Από τον πολ-μηχ Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου
Παρ ότι το θέμα έδειχνε εξαντλημένο και ύστερα από τις καλά προετοιμασμένες εισηγήσεις που ακούσθηκαν, η εκτενής δημοσίευση στη ‘’ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ’’ (19.6.2010) με παρακινεί να μεταφέρω και στο χαρτί τις απόψεις μου σύμφωνα με τις σημειώσεις που κράτησα καθ όλη τη διάρκεια. Δείχνει σαν να προσπαθώ αγαπητέ πρόεδρε κ. Αγνιάδη παλαίμαχε τερματοφύλακα του Λεβαδειακού ‘’γκολ στην κλειστή γωνία’’ και δεν ξέρω αν έχεις βιώσει τέτοια εμπειρία. Διαπιστώθηκε κάποια σύγκλιση στα λεχθέντα των παρόντων ευρωβουλευτών εκπροσώπων των δύο κύριων πυλώνων του πολιτικού μας συστήματος. Αυτό δεν οφείλεται μόνο ότι στο Ευρωκοινοβούλιο τα ‘’σημεία τριβής ’’ μεταξύ των είναι πολύ λιγότερα από ότι στο Εθνικό, αλλά στο ότι βρισκόμαστε αναμφισβήτητα μέσα στις δαγκάνες μιας συστημικής κρίσης, με κάποιες ενδείξεις ολοκλήρωσης του μεταπολιτευτικού κύκλου, ρηγμάτωσης του συστήματος και με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο κ. Λαμπρινίδης και η κυρία Γιαννάκου έδωσαν στις ομιλίες τους μια έντονη αυτοκριτική χροιά για πράξεις ή παραλείψεις . Το ίδιο-ίσως με κάποιες τύψεις- και ο τέως κοινοβουλευτικός Γιώργος Κατσιμπάρδης (…δεν φτιάξαμε την Κωπαΐδα…δεν…δεν.. ). Επιχειρηματικότητα αν κατάλαβα ορίζεται ως η δημιουργική ικανότητα ενός ατόμου αυτόνομα ή στα πλαίσια ενός οργανισμού να εντοπίζει μια ευκαιρία και να την αξιοποιεί δημιουργώντας νέα αξία ή οικονομική επιτυχία. Οι νέες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες συμβάλλουν στην αύξηση της παραγωγικότητας, βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ωθώντας τις άλλες επιχειρήσεις να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα της οργάνωσης και της παραγωγής τους, ενώ ταυτόχρονα παράγουν νέες θέσεις εργασίας μειώνοντας τα ποσοστά ανεργίας. Με τον κ. Λαμπρινίδη θα συμφωνήσω ότι υπάρχει καχυποψία , επιφύλαξη κοινωνικός φθόνος απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Απόψεις όπως ‘’ο τυχοδιώκτης μένει στο κάτω πάτωμα ενός σπιτιού, ο επιχειρηματίας στο πάνω’’ ή ‘’ο καπιταλιστής αν κερδίσει είναι πρόθυμος να πουλήσει το σκοινί της κρεμάλας ‘’ έχουν ακόμη υποστηρικτές. Γι΄ αυτό προτείνω να εισάγουμε και διδάξουμε την επιχειρηματικότητα σαν μάθημα στο σχολείο, ώστε να αποκτήσουν σταδιακά οι νέοι θετική στάση απέναντί της. Αν είμαστε ειλικρινείς πρέπει να δεχθούμε ότι τις περισσότερες φορές ήταν κρατικοδίαιτη , μη φιλική προς το περιβάλλον , στρεβλή, τυχάρπαστη, τυχοδιωκτική. Τις περισσότερες φορές ζήτησαν γη , νερό, δάση, αρχαιότητες, αξιοπρέπεια…. Με τον ‘’Καλλικράτη‘’ συμφωνώ κατά το μεγαλύτερο μέρος όσο αφορά την Περιφέρεια, επιφυλάσσομαι όμως όσο αφορά την Πρωτοβάθμια Τ.Α. κ. Λαμπρινίδη. Διαφαίνεται όμως ότι μετά τον «Καλλικράτη» στην Τ.Α , έχουν σειρά ΑΕΙ - ΤΕΙ κατά υπαινιγμούς της υπουργού Παιδείας και έπεται συνέχεια…. Στην πρόσφατη σύνοδο των πρυτάνεων στην Κω, ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Γρυσπολάκης κατέθεσε μελέτη που περιλαμβάνει συγχωνεύσεις τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ, καθώς και σχολών ομοειδούς επιστημονικού αντικειμένου. Τα σκάγια πήραν το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας με τα τμήματα Λαμίας και Λιβαδειάς . Ο ίδιος έκανε λόγο για «…χυδαία διασπορά των πανεπιστημίων, που εκμαυλίζει τις τοπικές κοινωνίες , τις εκτρέπει από την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής προς την κατανάλωση με τους μεταφερόμενους φοιτητές, σπουδαστές κλπ ….» . Πολύ σωστά ‘’το γάντι σήκωσε’’ αμέσως ο καθηγητής του Παν. Κρήτης και επικεφαλής της μείζονος πλειοψηφίας στη ΝΑ. Φθιώτιδας κ. Μαριάς προτείνοντας ‘’… την ίδρυση και λειτουργία στα όρια κάθε Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης τουλάχιστον ενός Πανεπιστημίου με πλήρη ανάπτυξη Σχολών συμπεριλαμβανομένης Πολυτεχνικής και Ιατρικής Σχολής….’’. ‘’Καλλικράτη’’ όμως έχουμε και στην Υγεία που την αφαιμάσσουν οι’’ βεντούζες’’ του .Στην περιοχή μας το Νοσοκομείο Θηβών αποστελεχώνεται και ίσως αυτό ως το Νοέμβρη αποτελέσει θρυαλλίδα ‘’casus belli’’ , κυρίες και κύριοι. Ο Νομάρχης εν ολίγοις αναφέρθηκε στο δημόσιο χρέος και το δημόσιο έλλειμμα (ΔΕ). Παρά τις λίγες γνώσεις μου στη Μακροοικονομία θα συνεχίσω: Οι επίσημοι αριθμοί δείχνουν ότι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) είναι 240 δισ. ευρώ τον χρόνο, το χρέος του 2009 113,4% του ΑΕΠ και το έλλειμμα 12,9% του ΑΕΠ. Αν, όμως, το ΑΕΠ δεν είναι 240, αλλά 340 δισ. ευρώ, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ κατεβαίνει στο 80% (σχεδόν στον μ. ό της ευρωζώνης) και το έλλειμμα στο 8,9% . Ταυτόχρονα η παραοικονομία φτάνει στο 40% του ΑΕΠ και παράγει εισοδήματα που θα πρέπει να εντοπισθούν , να μετρηθούν και προπαντός να φορολογηθούν. Οπότε μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος, αλλά η λειτουργία της δημόσιας διοίκησης γενικά και των φοροεισπρακτικών μηχανισμών ειδικά. Επομένως, για την αντιμετώπιση του χρέους απαιτείται η δημιουργία σύγχρονης, αποδοτικής και αποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης. Η οποία να εισπράττει τους φόρους, να περιορίζει τις σπατάλες, να βοηθά αντί να εμποδίζει τον ιδιωτικό τομέα να αναπτυχθεί. Δηλαδή το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό, πρόβλημα μεταρρυθμίσεων, εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης και της φορολογικής νομοθεσίας. Σωστά ο κύριος Παπανδρέου είπε προεκλογικά ότι λεφτά υπάρχουν. Όχι όμως κύριε πρωθυπουργέ στα κρατικά ταμεία, αλλά στις τσέπες φοροφυγάδων, κλεφτών και απατεώνων σε βάρος του Δημοσίου. Να μία απλή πρόσθεση που έκανα: Η φοροδιαφυγή σύμφωνα με τη μελέτη της ΕΤΕ ξεπερνά τα 9 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τα νοσοκομεία λείπουν 2 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, η σπατάλη στο Δημόσιο ξεπερνά τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ, ο παράνομος τζόγος 2 δισ. ευρώ, το λαθρεμπόριο καυσίμων 1,5 δισ. ευρώ και το παραεμπόριο περίπου 3 δισ. ευρώ. Το σύνολο των 27,5 δισ. ευρώ, μπορούν να προστεθούν η κλοπή του ΦΠΑ, οι απάτες με τις offshore εταιρείες ακινήτων και πολλά άλλα, με αποτέλεσμα η συνολική κλοπή να φτάνει ή και να ξεπερνά τα 35 δισ. ευρώ. Αν σε αυτά προσθέσετε και τα 30 δισ. ευρώ των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο, από τα οποία τουλάχιστον τα 10 δισ. είναι εισπράξιμα, τότε γίνεται αντιληπτό ότι τα 30 δισ. του μνημονίου μπορούσαν να βρεθούν χωρίς να κοπούν οι συντάξεις των 600 ευρώ. Αν μάλιστα γυρίσουμε δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια πίσω, θα δούμε ότι η κλοπή είναι πολλαπλάσια των προαναφερόμενων ποσών. Κινηθείτε γρήγορα, αποφασιστικά, ενδεχομένως κάνοντας χρήση ακόμα και έκτακτων εξουσιών και ζητήστε να επιστραφούν τα κλεμμένα. Εμπρός λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες, σαν εκείνες που περικόψατε μισθούς και συντάξεις, απαιτήστε από φοροφυγάδες, κλέφτες και απατεώνες να επιστρέψουν γρήγορα τα κλεμμένα. Τότε να είστε σίγουροι ότι, όχι μόνο πολιτικό κόστος δεν θα έχετε, αλλά αντιθέτως πολλαπλά οφέλη. Ισχύει όμως η σχέση (ΔΧ )/ (ΑΕΠ) =(ΔΕ) .Παρανομαστής είναι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) δηλαδή η ανάπτυξη . Αν δεν ασχοληθούμε και με αυτό τον όρο του κλάσματος , τότε δεν υπάρχει μέλλον. Την πρότασή του ότι για την επίσπευση των αδειοδοτήσεων χρειάζεται ένα σχήμα τύπου ΚΕΠ βρίσκω αρκετά απλοϊκή αν δεν είναι μια έκφραση λαϊκισμού στη ρύμη του λόγου. Ακόμη και το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο αδειοδοτήσεων ήταν επιδεκτικό οριακών βελτιώσεων αν κάποιος αντινομάρχης παρακολουθούσε συντονιστικά και επιταχυντικά την όλη τη διαδρομή του φακέλου της επένδυσης στα πλαίσια της νομαρχίας. Σε κάθε περίπτωση έπρεπε να είχε ξεκινήσει το μοντέλο ΚΕΠ (one stop-shop) από τη Νομαρχία και εδώ κλείνω…. Θεωρώ ανεδαφική την πρόταση του κ. Κασιμάτη να αναλάβει το Εμπορικό& Βιομηχανικό Επιμελητήριο την αδειοδότηση των επενδύσεων . Σε αυτή την υποθετική περίπτωση θα διεκδικούσαν μερίδιο και άλλα επιμελητήρια με περισσότερη εμπειρία , επιστημονική πληρότητα και περιβαλλοντική ευαισθησία , όπως κατά γενική ομολογία το ΤΕΕ. Για τέτοια ζητήματα έχει οργανώσει πολλά συνέδρια και ημερίδες σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο.
*Θα ήταν παράλειψη να μην συγχαρώ τις εκδόσεις MORAX που ήταν κύριος χορηγός και την άοκνη δραστηριότητα του στελέχους της Ορχομένιου Δημοτικού Συμβούλου κ. Λάμπρου Ρόδη.
Παρ ότι το θέμα έδειχνε εξαντλημένο και ύστερα από τις καλά προετοιμασμένες εισηγήσεις που ακούσθηκαν, η εκτενής δημοσίευση στη ‘’ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ’’ (19.6.2010) με παρακινεί να μεταφέρω και στο χαρτί τις απόψεις μου σύμφωνα με τις σημειώσεις που κράτησα καθ όλη τη διάρκεια. Δείχνει σαν να προσπαθώ αγαπητέ πρόεδρε κ. Αγνιάδη παλαίμαχε τερματοφύλακα του Λεβαδειακού ‘’γκολ στην κλειστή γωνία’’ και δεν ξέρω αν έχεις βιώσει τέτοια εμπειρία. Διαπιστώθηκε κάποια σύγκλιση στα λεχθέντα των παρόντων ευρωβουλευτών εκπροσώπων των δύο κύριων πυλώνων του πολιτικού μας συστήματος. Αυτό δεν οφείλεται μόνο ότι στο Ευρωκοινοβούλιο τα ‘’σημεία τριβής ’’ μεταξύ των είναι πολύ λιγότερα από ότι στο Εθνικό, αλλά στο ότι βρισκόμαστε αναμφισβήτητα μέσα στις δαγκάνες μιας συστημικής κρίσης, με κάποιες ενδείξεις ολοκλήρωσης του μεταπολιτευτικού κύκλου, ρηγμάτωσης του συστήματος και με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο κ. Λαμπρινίδης και η κυρία Γιαννάκου έδωσαν στις ομιλίες τους μια έντονη αυτοκριτική χροιά για πράξεις ή παραλείψεις . Το ίδιο-ίσως με κάποιες τύψεις- και ο τέως κοινοβουλευτικός Γιώργος Κατσιμπάρδης (…δεν φτιάξαμε την Κωπαΐδα…δεν…δεν.. ). Επιχειρηματικότητα αν κατάλαβα ορίζεται ως η δημιουργική ικανότητα ενός ατόμου αυτόνομα ή στα πλαίσια ενός οργανισμού να εντοπίζει μια ευκαιρία και να την αξιοποιεί δημιουργώντας νέα αξία ή οικονομική επιτυχία. Οι νέες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες συμβάλλουν στην αύξηση της παραγωγικότητας, βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ωθώντας τις άλλες επιχειρήσεις να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα της οργάνωσης και της παραγωγής τους, ενώ ταυτόχρονα παράγουν νέες θέσεις εργασίας μειώνοντας τα ποσοστά ανεργίας. Με τον κ. Λαμπρινίδη θα συμφωνήσω ότι υπάρχει καχυποψία , επιφύλαξη κοινωνικός φθόνος απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Απόψεις όπως ‘’ο τυχοδιώκτης μένει στο κάτω πάτωμα ενός σπιτιού, ο επιχειρηματίας στο πάνω’’ ή ‘’ο καπιταλιστής αν κερδίσει είναι πρόθυμος να πουλήσει το σκοινί της κρεμάλας ‘’ έχουν ακόμη υποστηρικτές. Γι΄ αυτό προτείνω να εισάγουμε και διδάξουμε την επιχειρηματικότητα σαν μάθημα στο σχολείο, ώστε να αποκτήσουν σταδιακά οι νέοι θετική στάση απέναντί της. Αν είμαστε ειλικρινείς πρέπει να δεχθούμε ότι τις περισσότερες φορές ήταν κρατικοδίαιτη , μη φιλική προς το περιβάλλον , στρεβλή, τυχάρπαστη, τυχοδιωκτική. Τις περισσότερες φορές ζήτησαν γη , νερό, δάση, αρχαιότητες, αξιοπρέπεια…. Με τον ‘’Καλλικράτη‘’ συμφωνώ κατά το μεγαλύτερο μέρος όσο αφορά την Περιφέρεια, επιφυλάσσομαι όμως όσο αφορά την Πρωτοβάθμια Τ.Α. κ. Λαμπρινίδη. Διαφαίνεται όμως ότι μετά τον «Καλλικράτη» στην Τ.Α , έχουν σειρά ΑΕΙ - ΤΕΙ κατά υπαινιγμούς της υπουργού Παιδείας και έπεται συνέχεια…. Στην πρόσφατη σύνοδο των πρυτάνεων στην Κω, ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Γρυσπολάκης κατέθεσε μελέτη που περιλαμβάνει συγχωνεύσεις τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ, καθώς και σχολών ομοειδούς επιστημονικού αντικειμένου. Τα σκάγια πήραν το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας με τα τμήματα Λαμίας και Λιβαδειάς . Ο ίδιος έκανε λόγο για «…χυδαία διασπορά των πανεπιστημίων, που εκμαυλίζει τις τοπικές κοινωνίες , τις εκτρέπει από την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής προς την κατανάλωση με τους μεταφερόμενους φοιτητές, σπουδαστές κλπ ….» . Πολύ σωστά ‘’το γάντι σήκωσε’’ αμέσως ο καθηγητής του Παν. Κρήτης και επικεφαλής της μείζονος πλειοψηφίας στη ΝΑ. Φθιώτιδας κ. Μαριάς προτείνοντας ‘’… την ίδρυση και λειτουργία στα όρια κάθε Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης τουλάχιστον ενός Πανεπιστημίου με πλήρη ανάπτυξη Σχολών συμπεριλαμβανομένης Πολυτεχνικής και Ιατρικής Σχολής….’’. ‘’Καλλικράτη’’ όμως έχουμε και στην Υγεία που την αφαιμάσσουν οι’’ βεντούζες’’ του .Στην περιοχή μας το Νοσοκομείο Θηβών αποστελεχώνεται και ίσως αυτό ως το Νοέμβρη αποτελέσει θρυαλλίδα ‘’casus belli’’ , κυρίες και κύριοι. Ο Νομάρχης εν ολίγοις αναφέρθηκε στο δημόσιο χρέος και το δημόσιο έλλειμμα (ΔΕ). Παρά τις λίγες γνώσεις μου στη Μακροοικονομία θα συνεχίσω: Οι επίσημοι αριθμοί δείχνουν ότι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) είναι 240 δισ. ευρώ τον χρόνο, το χρέος του 2009 113,4% του ΑΕΠ και το έλλειμμα 12,9% του ΑΕΠ. Αν, όμως, το ΑΕΠ δεν είναι 240, αλλά 340 δισ. ευρώ, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ κατεβαίνει στο 80% (σχεδόν στον μ. ό της ευρωζώνης) και το έλλειμμα στο 8,9% . Ταυτόχρονα η παραοικονομία φτάνει στο 40% του ΑΕΠ και παράγει εισοδήματα που θα πρέπει να εντοπισθούν , να μετρηθούν και προπαντός να φορολογηθούν. Οπότε μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος, αλλά η λειτουργία της δημόσιας διοίκησης γενικά και των φοροεισπρακτικών μηχανισμών ειδικά. Επομένως, για την αντιμετώπιση του χρέους απαιτείται η δημιουργία σύγχρονης, αποδοτικής και αποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης. Η οποία να εισπράττει τους φόρους, να περιορίζει τις σπατάλες, να βοηθά αντί να εμποδίζει τον ιδιωτικό τομέα να αναπτυχθεί. Δηλαδή το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό, πρόβλημα μεταρρυθμίσεων, εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης και της φορολογικής νομοθεσίας. Σωστά ο κύριος Παπανδρέου είπε προεκλογικά ότι λεφτά υπάρχουν. Όχι όμως κύριε πρωθυπουργέ στα κρατικά ταμεία, αλλά στις τσέπες φοροφυγάδων, κλεφτών και απατεώνων σε βάρος του Δημοσίου. Να μία απλή πρόσθεση που έκανα: Η φοροδιαφυγή σύμφωνα με τη μελέτη της ΕΤΕ ξεπερνά τα 9 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τα νοσοκομεία λείπουν 2 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, η σπατάλη στο Δημόσιο ξεπερνά τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ, ο παράνομος τζόγος 2 δισ. ευρώ, το λαθρεμπόριο καυσίμων 1,5 δισ. ευρώ και το παραεμπόριο περίπου 3 δισ. ευρώ. Το σύνολο των 27,5 δισ. ευρώ, μπορούν να προστεθούν η κλοπή του ΦΠΑ, οι απάτες με τις offshore εταιρείες ακινήτων και πολλά άλλα, με αποτέλεσμα η συνολική κλοπή να φτάνει ή και να ξεπερνά τα 35 δισ. ευρώ. Αν σε αυτά προσθέσετε και τα 30 δισ. ευρώ των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο, από τα οποία τουλάχιστον τα 10 δισ. είναι εισπράξιμα, τότε γίνεται αντιληπτό ότι τα 30 δισ. του μνημονίου μπορούσαν να βρεθούν χωρίς να κοπούν οι συντάξεις των 600 ευρώ. Αν μάλιστα γυρίσουμε δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια πίσω, θα δούμε ότι η κλοπή είναι πολλαπλάσια των προαναφερόμενων ποσών. Κινηθείτε γρήγορα, αποφασιστικά, ενδεχομένως κάνοντας χρήση ακόμα και έκτακτων εξουσιών και ζητήστε να επιστραφούν τα κλεμμένα. Εμπρός λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες, σαν εκείνες που περικόψατε μισθούς και συντάξεις, απαιτήστε από φοροφυγάδες, κλέφτες και απατεώνες να επιστρέψουν γρήγορα τα κλεμμένα. Τότε να είστε σίγουροι ότι, όχι μόνο πολιτικό κόστος δεν θα έχετε, αλλά αντιθέτως πολλαπλά οφέλη. Ισχύει όμως η σχέση (ΔΧ )/ (ΑΕΠ) =(ΔΕ) .Παρανομαστής είναι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) δηλαδή η ανάπτυξη . Αν δεν ασχοληθούμε και με αυτό τον όρο του κλάσματος , τότε δεν υπάρχει μέλλον. Την πρότασή του ότι για την επίσπευση των αδειοδοτήσεων χρειάζεται ένα σχήμα τύπου ΚΕΠ βρίσκω αρκετά απλοϊκή αν δεν είναι μια έκφραση λαϊκισμού στη ρύμη του λόγου. Ακόμη και το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο αδειοδοτήσεων ήταν επιδεκτικό οριακών βελτιώσεων αν κάποιος αντινομάρχης παρακολουθούσε συντονιστικά και επιταχυντικά την όλη τη διαδρομή του φακέλου της επένδυσης στα πλαίσια της νομαρχίας. Σε κάθε περίπτωση έπρεπε να είχε ξεκινήσει το μοντέλο ΚΕΠ (one stop-shop) από τη Νομαρχία και εδώ κλείνω…. Θεωρώ ανεδαφική την πρόταση του κ. Κασιμάτη να αναλάβει το Εμπορικό& Βιομηχανικό Επιμελητήριο την αδειοδότηση των επενδύσεων . Σε αυτή την υποθετική περίπτωση θα διεκδικούσαν μερίδιο και άλλα επιμελητήρια με περισσότερη εμπειρία , επιστημονική πληρότητα και περιβαλλοντική ευαισθησία , όπως κατά γενική ομολογία το ΤΕΕ. Για τέτοια ζητήματα έχει οργανώσει πολλά συνέδρια και ημερίδες σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο.
*Θα ήταν παράλειψη να μην συγχαρώ τις εκδόσεις MORAX που ήταν κύριος χορηγός και την άοκνη δραστηριότητα του στελέχους της Ορχομένιου Δημοτικού Συμβούλου κ. Λάμπρου Ρόδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου