Κάνε Βαγγέλη μια αγωγή να την θυμούνται!

Αναδημοσίευση του εύστοχου άρθρου του Θανάση Μαυρίδη στο www.capital.gr για την «δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας» στη χώρα μας


«Όταν γράφαμε για τον πόλεμο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και των οπαδών του κρατισμού κατά της λειτουργίας του εργοστασίου παραγωγής ενέργειας του Μυτιληναίου, μας είπαν, ούτε λίγο – ούτε πολύ, ότι εμείς υπερασπίζαμε... άνομα συμφέροντα και ότι ο Μυτιληναίος θα πλούτιζε, πίνοντας... με καλαμάκι το αίμα του ελληνικού λαού. Σήμερα, η ΔΕΗ αγοράζει από τον κ. Μυτιληναίο στα 36 ευρώ το ΜW και τo πουλάει στο Αλουμίνιο της Ελλάδος στα 63! Δεν ακούμε κάτι επί του θέματος. Βλέπετε, εδώ είναι Ελλάδα και όχι Γερμανία. Διότι στην Γερμανία η κυρία Μέρκελ..." γράφει σήμερα στο www.capital.gr ο συνάδελφος Θανάσης Μαυρίδης, καυτηριάζοντας την για την «δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας» στη χώρα μας με εύστοχο τρόπο εξ ` αιτίας των συνδικαλιστών και κατά συνέπεια από το ίδιο το Κράτους ή τους ανθρώπους των «εταιρειών» του κράτους.
Αφορμή για το άρθρο του κ. Μαυρίδη στάθηκε η διαιτησία στην οποία κατέληξαν ο Όμιλος Μυτηλιναίος (που ως γνωστόν επίσης είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης της επαρχίας Λιβαδειάς και όχι μόνο) και η ΔΕΗ, καθώς για περισσότερο από ένα χρόνο τώρα ο επιχειρηματικός όμιλος αγοράζει προς 63 ευρώ την KW από την ΔΕΗ και την πουλάει (αφού την παράγει)προς 36 ευρώ, την ώρα που οι διεθνής τιμές ενέργειες προς τις ενεργοβόρες βιομηχανίες (τσιμέντα, βιομηχανίες, κ.α.) είναι 37,4 ευρώ την ΚW. Μάλιστα, σ` αυτή την άκρως μη ανταγωνιστική τιμή που σαφώς επηρεάζει αρνητικά την απόδοση του Ομίλου Μυτιληναίος, έρχεται να προστεθεί και η διάθεση του ίδιου Ομίλου να καταθέσει πρόταση εξαγοράς της ΛΑΡΚΟ, μιας ακόμη μεγάλης βιομηχανικής μονάδας που η κακή της πορεία επηρεάζει άμεσα την οικονομικοινωνική δραστηριότητα του νομού μας. Εάν ο Όμιλος Μυτιληναίος, μ` άλλα λόγια, μέσω των δραστηριοτήτων του στο Αλουμίνιον της Ελλάδος απειλείται διαρκώς από την έλλειψη πολιτικής βούλησης όσον αφορά την διευθέτηση της τιμής του ρεύματος, τότε πώς είναι δυνατόν να μην προχωρήσει σε νέες επενδύσεις ή να αυξήσει τις εργολαβίες του ή ακόμη και να ρισκάρει να εξαγοράσει μια εκ των πραγμάτων προβληματική επιχείρηση όπως η ΛΑΡΚΟ; αναρωτιόμαστε!
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του κ. Μαυρίδη και θα κατανοήσετε περισσότερο πόσο καλή αναπτυξιακή πολιτική ακολουθούμε στην Ελλάδα και τι κάνουν τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη προκειμένου να μην κλείσουν οι βιομηχανίες τους. «Η κυρία Μέρκελ, λοιπόν, αποφάσισε να στηρίξει τη γερμανική βιομηχανία μέσω της μείωσης των τιμολογίων ρεύματος για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες» γράφει ο κ. Μαυρίδης. «Μία τέτοια απόφαση, βέβαια, είναι αδιανόητη για την ελληνική πραγματικότητα, αφού θα σήμαινε τη μείωση των κερδών της ΔΕΗ και άντε μετά να τα βάλει κανείς με τα συνδικάτα της. Ας αφήσουμε, λοιπόν, την ΔΕΗ να έχει κέρδη ρεκόρ σε περίοδο κρίσης και τις βιομηχανίες να κλείνουν η μία μετά από την άλλη. Όσες, δηλαδή, δεν έχουν ήδη κλείσει τα τελευταία τριάντα χρόνια από την σχιζοφρενική αντίληψη που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία για το επιχειρείν. Να επιστρέψουμε στο θέμα του κ. Μυτιληναίου. Όταν υποστηρίζαμε ότι ήταν αδιανόητη η πολιτική αποκλεισμού της μονάδας παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος του κ. Μυτιληναίου δεν λέγαμε κάτι περισσότερο από ό,τι υποστηρίζει η κοινοτική νομοθεσία. Αλλά σε αυτή τη χώρα ερμηνεύουμε τα πράγματα κάθε φορά κατά πως μας συμφέρει. Αν πρόκειται για κοινοτικά κονδύλια, τότε η Ευρώπη είναι κάτι καλό. Αν πρόκειται για την εναρμόνισή μας με τους κανόνες της Ελεύθερης Οικονομίας, τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το όργανο της πλουτοκρατίας, είναι η έκφραση του Βαρδινογιάννη, του Μυτιληναίου, του Βγενόπουλου και δηλώνουμε έτοιμοι να πέσουμε υπέρ... βωμών και εστιών. Σήμερα ο κ. Μυτιληναίος «χάνει», καθώς πουλάει στην ΔΕΗ με 36 ευρώ και αγοράζει με 63. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιγνιδιού, καθώς άλλη εταιρεία είναι το Αλουμίνιο της Ελλάδος και άλλη η εταιρεία παραγωγής ρεύματος. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν έχουμε μνήμη. Δεν ζητάμε τον λογαριασμό από τους νεκροθάφτες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας για τις αρλούμπες που έλεγαν τότε. Τον λογαριασμό τον πληρώνει, δυστυχώς, ο ελληνικός λαός, όταν μειώνονται οι θέσεις εργασίας, όταν απομακρύνεται η προοπτική νέων επενδύσεων στο ελληνικό... τρελοκομείο. Κανονικά θα έπρεπε ο κ. Μυτιληναίος να θυμηθεί εκείνες τις κορόνες για το δήθεν «δώρο των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ» που θα του έκανε η κυβέρνηση και να έχει πλακώσει τις αγωγές. Για να έχει επιτέλους κάποια στιγμή κόστος το τι λέει ο καθένας...Σε αυτή τη χώρα δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Βουλιάζει μια βιομηχανία, απειλούνται εκατοντάδες ή χιλιάδες θέσεις εργασίας και τότε θυμόμαστε τους ιδιώτες που θα μπορούσαν να τις σώσουν. Κι όταν εμφανίζεται ένας Βγενόπουλος για να αγοράσει την Ολυμπιακή ή τα ΕΛΠΕ για να αγοράσουν το δίκτυο της BP, τους αντιμετωπίζουμε στην αρχή με συγκρατημένη αισιοδοξία, για να τους ρίξουμε μετά από λίγο καιρό το ανάθεμα της διαπλοκής. Όταν ο επιχειρηματίας κερδίζει, τότε είναι ένας αιμοσταγής κερδοσκόπος σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Όταν χάνει, τότε λέμε ότι «τα ήθελε και τα έπαθε». Μιλάμε για την απόλυτη σχιζοφρένεια κι ύστερα διαμαρτυρόμαστε που η μία πολυεθνική μετά από την άλλη αποχωρούν από την αγορά. Δεν θέλουμε βιομηχανία, δεν θέλουμε επιχειρηματική δραστηριότητα. Αν θέλαμε θα είχαμε εφεύρει πολιτικές. Η κυρία Μέρκελ, για παράδειγμα, επέβαλε φθηνά τιμολόγια για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες. Το εξήγησε και δεν άνοιξε μύτη. Θεωρήθηκε το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Στην Ελλάδα η ΔΕΗ πουλάει στα 63 ευρώ, όταν στην Ευρώπη το ρεύμα πωλείται στα 36 ευρώ στις ενεργοβόρες βιομηχανίες. Γιατί οι άνθρωποι εκεί καταλαβαίνουν τι σημαίνει ένα λουκέτο σε μία βιομηχανία. Εδώ οι κυβερνήσεις προτιμούν ένα, δύο ή και εκατοντάδες λουκέτα από το να συναντήσουν στον δρόμο τους συνδικαλιστές. Έχουν τόσο μικρό ανάστημα που δεν μπορούν να τα βάλουν ούτε με μία συντεχνία» καταλήγει το άρθρο του Θανάση Μαυρίδη στο www.capital.gr