Τι να κάνουμε; Δυο βήματα μπρος, κανένα πίσω

Γράφει ο Στέλιος Καλογήρου

Πως έφτασε λοιπόν η Ελλάδα, η πιο προικισμένη χώρα, ο μοναδικός γεωγραφικός συνδυασμός όλων των φυσικών και πλουτοπαραγωγικών χαρισμάτων που μπορεί να συναντήσει κανείς στον πλανήτη, να καταντήσει καμένη γη, άδειο εθνικό κουφάρι, ταπεινωμένη και χρεοκοπημένη πατρίδα; Και πως αυτός ο μεγάλος λαός, που πάντοτε πολεμούσε και νικούσε σε δυσανάλογους πολέμους, με ανίκητους στρατούς του Ξέρξη, του Σουλτάνου, του Μουσολίνι του Χίτλερ, έφτασε να προσκυνάει αγροίκους και να εκλιπαρεί για μια δόση, σαν τον τελευταίο πρεζάκια; Πως αυτοί που «πρώτοι στον κόσμο εδώ κάτω, έκαναν οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου» ,κατάντησαν «των Ευρωπαίων περίγελα, και των Αρχαίων παλιάτσοι»;

Και πως τους πολιτικούς χώρους μέσα απ” τους οποίους διαχρονικά εκφράστηκε, οργανώθηκε και λειτούργησε και οι οποίοι τον πρόδωσαν αφού τον εκμεταλλεύτηκαν, πως επιτρέπει σ΄ αυτά τα αριστεροδεξιά βαμπίρ, να τον κατασπαράζουν ακόμα και σήμερα με νεκρόφιλη βουλιμία το βράδυ, και την άλλη μέρα να κατηγορούν το ένα το άλλο για την αιμορραγία, σαν μικροαπατεώνες που μόλις έχουν συλληφθεί; Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; Φταίει ο Θεός που μας μισεί; Φταίει το κεφάλι το κακό μας; Μάλλον θα φταίει το κρασί. Η ουσία είναι πως, σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας βρει μας πατεί. Και ποια είναι η επόμενη μέρα για την Δημοκρατία που δεν έχει αδιέξοδα;

Σ” ένα μόνο δεν απαντούν. Πως αυτός ο τόπος θ” αναστηθεί, πως θα σηκώσει κεφάλι, πως θα κοιτάξει μπροστά πως δηλαδή θα ξαναγίνει αυτάρκης. Τι θα παράγει αυτή η γη, έτσι ώστε στις σημερινές ιστορικές συνθήκες, που δεν είναι αυτές του 1950, θα μπορέσει να σταθεί ισότιμα και να επιβιώσει, σ” ένα παγκόσμιο περιβάλλον, χωρίς έθνη – κράτη, τα οποία έχουν προ πολλού πεθάνει. Πως δηλαδή λοιπόν τελικά θα μπορέσει να δημιουργήσει πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο; Απάντηση δεν έχουν. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Δυστυχώς όμως για αυτούς κι ευτυχώς για την Ελλάδα, αυτός ο τόπος είναι καταδικασμένος να ζει και να πρωταγωνιστεί, κλέβοντας πάντα την παράσταση έστω κι αρνητικά κάποιες φορές, και δείχνοντας τον δρόμο. Γιατί η ζωή η ίδια τον έχει διαλέξει γι αυτό. Και του επιφυλάσσει πάντα εσωτερικές εφεδρείες, τις οποίες καμιά φορά κι ο ίδιος δε φαντάζεται. Κι αυτό θα γίνει και τώρα. Γιατί αυτή η πατρίδα πρόκειται να βγάλει τον άσο της και να κάνει σκούπα. Κι αυτός ο άσσος που θα βγει από το μανίκι της Ελλάδας, είναι ο πράσινος χρυσός της κι ονομάζεται κάνναβις. Διαβάστε περισσότερα στο http://viotianet.gr/wordpress/?p=1523