Η άλλη συνταγή και η πικρή αλήθεια

Του Γιώργου Δ. Ανδρέου* 

Συνεχίζεται η διελκυστίνδα και  οι διαβουλεύσεις μεταξύ των υπουργών και της Κυβερνητικής τρόϊκας, εν πολλοίς σε επικοινωνιακή βάση,  για την εξεύρεση των 11,5 δις ευρώ που θα καλύψουν τη δημοσιονομική τρύπα, θα ικανοποιήσουν τους δανειστές και θα ανοίξουν τους κρουνούς της πολυπόθητης ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, για να έλθει η αόρατη για την ώρα  ανάπτυξη. Κι ο κόσμος περιμένει καρτερικά στις παραλίες και τα χωριά της καταγωγής του την επόμενη λυπητερή, μη ξέροντας τι να πιστέψει από τις διάφορες εσκεμμένες διαρροές. Όλες πάντως οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι τα 11,5 δις θα βρεθούν από τις ίδιες πηγές (κυρίως περικοπές με μειώσεις μισθών και  επιδομάτων και κατά τα λοιπά   φόροι). Δηλαδή η ίδια συνταγή των προηγούμενων κυβερνήσεων με επικοινωνιακό άρωμα κοινωνικής δικαιοσύνης κλπ. Αναρωτιέμαι, και μαζί μου  πολλοί άλλοι,  τι έγιναν οι μεγαλοστομίες των «Ζαππείων 1,2,3 » για την “άλλη συνταγή” που είχε έτοιμη η τότε αντιπολίτευση να  εφαρμόσει όταν γίνει κυβέρνηση. Συνταγή  που θα άλλαζε το κλίμα, θα έφερνε ανάπτυξη θα επανόρθωνε τις αδικίες και άλλα τέτοια ηχηρά. Χάθηκε κι αυτή όπως όλες οι μεγαλοστομίες των κομμάτων στην οδυνηρή πραγματικότητα, που λέει πως  πρέπει πρώτα να εξασφαλίσεις τα υλικά και μετά ψάχνεις την συνταγή για να τα μαγειρέψεις. Φασολάδα χωρίς φασόλια δεν γίνεται. Ούτε μπορεί να συνεχιστεί άλλο η επικοινωνιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων. Χρειάζεται να δεις στα μάτια την οδυνηρή πραγματικότητα, να την πεις στον κόσμο και να του ζητήσεις να την καταλάβει. Αλλιώς ματαιοπονείς.

Και η αλήθεια είναι μία και μόνη, αν και πικρή. Τα χρήματα που ψάχνουμε λείπουν, γιατί με αυτά πληρώνεται το υπερφορτωμένο δημόσιο.  Δηλαδή κυρίως οι μισθοί και οι συντάξεις. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια της Χαλιμάς.

 Δύο είναι συνεπώς οι δρόμοι:

Είτε μειώνεις άμεσα και με δίκαιο και αξιοκρατικό τρόπο, τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων σε επίπεδο, που φέρνει τα δημόσια έξοδα στο επιθυμητό επίπεδο.

Είτε κρατάς τους δημόσιους υπαλλήλους στον τρέχοντα αριθμό  και επιμερίζεις την δαπάνη μισθοδοσίας τους στους υπόλοιπους, αφού ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, έχει καταρρεύσει και  δεν μπορεί πια να σηκώσει και  την δαπάνη αυτή. Αυτό σημαίνει μείωση μισθών και συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων.

Και στις δύο περιπτώσεις θα λείψουν τα ίδια χρήματα από την αγορά.

Αυτές είναι οι μοναδικές – δύσκολες – επιλογές και τα άλλα περί εργασιακής εφεδρείας, περί σταδιακής μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων λόγω συνταξιοδοτήσεων είναι αστειότητες εν γνώσει των ιθυνόντων, αφού και οι συντάξεις του δημόσιου τομέα καλύπτονται από το κράτος, γιατί το ασφαλιστικό σύστημα έχει καταρρεύσει.

Ούτε είναι λύση η μείωση των δημοσίων επενδύσεων και των δημοσίων προμηθειών, που είναι τα ελάχιστα χρήματα που καταλήγουν από το δημόσιο στον αναιμικό ιδιωτικό τομέα και συντηρούν κάποια - ελάχιστη – οικονομική δραστηριότητα  και την φθίνουσα  απασχόληση του ιδιωτικού τομέα και επιστρέφουν  στο δημόσιο μέσω των φόρων. Οι μειώσεις αυτές των δημοσίων επενδύσεων και προμηθειών ουσιαστικά  είναι μέτρα που  επιρρίπτουν την  διατήρηση αυτού του, υπέρβαρου για την αντοχή της οικονομίας, δημόσιου τομέα,  στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα   στερούν τη χώρα από δημόσιες υποδομές, απολύτως αναγκαίες για την ανάπτυξη. Και όλα αυτά  στο βωμό της διατήρησης είτε του αριθμού είτε των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, που ακόμα και στην ύστατη αυτή ώρα της απόγνωσης κρύβουν επιμελώς  οι Κυβερνητικοί εταίροι από τους Έλληνες πολίτες, δέσμιοι του πολιτικού πελατειακού κόστους και της επικοινωνιακής διαχείρισης της κρίσης.

Βέβαια η απόφαση δεν είναι εύκολη. Να διώξεις υπαλλήλους  ή να μειώσεις τις αποδοχές όλων. Είναι πικρό ποτήρι, που πρέπει όμως να το πιούν αυτοί που το ζήτησαν και τους επέλεξε ο κόσμος να διαχειριστεί τις τύχες του, στην δυσκολότερη περίοδο της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.

Αν κρίνω από τις κινήσεις των υπουργών και των  πολιτικών αρχηγών, επιλέγουν ένα μεικτό σύστημα, ολίγον από εδώ και ολίγον από εκεί, με όρους επικοινωνίας και όχι ουσίας, προσπαθώντας  να διατηρήσουν τα πολιτικά κεκτημένα. Πλανώνται όμως πλάνη οικτρά, γιατί όλοι καταλαβαίνουν πια και κρίνουν ανάλογα και οι μεσοβέζικες λύσεις (τις είδαμε από το ΠΑΣΟΚ) δεν είναι λύσεις, αλλά μπαλώματα που επιδεινώνουν την κατάσταση.

Η αλήθεια σώζει. Δυστυχώς όμως  δεν την επιλέγουν οι κυβερνητικοί εταίροι, πιστεύοντας, ίσως δικαιολογημένα, πως ο κόσμος θα συνεχίζει να «φουμάρει»  ό,τι του σερβίρουν, αδιαμαρτύρητα. Όμως ο εξαπατημένος από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις πολίτης είναι πιο επικίνδυνος από τον συνειδητοποιημένο πολίτη που γνωρίζει την αλήθεια, έστω και αν δεν την αποδέχεται και τον βλάπτει.

*Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος, τέως μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και υπεύθυνος του Τομέα Δικαιοσύνης της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα το Πρώτο Θέμα στο φύλλο της Κυριακής 12 Αυγούστου 2012