

  «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν…» ακούστηκε από τα χείλη του κι` από όλούς μαζί, καθώς οι μέρες που ζούμε δεν είναι και οι πλέον εύκολες αλλά ο φιλεύσπλαχνος Θεός είναι παρών!

Τις ευλογίες της Εκκλησίας … συνέχισαν τα λόγια των ανθρώπων.

Πρώτος για το επίσημο καλωσόρισμα του, ο λόγος στο Ναξιώτη στην καταγωγή αλλά πλέον Βοιωτό στις καρδιές όλων μας, Επίσκοπο Θηβών και Λεβαδείας κκ. Γεώργιο. Με λόγια πνευματικά, συμβολισμούς, θύμισες και κυρίως λόγια οικειότητας , ο πνευματικός μας πατέρας έκλεισε την προσφώνησή του με… δώρα στην κυριολεξία!

Ένα χρυσοκέντητο επιγονάτιο με την μορφή της Αναστάσεως του Κυρίου, δώρο συμβολικό όπως το χαρακτήρισε. Αλλά δεν έμεινε εκεί χαρίζοντας στον νέο Δεσπότη του Οικουμενικού θρόνου δύο ακόμη σύμβολα του σχήματός του, ένα χρυσοκέντητο πετραχήλι με το ωμοφώριό του, τα οποία άλλοτε στόλιζαν την μορφή του κύρου Νικόδημου, ενός αληθινά σπάνιου ιεράρχη που χάθηκε πρόωρα ενώ υπήρξε βαθιά αγαπητός απ` όπου κι` αν πέρασε στην σύντομη επίγεια ζωή του.

Αλλά το πρόσωπό του δεν έσπασε, ούτε μ` αυτή την κίνηση, καθώς τώρα πια δεν είναι ο Μέγας Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ο υπεύθυνος του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου, αλλά ένα ξεχωριστό μέλος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου που ορίστηκε για να αναστήσει – σχεδόν 60 χρόνια μετά – την ιστορική Μητρόπολη των Κυδωνιών (Αϊβαλϊ).
Εκείνοι που δεν άντεξαν, όμως, ήταν οι πνευματικοί του αδελφοί που στέκονταν και τον καμάρωναν στην ωραία Πύλη του θυσιαστηρίου της Σκριπούς... 

Ο λόγος τώρα στον πρώτο πολίτη του Δήμου Ορχομενού, τον κ. Κώστα Ξηρογιάννη,  που μαζί με τα μετρημένα του λόγια και τους συμβολισμούς που θέλησε να περάσει στο πρόσωπο του τιμώμενου συμπολίτη μας, δεν «ξέχασε» και τον τιμήσει και στην πράξη προσφέροντάς του το σύμβολο της ιστορικής μας πόλης και γενέτειράς του για να τον συνοδεύει στις αναμνήσεις του.

Κι` ύστερα ακούστηκε  η γνώριμη φωνή του ιερέα μας. Πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε δυνατόν να μην … μιλήσει σ` αυτή την  ιστορική στιγμή εκείνος που τον «χαλούχησε» πνευματικά από παιδί, εκείνος που είναι πρόθυμος πάντοτε για όλους μας και τον καθένα χωριστά, εκείνος που ξέχασε κάθε προσωπική του πικρία και βιώματα εξ` αιτίας της Κυπριακής του καταγωγής και πρώτος απ` όλους ξεκίνησε τον περασμένο Νοέμβριο για να συνλειτουργήσει μαζί του στην χαρά του, στην χειροτονία του στον Πατριαρχικό Ναό της Κωνσταντινοπόλεως.

Ο εφημέριος της Σκριπούς, που για πάνω από 30 χρόνια δίνει σ      ` αυτό το χιλιόχρονο θυσιαστήριο ζωή πνευματική και ουσιαστική, μίλησε λίγο περισσότερο απ`         όλους αλλά από στήθους και από καρδιάς όπως πάντοτε!

Στο τέλος είχε κι` εκείνος επιφυλάξει ένα δώρο εκ μέρους όλων των Ενοριτών για τον  «δικό μας Δεσπότη», ένα ζευγάρι αρχιερατικά δικηροτρίκηρα… με πολλές ευχές στις οποίες άλλες τόσες  φορές κυριάρχησε το… «Άξιος!».

Η σιωπή στο Ναό ήταν καταλυτική όταν από τα χέρια του Κυδωνιών ξεδιπλώθηκαν τα φύλλα της ομιλίας του. Με αναφορές στην ιστορία του ποιμνίου στο οποίο κλήθηκε να υπηρετήσει, με αναφορές στην διαδρομή του και στην ευθύνη που κλήθηκε να αναλάβει αλλά και πολλές πολλές ευχαριστίες και δεήσεις στην Υπεραγία Θεοτόκο και στους Αγίου της Εκκλησίας μας, ο σταθερός καθ ` όλα κκ. Αθηναγόρας στις αναφορές του δεν ξέχασε κανέναν. Ευχαριστίες προς την κατά σάρκα οικογένειά του και τους αείμνηστους προγόνους του Κωνσταντίνο και Παναγιώτη, στους πνευματικούς του αδελφούς, στους επίσημους προσκεκλημένους, στον λαό του Ορχομενού, για την συμμετοχή τους στην χαρά του να υπηρετήσει τον θρόνο των Κυδωνιών και τα χώματα των αλησμόνητων πατρίδων τα οποία πότισε το αίμα νεομαρτύρων.

Κλείνοντας μια ομιλία που θα την θυμόμαστε – κατά γενική ομολογία για χρόνια – μας μετέφερε τις ευλογίες του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κκ. Βαρθολομαίου που δίνει – μέρες που είναι – μάχη ακόμη και για την ίδια του την ζωή!

Αλλά δεν έμεινε μόνο στα λόγια… αφού μετά το «Χριστός Ανέστη» και με την φήμη του να ηχεί ακόμη στο χώρο… «του Σεβασμιοτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου Κυδωνιών κκ. Αθηναγόρα… πολλά τα Έτη»… χαιρέτισε υπομονετικά έναν έναν τους συμπολίτες μας προσφέροντάς τους αναμνηστικό για την εδώ παρουσία του μαζί με το κέρασμα που είχαν φροντίσει η μητέρα και η αδελφή του, στήριγμα και συμπαραστάτες σ`        όλο του τον πνευματικό βίο. Τότε ήταν και η μόνη στιγμή που... έσπασε και γελαστός ανταπέδιδε τις ευχές και τις χειραψίες... 

Ξεχωριστή χαρά, λοιπόν, για ένα Άξιο τέκνο του τόπου μας, για ένα «δικό μας Δεσπότη» κι` ευλογία για όλους μας που αξιωθήκαμε να τον υποδεχθούμε και να του εκφράσουμε την αγάπη και τις ευχές μας, να είναι δυνατός πνευματικά και υγιής σωματικά και να πορεύεται πάντοτε εν αγαθό στην Εκκλησία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. ΆΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ!

*Του Λάμπρου Ρόδη, Δημοσιογράφου – Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Ορχομενού.   

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟ ΑΠΟΓΕΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ