Στάθης Μαντζώρος, ηθοποιός: «Πάντοτε με ενδιέφερε να «επιστρέψω» καλλιτεχνικά στη Στερεά»

Συνέντευξη στον Λάμπρο Ρόδη

Είναι από τους ηθοποιούς που… επιμένουν! Επιμένουν κι` αντιστέκονται, επιμένουν και επιμορφώνονται, επιμένουν και το… παλεύουν προκειμένου ο θεατής που έχουν απέναντί τους να νοιώσει την αύρα τους! Ο λόγος για τον Στερεοελλαδίτη ηθοποιό κ. Στάθη Μαντζώρο, έναν χαρισματικό νέο, που μιλά στην «ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ» για την παράστασή που πρωταγωνιστεί για δεύτερη σεζόν αλλά κυρίως για μια … «καλλιτεχνική επιστροφή» στη Βοιωτία και τη Στερεά. «Τώρα,  που διανύω μια περίοδο ωρίμανσης και εξωστρέφειας, έχω περισσότερα πράγματα να δώσω κι γι’ αυτό θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ ξανά με αυτό τον τόπο μου, με την περιφέρειά μας» θα πει μεταξύ άλλων στην συνάντησή μας, μέσα από την οποία ευχόμαστε να τον γνωρίσουμε καλύτερα και γιατί όχι το προσεχές καλοκαίρι να τον δούμε σε κάποιο από τα φεστιβάλ των πόλεων μας.

Στάθη, να ξεκινήσουμε από την παράσταση «Λευκές Νύχτες» , η οποία συνεχίζεται με επιτυχία στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας…

Πράγματι, συνεχίζουμε δυναμικά με ένα δραματικό έργο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη του Καταλειφού, με πρωταγωνιστές τη Λουκία Μιχαλοπούλου και εμένα. Η Λουκία πήρε πέρυσι το βραβείο Μερκούρη και ήταν μάλιστα συμφοιτήτριά μου στο θέατρο Τέχνης. Συναντηθήκαμε λοιπόν, μετά από αρκετά χρόνια μαζί με το Δημήτρη, το σκηνοθετήσαμε και ο κόσμος το αγκάλιασε και το αγάπησε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Βγήκαμε μάλιστα μία από τις καλύτερες παραστάσεις της περασμένης χρονιάς και παίζαμε με γεμάτα θέατρα και λίστες αναμονής. Φέτος ξεκινήσαμε δεύτερη χρονιά από τον Οκτώβρη και όπως φαίνεται θα συνεχίσουμε το ίδιο δυναμικά όλη τη χρονιά. Μπορείτε να έρθει στο θέατρο της οδούς Κεφαλληνίας 16, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 7μμ και 6μμ αντίστοιχα και Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ , στις Λευκές Νύχτες του Φ. Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καταλειφού.

Έχουν πολλά πράγματα να σου δώσουν δηλαδή τα έργα με τα οποία ασχολείσαι;

 Ασφαλώς! Γενικότερα και οι Λευκές Νύχτες έχουν να δώσουν και να μοιραστούν με το κοινό συναισθήματα και εμπειρίες του παρελθόντος , τα οποία είχαν μια ανιδιοτέλεια. Αγαπούσαν και συγχωρούσαν τότε, θυμίζοντάς μας έτσι τα πράγματα τα οποία στην εποχή της ταχύτητας και της δυσκολίας για επιβίωση, τα έχουμε ξεχάσει. Είναι πολύ σπουδαίο λοιπόν, όλα αυτά να τα θυμίσει η Τέχνη και ο Πολιτισμός. Τώρα πρέπει να πάρει ο κόσμος , που έχει τόσο πολύ ανάγκη μικρές και πολύτιμες αξίες, που έχουν χαθεί. Προσωπικά θεωρώ ότι διανύουμε μια εποχή αναθεώρησης , στην οποία πρέπει να ξεκινήσουμε ο καθένας από το δικό του απολογισμό και να συνεχίσουμε δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό σε ό,τι καταπιανόμαστε. Δεν είναι εύκολο, αλλά οφείλουμε οι καλλιτέχνες να τα θυμίσουμε αυτά. Γι αυτό είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος για το γεγονός ότι μέσα από τη θεατρική πράξη μου δίνεται αυτή η δυνατότητα να το κάνω αυτό.

Η επιλογή του έργου δεν έγινε τυχαία λοιπόν;

Η επιλογή του έργου ήταν προσωπική μιας και το είχα διαβάσει πριν 5 χρόνια περίπου. Όλο αυτό το διάστημα το είχα στο μυαλό μου. Πιστεύω όμως ότι για κάθε πράγμα υπάρχει η κατάλληλη στιγμή και η στιγμή για να παίξουμε στο θέατρο ένα κλασικό έργο του Ντοστογιέφσκι ήταν αυτή! Ο μαέστρος Ντοστογιέφσκι , που γνωρίσει την ανθρώπινη ψυχή καλύτερα από κάθε έναν, περνάει στα κείμενά του με έναν πολύ όμορφο και γλυκό τρόπο, μηνύματα που σε μαγεύουν και τα κουβαλάς μέσα σου. Οπότε πίστεψα ότι ο κόσμος τώρα έχει την ανάγκη να ακούσει κάτι τέτοιο. Γι αυτό υπάρχει και μια τόσο δυνατή επικοινωνία και δυναμική για να κρατήσει πολύ.

Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεσαι σε αυτό το έργο;

Ο ρόλος μου είναι ο ονειροπόλος. Δεν έχει όνομα κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει και λειτουργεί με έναν δικό του τρόπο. Ζει με την αθωότητα και τη λαχτάρα του μικρού παιδιού. Με την ανιδιοτέλεια, την αγάπη , τη συγχώρεση, το παιχνίδι και το γέλιο , στον υπέρτατο βαθμό. Δεν έχει φθορά στη σκέψη και τη ζωή του. Γι αυτό και μ` αρέσει  πάρα πολύ να υποδύομαι αυτό το ρόλο, γιατί μου κάνει καλό εμένα προσωπικά σαν άνθρωπο.

Φαίνεται όμως να έχεις διαλέξει το δύσκολο δρόμο στο επάγγελμα αυτό. Για παράδειγμα, την τηλεόραση θα μπορούσες να την είχες αξιοποιήσει περισσότερο, όμως τα κριτήριά σου ήταν πολύ αυστηρά. Εξήγησέ μας τους λόγους σου.

Η σχέση μου με την τηλεόραση ενώ ξεκίνησε πολύ δυναμικά με το « Έτσι Ξαφνικά» , τη δημοσιότητα αυτή, εγώ προσωπικά τη διαχειρίστηκα τόσο όσο… Χωρίς να θέλω να κάνω εκπτώσεις ή να στιγματιστώ, κάτι που στις μέρες μας συμβαίνει κατά κόρον. Γιατί αυτό που κρίνει έναν καλλιτέχνη  είναι η διάρκειά του. Έγινα δηλαδή, τόσο επώνυμος όσο ήθελα. Δε μετανιώνω για το γεγονός ότι ενώ είχα πολλές προτάσεις, υπήρξα επιλεκτικός και έκανα πράγματα καλά και προσεγμένα, που με αφορούσαν. Είχα φυσικά να κάνω κι άλλα πράγματα. Είμαι για παράδειγμα δάσκαλος σε μια δραματική σχολή, σε διάφορα εργαστήρια, προετοιμάζω παιδιά, έκανα ένα μεταπτυχιακό με Ρώσους καθηγητές, που έφερε ο Κυρώνας στο Εθνικό Θέατρο. Όλα αυτά με διαμόρφωσαν , τα κράτησα και κάνω πλέον ό,τι με αφορά και ό,τι θα έχει διάρκεια.

Όλη αυτή η κατάσταση έχει σαφώς επηρεάσει την κοινωνία και κατ’ επέκταση το χώρο της Τέχνης. Με δεδομένα όσα είπες παραπάνω, πώς πιστεύεις ότι ο χώρος σου βιώνει αυτή την κατάσταση ; Οι ηθοποιοί στρέφονται προς την ποιοτική Τέχνη και το θέατρο ή κατέληξαν στην ανεργία;

Αυτό αρχικά που μπορώ να σου πω είναι ότι υπάρχει κάτι πολύ παρήγορο στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Ο κόσμος έχει ανάγκη και γι αυτό στρέφεται στην Τέχνη και συγκεκριμένα στο θέατρο. Γιατί εκεί η ανταλλαγή ενέργειας είναι άμεση, υπάρχει ένας άνθρωπος που ιδρώνει προκειμένου να μοιραστεί κάτι μαζί με το κοινό του. Αυτή η στροφή λοιπόν μοιάζει να καθαρίζει το τοπίο. Αυτοί που είχαν βάσεις θα αντέξουν και θα συνεχίσουν. Είναι μοιραίο και δεν μπορείς να το αποφύγεις. Το περίπου και το λίγο απ’ όλα σταμάτησε.

Νιώθω ότι το τελευταίο διάστημα, θέλεις η Στερεά Ελλάδα και η Βοιωτία να γνωρίσει αυτά που λες κι αυτό που είσαι. Πώς φαντάζεσαι να γίνεται αυτό;

Αυτός είναι ο τόπος μου, ο Άγιος Δημήτριος Λιβαδειάς, δίπλα στον Ορχομενό. Έχω ζήσει εκεί μέχρι τα 23 μου χρόνια. Με γνώρισαν εκεί από τις πρώτες δουλειές μου στην τηλεόραση. Έτσι από τότε δεχόμουν κατά καιρούς επισκέψεις και προτάσεις από συντοπίτες. Τώρα όμως που διανύω μια περίοδο ωρίμανσης και εξωστρέφειας, έχω περισσότερα πράγματα να δώσω κι γι’ αυτό θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ ξανά με αυτό τον τόπο μου, με την Περιφέρειά μας. Ίσως αυτό που κάνω με τη διδασκαλία ή με τις συνεργασίες μου από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. έχουμε να πούμε και να δώσουμε πολλά. Γενικότερα δεν έχω χάσει τις επαφές μου με τις ρίζες μου, σαν Βοιωτός, γιατί στο χωριό μου έχω βρει μια ισορροπία μέσα μου. Αυτή είναι η δύναμή μου!. Γιατί κατά βάθος είμαι παιδί που θέλει να παίξει στην αλάνα. Με την ίδια ευκολία που θα ανέβω στο τρακτέρ, θα βγω και στην σκηνή ή στην τηλεόραση.

Φαντάζομαι λοιπόν ότι γνωρίζεις , πως σε πολλές πόλεις της Ελλάδα υπάρχουν δημοτικά θέατρα και θεατρικές ομάδες, οι οποίες απαρτίζονται συνήθως από ερασιτέχνες, οι οποίοι έχουν μεν τη φλόγα και τη λαχτάρα, αλλά όχι την εμπειρία να το διαχειριστούν. Πιστεύεις ότι θα μπορούσες εσύ, σαν πιο έμπειρος καθοδηγητής, να αναλάβεις το Δημοτικό Θέατρο της Λιβαδειάς; Κι αν ναι , με ποια κριτήρια;

Βασικά η πρώτη λαχτάρα του ερασιτέχνη είναι πολύτιμη. Είναι εραστής της τέχνης κι αυτό μετράει πάρα πολύ! Όσον αφορά εμένα, στο παρελθόν μου είχαν γίνει κάποιες προτάσεις , αλλά δεν είχαν φτάσει στο σημείο που θα ήθελα εγώ.  Πάντοτε με ενδιέφερε να επιστρέφω καλλιτεχνικά στη Στερεά, και θεωρώ ότι μπορώ να το οργανώσω και να το κάνω καλά. Αν μάλιστα βρω και συμμάχους σε αυτό, θα το κάνω σίγουρα. Γιατί είμαι παιδί της επαρχίας και ξέρω τις ανάγκες και πώς πρέπει να μιλήσω σε αυτούς τους ανθρώπους. Ξέρω να το ονοματίσω, πώς να το πω και τι μπορεί να δώσει όλο αυτό στην επαρχία.

Δεδομένου ότι θα μας διαβάσουν και νέοι άνθρωποι, οι οποίοι αυτή την εποχή δυσκολεύονται πολύ, τι θα τους συμβούλευες να κάνω και πώς να το διαχειριστούν;

Μου έρχεται τώρα ένα στιχάκι του Μπρέχτ, που λέει το εξής: «Άφησε εύκολα το καράβι, άφηνε εύκολα το πίσω σου, ακόμα και όταν όλοι και όλα σου λένε να πάρεις δρόμο στεριανό.» Αυτή την εποχή επιβιώνουν άνθρωποι που καταπιάνονται με αντικείμενα στα οποία είναι καλοί και μπορούν να γίνουν γενναιόδωροι. Οπότε αν ένας νέος πάει πιο κοντά και ασχοληθεί με το όνειρό του κι αυτό που πραγματικά θέλει, θα επιβιώσει, θα διαπρέψει και στο τέλος θα αφήσει κάτι καλό.

Κλείνοντας, με αυτή την ωραία συμβουλή, πες μας πού θα μπορέσουμε να σε δούμε και να πάρουμε όλα αυτά τα ωραία μηνύματα, με προσωπική ελπίδα μάλιστα , κάποια στιγμή να έρθεις και σε φεστιβάλ της Στερεάς Ελλάδας;

Θα χαρώ πάρα πολύ! Θέλω να γνωρίσω το ανθρώπινο δυναμικό της πέρα από τη Βοιωτία και να με γνωρίσουν και εκείνοι,  γιατί μπορούμε να κάνουμε πολύ ωραία πράγματα στην περιφέρειά μας.