Το βήμα των Βοιωτών Επιστημόνων

Άρθρο
Της Γιάννας Ανέστη, Ψυχολόγου (anestigianna@hotmail.com)

«Η κάλυψη των αναγκών δεν είναι αρκετή για την αγάπη…»

Συχνά στο χώρο μου έρχονται πολλοί άνθρωποι έχοντας στο μυαλό τους μια συγκεκριμένη ερώτηση, που σίγουρα την έχουμε κάνει κάποια στιγμή πολλοί από εμάς.. «ερωτεύομαι για κάποιο διάστημα και θεωρώ ότι έχω βρει τον κατάλληλο άνθρωπο και ότι όλες μου οι ανάγκες θα καλυφθούν. Ξαφνικά κάτι αλλάζει και είτε εκείνος με αφήνει είτε εγώ δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί του».
Σίγουρα οι πιο πολλές σχέσεις αρχίζουν κάπως έτσι. Ένας άνδρας ή μια γυναίκα αντίστοιχα ψάχνει ένα σύντροφο για να εκπληρώσει τις ανάγκες και τις προσδοκίες του. Το πρόβλημα είναι ότι και ο άλλος ψάχνει ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Τις περισσότερες φορές μάλιστα όταν ερωτευόμαστε, βρίσκουμε κάποιον που θεωρούμε ότι μπορεί να μας καλύψει τις βαθύτερες μας ανάγκες. Βρίσκουμε δηλαδή μια μητέρα, αυτό βέβαια στην πραγματικότητα δεν ισχύει, και όπως είναι λογικό σε κάποιο χρονικό διάστημα και αφού δηλαδή ο ένας από τους δύο έχει ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες φεύγει με σκοπό να πάει κάπου αλλού όπου θα ψάξει για κάτι διαφορετικό.
Η προοπτική αυτή είναι αρκετά καλή για μια ερωτική περιπέτεια, λίγη όμως για μια ανθεκτική συντροφική σχέση.
Σύμφωνα με τον Χέλλινγκερ, όταν ένας άνδρας ποθεί μια γυναίκα επιθυμεί αυτό που, ως άνδρας, χρειάζεται και δεν έχει. Όταν μια γυναίκα ποθεί έναν άνδρα, και αυτή επίσης επιθυμεί αυτό που της λείπει ως γυναίκα. Το αρσενικό και το θηλυκό σχηματίζουν ένα συμπληρωματικό ζευγάρι συντρόφων, οι οποίοι αμοιβαία προσδιορίζουν και συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Ο καθένας είναι ότι χρειάζεται ο άλλος και ο καθένας χρειάζεται ότι είναι ο άλλος.
Για να επιτύχει λοιπόν η αγάπη, δίνουμε αυτό που είμαστε, και παίρνουμε από τον σύντροφό μας αυτό που χρειαζόμαστε.
Κάποιοι από εμάς πολλές φορές κάνουμε το λάθος να επιλέγουμε να παίζουμε το ρόλο του δότη, εκείνου δηλαδή που ικανοποιεί κάθε ανάγκη του συντρόφου του, που ανταποκρίνεται σε κάθε του άκουσμα, που δίνει και βοηθά χωρίς αντάλλαγμα. Επιλέγουμε δηλαδή να παίζουμε το ρόλο του ανώτερου, και αυτού που έχει την εξουσία χωρίς όμως να μπαίνουμε στην διαδικασία να καταλάβουμε ότι με αυτόν τον τρόπο καταστρέφουμε αυτήν την σχέση.
Για να επιβιώσει μια σχέση ερωτική στο χρόνο, η χαρά του δότη και η επιθυμία στο να πάρεις κάτι και εσύ θα πρέπει να μοιράζονται και να παρέχονται στην ίδια ποσότητα. Η αγάπη αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους όταν ταιριάζουν και όταν οι ανάγκες ή οι συνεισφορές του ενός είναι στο ίδιο επίπεδο με τις ανάγκες και τις συνεισφορές του άλλου. Είναι δηλαδή ίσες σε αξία και σε σημαντικότητα. Όμως τις περισσότερες φορές, το να εκδηλώσει ο ένας από τους δύο την επιθυμία του για μια ανάγκη, χαρακτηρίζεται στα μάτια των πολλών ως δείγμα αδυναμίας και ταπείνωσης και όχι ως δείγμα οικειότητας και αυθεντικότητας. Σε αυτή την περίπτωση ο άνδρας προσπαθεί να γίνει σαν την γυναίκα και η γυναίκα κάνει υπερβολικές προσπάθειες να γίνει άνδρας. Εδώ σε αυτό το σημείο γίνεται και το μεγάλο λάθος. Ο άνδρας από την μία έχοντας μπει στο ρόλο της γυναίκας νιώθει τόσο ολοκληρωμένος που δεν χρειάζεται πια την σύντροφό του για να είναι πλήρης. Το ίδιο ισχύει και για την γυναίκα. Διατηρεί την πληρότητά της από μόνη της χωρίς να χρειάζεται την παρουσία του συντρόφου της. Έχουν λοιπόν και οι δύο πετύχει να είναι δύο τόσο ολοκληρωμένες προσωπικότητες που δεν έχουν ανάγκη από έναν σύντροφο για να τους δώσει αυτό που τους λείπει, μένοντας για καιρό με το μεγάλο ερώτημα ¨΄τι δεν πήγε καλά, ενώ εγώ έκανα τα πάντα για αυτήν την σχέση…¨δίχως να καταλαβαίνουν πως με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν το αντίθετο.