Χρόνια και χρόνια η ίδια εικόνα, οι ίδιες αναμνήσεις…
Ο πελαργός – που ανήκει στην οικογένεια των Ciconiidae - ήρθε και φέτος να αναζητήσει τη φωλιά του στο κωδωνοστάσιο του Ευαγγελιστή Λουκά και μαζί του να φέρει θύμισες, να φέρει εικόνες που παραμένουν αναλλοίωτες και συνοδεύον την καθημερινότητα της πόλης μας. Σηκώστε τα μάτια σας καθώς περνάτε από την πλατεία του Αϊ Λουκά και κοιτάξτε τον… Στέκει αγέρωχος, πότε με τα δύο πόδια και πότε με το πόδι λυγισμένο… έτοιμος να δημιουργήσει μια νέα οικογένεια και μαζί της να ξεκινήσει και πάλι για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής στα θερμότερα μέρη της Βόρειας Αφρικής.
Στους πελαργούς, κοινώς λέλεκες ή λελέκια, - αυτά τα μεγάλα πουλιά με τα μακριά πόδια και το μακρύ λαιμό - ανέκαθεν ο άνθρωπος έδειχνε σεβασμό καθώς τους θεωρούσε ωφέλιμα πούλια επειδή τρέφονταν με έντομα, σαύρες, ποντίκια και προπαντός με φίδια. Οι χωρικοί τους συμπαθούσαν, γιατί ακολουθούσαν το αυλάκι που άνοιγε το άροτρο τους και έτρωγαν τα σκουλήκια και τις προνύμφες που κατέστρεφαν τις καλλιέργειες τους.
Η λέξη πελαργός είναι σύνθετη από τις λέξεις "πελός" (που σημαίνει μαύρος) και "αργός" (πού σημαίνει λευκός) και ανταποκρίνεται τελείως στο ασπρόμαυρο χρώμα αυτού του πουλιού. Πραγματικά το φτέρωμα του είναι λευκό και τα ερετικά φτερά και τα μεγάλα καλυπτήρια της φτερούγας, μαύρα. Μόνο το μακρύ, παχύ και ίσιο ράμφος του, καθώς και τα πόδια του είναι κόκκινα.Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι είναι άνθρωποι μεταμορφωμένοι, και ο Πλούταρχος αναφέρει ότι στη Θεσσαλία όποιος σκότωνε πελαργό, τιμωρούταν με θάνατο. Αλλά και αργότερα, εξαιτίας των προλήψεων, που ήταν πολύ διαδεδομένες τόσο στις Χριστιανικές όσο και στις Ισλαμικές χώρες, ο πελαργός απολάμβανε παντού ιδιαίτερη προστασία.Με το όνομα του πελαργού, που συχνά λέγεται και λελέκι, συνδέεται μια ολόκληρη σειρά από μύθους. Από τον καιρό του Αριστοφάνη και του Σοφοκλή έως τα χρόνια των τελευταίων πατέρων της Εκκλησίας, ο πελαργός θεωρείται ότι κάνει υποδειγματική οικογενειακή ζωή και ότι είναι πιστός τηρητής της
τέταρτης εντολής.Από τα παλιά επίσης χρόνια πίστευαν πως όταν οι γέροι πελαργοί χάσουν τη δύναμη και τα φτερά που τους ζεσταίνουν, τότε οι νεαροί πελαργοί αναλαμβάνουν τη διατροφή τους και μαδούν τα δικά τους φτερά για να σκεπάσουν με αυτά τους γονείς τους. Η δοξασία αυτής της συγκινητικής αυτοθυσίας ήταν τόσο πολύ διαδεδομένη στις παραδόσεις όλων των λαών, ώστε ο νόμος που στην αρχαιότητα υποχρέωνε τα παιδιά να γεροκομούν τους γονείς τους, είναι γνωστός με το όνομα "πελαργικός νόμος" και η ανταπόδοση των τροφείων από τα φιλόστοργα παιδία στους γονείς ονομάστηκε "αντιπελαργία" ή "αντιπελάργηση".Μια ακόμα από τις πιο διαδεδομένες δοξασίες είναι πώς, όταν μεταναστεύουν οι πελαργοί, προηγούνται πάντα οι κουρούνες, που τους δείχνουν το δρόμο και τους χρησιμεύουν για οδηγοί. Επίσης πιστεύεται ότι μεταναστεύουν ζευγαρωμένοι. Για αυτό όταν πολλές φορές ο νεοφερμένος σε κάποιο μέρος πελαργός, εξαφανιστεί ύστερα από λίγες μέρες, λένε ότι πάει να φέρει τη σύντροφο του. Σε άλλα πάλι μέρη πιστεύουν πως όταν οι πελαργοί που φθάνουν είναι καθαροί και ολόλευκοι, τότε θα έχουμε ξηρασία, απεναντίας, όταν είναι βρώμικοι και λερωμένοι, μας περιμένει βροχερή χρονιά.Οι πελαργοί – όπως συμβαίνει και στην πόλη μας - κάθε χρόνο, το Μάρτιο συγκεκριμένα, μας έρχονται για να ζευγαρώσουν, να γεννήσουν τ' αυγά τους και να φύγουν πάλι το φθινόπωρο.
Πηγή: Ελληνικό Κέντρο Δακτυλίωσης Πουλιών.
Ο πελαργός – που ανήκει στην οικογένεια των Ciconiidae - ήρθε και φέτος να αναζητήσει τη φωλιά του στο κωδωνοστάσιο του Ευαγγελιστή Λουκά και μαζί του να φέρει θύμισες, να φέρει εικόνες που παραμένουν αναλλοίωτες και συνοδεύον την καθημερινότητα της πόλης μας. Σηκώστε τα μάτια σας καθώς περνάτε από την πλατεία του Αϊ Λουκά και κοιτάξτε τον… Στέκει αγέρωχος, πότε με τα δύο πόδια και πότε με το πόδι λυγισμένο… έτοιμος να δημιουργήσει μια νέα οικογένεια και μαζί της να ξεκινήσει και πάλι για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής στα θερμότερα μέρη της Βόρειας Αφρικής.
Στους πελαργούς, κοινώς λέλεκες ή λελέκια, - αυτά τα μεγάλα πουλιά με τα μακριά πόδια και το μακρύ λαιμό - ανέκαθεν ο άνθρωπος έδειχνε σεβασμό καθώς τους θεωρούσε ωφέλιμα πούλια επειδή τρέφονταν με έντομα, σαύρες, ποντίκια και προπαντός με φίδια. Οι χωρικοί τους συμπαθούσαν, γιατί ακολουθούσαν το αυλάκι που άνοιγε το άροτρο τους και έτρωγαν τα σκουλήκια και τις προνύμφες που κατέστρεφαν τις καλλιέργειες τους.
Η λέξη πελαργός είναι σύνθετη από τις λέξεις "πελός" (που σημαίνει μαύρος) και "αργός" (πού σημαίνει λευκός) και ανταποκρίνεται τελείως στο ασπρόμαυρο χρώμα αυτού του πουλιού. Πραγματικά το φτέρωμα του είναι λευκό και τα ερετικά φτερά και τα μεγάλα καλυπτήρια της φτερούγας, μαύρα. Μόνο το μακρύ, παχύ και ίσιο ράμφος του, καθώς και τα πόδια του είναι κόκκινα.Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι είναι άνθρωποι μεταμορφωμένοι, και ο Πλούταρχος αναφέρει ότι στη Θεσσαλία όποιος σκότωνε πελαργό, τιμωρούταν με θάνατο. Αλλά και αργότερα, εξαιτίας των προλήψεων, που ήταν πολύ διαδεδομένες τόσο στις Χριστιανικές όσο και στις Ισλαμικές χώρες, ο πελαργός απολάμβανε παντού ιδιαίτερη προστασία.Με το όνομα του πελαργού, που συχνά λέγεται και λελέκι, συνδέεται μια ολόκληρη σειρά από μύθους. Από τον καιρό του Αριστοφάνη και του Σοφοκλή έως τα χρόνια των τελευταίων πατέρων της Εκκλησίας, ο πελαργός θεωρείται ότι κάνει υποδειγματική οικογενειακή ζωή και ότι είναι πιστός τηρητής της
τέταρτης εντολής.Από τα παλιά επίσης χρόνια πίστευαν πως όταν οι γέροι πελαργοί χάσουν τη δύναμη και τα φτερά που τους ζεσταίνουν, τότε οι νεαροί πελαργοί αναλαμβάνουν τη διατροφή τους και μαδούν τα δικά τους φτερά για να σκεπάσουν με αυτά τους γονείς τους. Η δοξασία αυτής της συγκινητικής αυτοθυσίας ήταν τόσο πολύ διαδεδομένη στις παραδόσεις όλων των λαών, ώστε ο νόμος που στην αρχαιότητα υποχρέωνε τα παιδιά να γεροκομούν τους γονείς τους, είναι γνωστός με το όνομα "πελαργικός νόμος" και η ανταπόδοση των τροφείων από τα φιλόστοργα παιδία στους γονείς ονομάστηκε "αντιπελαργία" ή "αντιπελάργηση".Μια ακόμα από τις πιο διαδεδομένες δοξασίες είναι πώς, όταν μεταναστεύουν οι πελαργοί, προηγούνται πάντα οι κουρούνες, που τους δείχνουν το δρόμο και τους χρησιμεύουν για οδηγοί. Επίσης πιστεύεται ότι μεταναστεύουν ζευγαρωμένοι. Για αυτό όταν πολλές φορές ο νεοφερμένος σε κάποιο μέρος πελαργός, εξαφανιστεί ύστερα από λίγες μέρες, λένε ότι πάει να φέρει τη σύντροφο του. Σε άλλα πάλι μέρη πιστεύουν πως όταν οι πελαργοί που φθάνουν είναι καθαροί και ολόλευκοι, τότε θα έχουμε ξηρασία, απεναντίας, όταν είναι βρώμικοι και λερωμένοι, μας περιμένει βροχερή χρονιά.Οι πελαργοί – όπως συμβαίνει και στην πόλη μας - κάθε χρόνο, το Μάρτιο συγκεκριμένα, μας έρχονται για να ζευγαρώσουν, να γεννήσουν τ' αυγά τους και να φύγουν πάλι το φθινόπωρο.Πηγή: Ελληνικό Κέντρο Δακτυλίωσης Πουλιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου